Tuż przed świętami Bożego Narodzenia, zapewne jako prezent pod choinkę dla obywateli, Holyrood – parlament Szkocji, w którym większość ma Szkocka Partia Narodowa – przedstawił projekt ustawy, który mocno skraca proces zmiany płci.
„Krótka ścieżka” do zmiany płci
Stwierdzono, że dotychczasowe wymogi są bardzo skomplikowane, że dziś osobnik, który „czuje się w swoim ciele niekomfortowo” i chciałby uzyskać prawna akceptację płci innej niż biologiczna, musi przedstawić zaświadczenie lekarskie o dysforii płciowej, czyli owej „niezgodności płci biologicznej z odczuwaną”, drugie zaświadczenie lekarskie oraz dowody, że ów „dyskomfort” trwa przynajmniej dwa lata. Aplikować mogą tylko osoby, które ukończyły 18 lat plus deklaracja, że z nowo nabytą płcią pozostanie do końca życia. Szkocka Partia Narodowa zaproponowała „krótką ścieżkę”, a więc zniesienie wymogu obu diagnoz lekarskich o niezgodności płciowej delikwenta/ ki. Pozostaje jedynie deklaracja zainteresowanej osoby, obniża się wiek, w którym można aplikować z 18 do 16 roku życia i skraca okres życia „z odczuwalną niezgodnością płciową” do trzech miesięcy. No i daje możliwość odwracalności procesu, czyli nie musi się utknąć z nową płcią, kiedy znów się znudzi.
Reakcja Downing Street
Oczywiście, projekt wzbudził żywy protest, a brytyjski minister ds. Szkocji Alistair Jack zadeklarował, iż odwoła się do art. 35 ustawy o Szkocji, na podstawie którego w 1999 roku powołano w Edynburgu parlament i zablokuje nową propozycję legislacyjną. Ten art. 35 daje rządowi z Downing Street wiele różnych kompetencji dotyczących Szkocji, także w przypadku, kiedy uważa się , iż jakaś ustawa Holyrood będzie kolidowała z prawem obowiązującym w całej Wielkiej Brytanii.
Projekt tej ustawy miałby znaczący wpływ m.in. na ogólnobrytyjskie prawo dotyczące równości praw w Szkocji, Anglii i Walii.
Oczywiście pierwsza minister Szkocji Nicola Sturgeon uznała tę decyzję ministra Alistaira Jacka za „frontalny atak na nasz demokratycznie wybrany szkocki parlament i jego prawo do podejmowania własnych decyzji”. Z kolei przeciwnicy projektu nowej ustawy punktowali, że ustawa źle wpłynie na bezpieczeństwo kobiet, że otworzy psychopatom i zboczeńcom seksualnym drzwi do damskich toalet, przebieralni na basenach, w siłowniach, na oddziałach szpitalnych czy więziennych – co z pewnością by się stało. Po wtóre, jej przegłosowanie, tak czy inaczej, przełożyłoby się na sytuację w reszcie Wielkiej Brytanii. I wywołałoby bałagan prawny – ta sama osoba, uznana za kobietę w Szkocji, byłaby mężczyzną w Anglii i Walii, chaos socjalny, obyczajowy, etc. etc. Bijatyka lewicowego Holyrood z konserwatywnym Downing Street trwa – i to Narodowa Partia Szkocji jest tutaj napastnikiem i agresorem.
Szkocja opuści Zjednoczone Królestwo?
Zawsze, kiedy jestem przepytywana na okoliczność problemów Wielkiej Brytanii, czołowe miejsce zajmuje groźba secesji Szkocji z organizmu Zjednoczonego Królestwa. A ja niezmiennie powtarzam: nie ma takiej opcji, bo wszystkie podobne decyzje, łącznie z referendum w sprawie losów Szkocji, na mocy umów z 1999 roku, zapadają nie w Holyrood w Edynburgu, tylko na Downing Street w Londynie. A ostatnie referendum na ten temat miało miejsce w 2014 roku, czyli raptem dziewięć lat temu. Powtarzane przez pierwszą minister Nicolę Sturgeon hasło „opuszczamy Wielką Brytanię i dołączamy do Unii Europejskiej”, to po pierwsze, działanie na zmęczenie przeciwnika, po drugie, metoda na fuksa, a nuż się uda?, i po trzecie, bicie piany.
Oczywiście, Szkockiej Partii Narodowej, lewicowej, w istocie neo-marksistowskiej, bliżej do Brukseli niż do Londynu, zwłaszcza ostatnio, kiedy u steru rządów stali Boris Johnson, a teraz Rishi Sunak. Nie bez powodu konserwatywny celebryta Jeremy Clarkson wciąż nazywa szefową SPN „Mao-Tse-Sturgeon”, a jej gabinet „rządem Szkockiej Republiki Ludowej”. I wypomina, że „Szkocka Partia Narodowa nie rozumie koncepcji własności prywatnej, nienawidzi każdego, kto posiada więcej niż ogródek działkowy oraz marzy o anarchosyndykalistycznej komunie i oddaniu tych fabryk, które jeszcze pozostały – robotnikom”. A z drugiej strony, Szkocja bez oporów korzysta z pieniędzy z budżetu narodowego. To przecież czynnik finansowy przeważył w decyzji pozostania w Zjednoczonym Królestwie w referendum w 2014 roku – i Anglicy do dziś protestują, że choć to głównie oni płacą podatki, jest ich dziesięć razy więcej, dystrybuuje się je w taki sposób, że na głowę statystycznego Szkota przypada więcej pieniędzy niż na głowę statystycznego Anglika.
Konflikt trwający od 400 lat
Konflikt rozpoczął się czterysta lat temu, kiedy w 1601 roku podpisano unię dynastyczną i odtąd Anglia i Szkocja miały już jednego władcę. Pakt unii państwowej podpisano w 1701 roku i od tego momentu oba kraje miały wspólny rząd i parlament. Od początku Szkoci protestowali przeciw „brytyjskiej dominacji”, przy każdej okazji popierali ród Stuartów, co zwykle prowadziło do zamieszek i niepokojów. Upłynęło kolejnych 300 lat –i choć National Scottish Party powstała dopiero w latach 30. ubiegłego wieku, Szkoci zwykle w kontrze do Anglików, „kolonizatorów” i „uzurpatorów”, głosowali na labourzystów, którzy popierali mniejszości narodowe. To za labourzysty Tony’ego Blaira rozpoczął się proces dewolucji, decentralizacji władzy. W 1997 roku ogłoszono referendum, w którym Szkoci ogromną większością głosów wyrazili wolę posiadania lokalnych władz, rządu i parlamentu. Odtąd mają, a w kompetencjach tego rządu jest opieka zdrowotna, edukacja, kultura, w dużej mierze gospodarka i podatki. Szkocja emituje własne banknoty, które poza regionem coraz rzadziej są honorowane. Zachowała swoją religię, Kościół szkocki, który stał się religią narodową. Ważną cezurą w procesie emancypacji stał się rok 2007, kiedy w wyborach zwyciężyła Szkocka Partia Narodowa, pierwszym ministrem /premierem/ został Alex Salmond i zaczął naciskać Londyn na przeprowadzenie referendum w sprawie niepodległości Szkocji. I w końcu trafił na brytyjskiego premiera niezwykle koncyliacyjnego, Davida Camerona, który je w 2014 roku przeprowadził i wygrał na rzecz jedności Zjednoczonego Królestwa. „Romantycy” widzieli wtedy Szkocję jako drugą Norwegię, wielka część zasobów ropy i gazu na Morzu Północnym znajduje się po stronie Szkocji, no i oczywiście w Unii. Ale nie przedstawiono „planu B” – co robić w przypadku utraty funta szterlinga, co z wiarygodnością Szkocji jako partnera ekonomicznego, no i okazało się, że niepodległa Szkocja nie mogłaby „pozostać” w UE, musiałaby przejść całą procedurę członkowską od początku. Przy okazji ujawniono, że wydatki publiczne z budżetu narodowego na głowę Anglika są niższe niż na głowę Szkota. Jeśli zważyć, że to na Anglikach spoczywa wypełnianie kasy, Szkotów jest ok. 6 mln, utrzymywanie kontrowersyjnej ustawy o wydatkach publicznych, korzystniejszych o 1300 funtów rocznie na głowę Szkota, kontrowersje wydają się uzasadnione.
W dodatku pierwsza minister Szkocji Nicola Sturgeon – choć nie ma kompetencji, bo to Londyn decyduje o zakresie uprawnień parlamentu szkockiego – wciąż krzyczy o gotowości do referendum w sprawie niepodległości i przytakuje Unii Europejskiej, z którą łączy ją zarówno światopogląd, jak i metody działania. Stąd żarty konserwatywnego brytyjskiego publicysty w jego książce „Świat według Clarksona”, gdzie nazywa ją „Mao -Tse- Sturgeon” i powiada o jej marzeniach o „Szkocji – anarchosyndykalistycznej komuny”. Stąd biorą się pomysły, jak ostatnia ustawa o uproszczeniu procedur prawnych zmiany płci, niebezpieczna dla młodych ludzi, nie tylko w Szkocji, nie tylko w Zjednoczonym Królestwie, ale – jak wiadomo, lewicowe głupawki są zaraźliwe – w Europie i na świecie.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS