W sercu Paryża, na Placu Inwalidów, 41-letnia Wioleta Myszor spełniła marzenie sprzed prawie 30 lat. – Jak zobaczyłam, że dziewczyny zdobywają olimpijski medal w Atlancie w 1996 roku, to pomyślałam, że fajnie by było też kiedyś pojechać na igrzyska. To było takie marzenie dzieciaka. Długo czekałam, ale się doczekałam – mówi w rozmowie ze Sport.pl
Myszor, rocznik 1983, wspomina sukces, jaki w 1996 roku osiągnęły Iwona Dzięcioł, Katarzyna Klata i Joanna Nowicka. Dlaczego wtedy Polki stawały na podium razem m.in. z genialnymi Koreankami, a teraz naszej drużyny nie ma na igrzyskach?
Dzieci i 70-latkowie na jednej liście. Krótkiej
– Poziom na świecie jest niesamowity, a już Koreańczycy są mega. Z nimi zupełnie nie możemy się równać – mówi nam trener Piotr Piątek.
Mająca trochę ponad 50 milionów obywateli Korea Południowa od lat zgarnia na igrzyskach niemal wszystkie złote medale. Teraz Koreanka Sihyeon Lim w rundzie rankingowej – startowały wszystkie 64 łuczniczki zakwalifikowane na igrzyska i 30 lipca zmierzą się w systemie pucharowym według miejsc, jakie zajęły w czwartek: odpowiednio pierwsza powalczy z ostatnią, druga z przedostatnią itd. – pobiła rekord świata (694 pkt). Drugie miejsce zajęła jej rodaczka Suhyeon Nam, a trzecia z Koreanek, też była wysoko – 13.
– Dla Koreańczyków to jeden ze sportów narodowych, a my mamy bardzo niewielu zawodników i zupełnie inny system finansowania – mówi trener Piątek. Sprawdzamy, co to znaczy, że łuczników w Polsce jest niewielu. Jak się okazuje, licencjonowanych zawodników mamy w kraju tylko 1091. I to po zsumowaniu wszystkich kategorii wiekowych – w tym gronie są i osoby urodzone w 2010 roku, i 70-latkowie.
– W Korei każdy, kto zaczyna strzelać z łuku, wie, że walczy o utrzymanie w ten sposób rodziny. I utrzyma ją na dobrym poziomie, jeśli będzie w top 32 w kraju. Aż tyle stypendiów tam mają. Oczywiście zróżnicowanych, najlepsze czwórki łuczników i łuczniczek w Korei Południowej to ludzie bardzo bogaci, najlepsze ósemki to ludzie bogaci, ci z top 16 wiodą dobre życie, a ci z top 32, jak powiedziałem, są w stanie tylko z łucznictwa się utrzymać – opowiada nam trener Piątek.
Jak jest u nas? – Stypendium dostaniesz tylko, jeśli zajmiesz miejsce w top 8 na mistrzostwach świata lub Europy. Albo na igrzyskach – wyjaśnia szkoleniowiec.
Nie wyzłośliwiajmy się, tylko doceńmy
Niestety, na top 8 paryskich igrzysk Wioleta Myszor ma bardzo niewielkie szanse. Już przejście przez nią 1/32 finału byłoby dużą niespodzianką. Tam Polka zmierzy się z 11. w rundzie rankingowej Ankitą Bhakat z Indii.
Oczywiście Myszor trzeba wierzyć, gdy mówi, że zjadł ją stres, że z emocji drżały jej ręce, że debiut przeżywała mocno, mając w głowie 25 lat pracy na taki moment i pamiętając, że udało jej się wreszcie stanąć do olimpijskiej rywalizacji i zostać pełnoprawną uczestniczką igrzysk po tym, jak 20 lat temu w Atenach i 16 lat temu w Pekinie było tylko rezerwową. Ale nie słuchając kibicowskiego serca, trudno uwierzyć, że Polka, która w czwartek wywalczyła 626 punktów, we wtorek okaże się lepsza od Hinduski, która w rundzie rankingowej miała wynik wyższy aż o 40 punktów.
Myszor zapowiada, że powalczy – i świetnie. Wspaniale też, że ona jest na igrzyskach. Nie mówmy o wycieczkach na koszt podatnika, nie wyzłośliwiajmy się, że ktoś jest daleko, tylko doceńmy czyjąś determinację. I pocieszmy się razem z tym kimś z jego szczęścia.
– Tak, Wiola ma szczęście, bo jest żołnierką. A gdyby nie była, to łucznictwo pewnie byłoby tylko jej hobby, sportem amatorskim uprawianym po pracy – mówi wprost trener Piątek.
25 tysięcy za łuk i strzały. Brakuje na pensje dla trenerów
Szkoleniowiec opowiada nam też, że brakuje w Polsce nie tylko ludzi, którzy po wyjściu z wieku juniora dają radę dalej się rozwijać – godzić łucznictwo ze studiami czy z pracą. Trener mówi też, że brakuje trenerów właśnie – takich, którzy z prawdziwą pasją są w stanie szkolić łuczników po pracy zarobkowej. On dorabiać nie musi. – Ale czy zarabiam godnie? Przydałoby się więcej. Tylko że na to nie ma szans, bo nasz związek ma bardzo okrojony budżet i robimy, co możemy, żeby przede wszystkim zawodnicy mieli możliwość startów w zawodach międzynarodowych i żeby było szkolenie – opowiada olimpijczyk z Pekinu z 2008 roku.
Na tamtych igrzyskach Polacy w drużynie zajęli piąte miejsce. Znów trzeba smutno zauważyć: wtedy potrafiliśmy być w światowej czołówce, dziś odstajemy. Dziś nas nie prawie nie ma.
Świetnie, że w łucznictwie – sporcie naprawdę globalnym – mamy na igrzyskach swoją przedstawicielkę, dzięki czemu jesteśmy w gronie 53 nacji, które tu rywalizują. Ale to rywalizowanie jest symboliczne. I nie widać szans, że wkrótce znów – jak w 1996 roku w Atlancie – Polki staną do walki z Koreankami w meczu strefy medalowej (tamten półfinał nasze panie przegrały 237:245).
Łucznictwo nie jest może sportem najtańszym – od trenera Piątka dowiadujemy się, że komplet łuk + strzały to koszt 25 tysięcy złotych (oczywiście mówimy o najwyższej, olimpijskiej jakości), ale z drugiej strony w Polsce ciągle jeszcze jest sporo klubów i podobno one wcale nie są źle wyposażone. Tylko z tym szkoleniem jest kłopot – jeszcze niedawno w Żywcu, gdzie na co dzień trenuje Myszor, pracowało dwóch szkoleniowców z Korei, ale już ich nie ma. Kadrę też przez jakiś czas prowadził Koreańczyk. Dlaczego z nimi nie wyszło?
– To się nie udało, bo mogłoby się udać tylko, gdyby ci trenerzy zaczęli pracować z dzieciakami, od absolutnych podstaw – mówi Piotr Piątek.
Czy warto byłoby zainwestować aż tak, żeby ściągać najlepszych fachowców do pracy z naszymi dziećmi? Pewnie! Ale to nierealne. Cieszmy się więc tym, co mimo naszych ograniczeń i tak mamy. – Oglądajcie Wiolę 30 lipca. Przekonacie się, że łucznictwo to bardzo widowiskowy sport, a z niej już zejdzie stres i ona na pewno powalczy – obiecuje trener.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS