W jakim celu Jan Klata sięgnął po sławny dokument Oppenheimera? Być może chciał odsłonić mechanizmy wytwarzania się zła w zwykłych ludziach i wygodne moszczenie się tychże ludzi w sprzyjających im okolicznościach politycznych. No i odsłonił, tyle że na poziomie oczywistości i ogólności.
Scena służąca odsłanianiu mechanizmów zła jest surowa: szara, pusta, w głębi wejście, po bokach zasłony z bambusowych mat, kilka mebli wnoszonych w razie potrzeby: stół, krzesła, drewniany fotel. Pod sufitem wiatraki, na razie nieruchome, czekające na finał jak strzelba u Czechowa.
Jesteśmy w Indonezji, ale teatralnej. Bohaterowie spektaklu ustawieni w rządku przedstawiają się kolejno z indonezyjskiego imienia i nazwiska. Każdy z nich mówi: „Jestem Indonezyjczykiem” – znacząco zawieszając głos i popatrując na widzów, żeby złapali tę grę poziomami i tożsamościami. Przecież to nasi, krakowscy aktorzy (Jan Peszek, Jacek Strama, Tadeusz Zięba, Sławomir Rokita, Tomasz Międzik, Jerzy Światłoń, Marcin Kalisz, Marcin Sianko, Tomasz Wysocki), grający w jakimś celu Indonezyjczyków. Którzy w filmie Oppenheimera też grają – odtwarzają siebie z lat 60., z czasów, kiedy mordowali komunistów. Potem aktorzy mówią chórem, patrząc na widzów: „Jesteśmy Indonezyjczykami”, więc my też mamy mieć udział w tej grze.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS