Fazę grupową turnieju o mistrzostwo Starego Kontynentu organizowanego przez Polskę przed 23 laty biało-czerwone rozpoczęły w Poznaniu od porażki z broniącą tytułu Litwą 72:79. Po zwycięstwie nad Jugosławią 81:74 przyszła przegrana z Czechami 75:78 po dogrywce. Potem Polki już tylko wygrywały: z Bośnią i Hercegowiną 75:53 oraz Włochami 80:71, co dało im drugie miejsce w grupie B i awans do fazy finałowej rozgrywanej w Katowicach.
Po przeprowadzce do legendarnego Spodka drużyna Tomasza Herkta i Andrzeja Nowakowskiego pokonała w ćwierćfinale Chorwację 72:51, zapewniając sobie historyczny awans do igrzysk olimpijskich w Sydney (2000). Potem już poszła za ciosem – zwyciężyła po zaciętych meczach w półfinale Rosję 66:61 i w finale Francję 59:56. Wywalczyła jedyny złoty medal dla polskiej koszykówki w mistrzowskiej imprezie seniorskiej.
– Cały czas wspominam tamte dni z uśmiechem na ustach, wielką radością. Był to przecież jedyny taki sukces. Nie do zapomnienia są relacje w całym naszym zespole – takie pozytywne, wyjątkowe. Teraz chyba rzadko się zdarzają w tym trudnym dla nas wszystkim okresie na całym świecie. Wtedy miałyśmy świetną paczkę, grałyśmy z dnia na dzień. Trener praktycznie po każdym meczu mówił nam “nie musicie, możecie”. To zrzucało z nas ciężar odpowiedzialności. Minęło już tyle lat, a wspomnienia te nadal przynoszą takie pozytywne emocje. Życzę obecnej koszykarskiej młodzieży, żeby mogła takowych doświadczyć – podkreśla zawodniczka grająca na pozycji skrzydłowej.
W mistrzostwach, jeszcze pod nazwiskiem pierwszego męża, Szwichtenberg, wystąpiła we wszystkich meczach. Grając średnio 14 minut zdobyła 32 punkty i miała 19 zbiórek. Wyróżniała się walecznością i dobrą grą w obronie.
Dorota Rożek urodziła się 20 kwietnia 1972 roku w Gdyni. W szkole podstawowej uprawiała lekkoatletykę, grała w siatkówkę, piłkę ręczną i koszykówkę. Do tej ostatniej przekonał ją nauczyciel wychowania fizycznego. Zaczynała w Starcie Gdańsk, po czym reprezentowała barwy tamtejszej Spójni. “Zobaczyliśmy, że to zdolne dziecko i przeszła do nas. Rozwijała się prawidłowo, z czasem zdobyła szlify reprezentacyjne. Do sportu nadawała się jak nikt inny. Waleczna, nie bała się podejmować decyzji rzutowych” – wspominał Mieczysław Krawczyk, wieloletni prezes Spójni, potem Lotosu Gdynia.
W rozgrywkach ligowych reprezentowała głównie trójmiejskie kluby – Spójnię Gdańsk oraz Wartę, Fotę Portę, Polpharmę VBW Clima i Lotos Gdynia, z przerywnikiem na jeden sezon w Olimpii Poznań. Już po mistrzostwach Europy 1999 w trakcie tournee złotych medalistek po Stanach Zjednoczonych propozycję gry w WNBA składał jej i Beacie Binkowskiej trener Minnesota Lynx Brian Agler. Ważniejsze były jednak czekające reprezentację za rok igrzyska olimpijskie w Sydney, pierwsze z udziałem polskich koszykarek.
Do Australii pojechała już jako Bukowska. Latem 2000 roku na przyjęciu po ślubie z biznesmenem Maciejem Bukowskim bawiła się cała kadra koszykarek. Sportową karierę zawodniczki niedługo po igrzyskach w Sydney, gdzie Polki wywalczyły ósme miejsce, przerwała kontuzja kolana. W reprezentacji rozegrała 94 spotkania i zdobyła 905 punktów. W trakcie 12 lat występów w ekstraklasie wystąpiła w 379 meczach, uzyskując 4833 pkt, zdobyła sześć tytułów mistrzowskich.
– Moja przygoda z koszykówką była intensywna od samego początku. Byłam młodziczką, a grałam w kadetkach i juniorkach, jako kadetka występowałam w juniorkach i seniorkach. Jeździłam na różne spartakiady, zgrupowania, obozy kadry. Kontuzja przyszła w momencie pewnego przemęczenia fizycznego, znużenia życiem ze świętami spędzanymi poza domem na wyjazdach i turniejach. Miałam już swoje lata, a zawsze kochałam dzieci. Marzyłam o założeniu rodziny. Tak też się stało, z czego jestem dziś najbardziej dumna – przyznała.
Bliźnięta Wiktoria i Maciej Bukowscy urodziły się w 2005 roku, najmłodsza Karolina w 2009.
“- Mimo osiągnięć sportowych moim największym sukcesem życiowym jest rodzina, nasze dzieci. Bardzo pielęgnuję te chwile, chciałabym, żebyśmy jak najdłużej żyli w naszym komplecie. Doceniam to, bo mój mąż przez wiele ostatnich lat bardzo ciężko chorował. Niejednokrotnie była to naprawdę walka o życie. Ostatnio w grudniu było bardzo ciężko. Skupiam się na wspieraniu go, także pracy w firmie, którą prowadzimy. Przed laty na pierwszym miejscu był u mnie sport. Teraz mam męża, troje dzieci i to jest mój priorytet. Marzeń większych nie mam, bo nie ma nic ważniejszego niż zdrowie i życie. Doceniamy każdy dzień spędzony ze sobą. To że byłam sportowcem, daje mi taką siłę. W trudnym życiowych momentach mobilizuję się i robię to, co należy – zakończyła Dorota Bukowska.
PN, PAP
Przejdź na Polsatsport.pl
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS