Dziś jest rocznica urodzin ojca Macieja Kazimierza Sarbiewskiego, zakonnika i cenionego poety, jednego z czworga najczęściej wydawanych za granicą polskich pisarzy.
Maciej Kazimierz Sarbiewski urodził się 24 II 1595 r. w rodzinie szlacheckiej w Sarbiewie, wsi koło Płońska (obecnie siedziba gminy w pow. płońskim w woj. mazowieckim), od której pochodziło nazwisko jego rodu. Uczył się w szkole jezuickiej, a potem, od roku 1612, w Akademii Wileńskiej. Wstąpił do zakonu jezuitów. Po ukończeniu szkół był wykładowcą w szkołach jezuickich w Krożach na Żmudzi (obecnie Litwa, okręg szawelski) oraz w Połocku (obecnie Białoruś, obwód witebski). W latach 1622-1625 studiował teologię w Rzymie. Zbliżył się tam do środowiska literackiego związanego z dworem papieskim. Jego utwory literackie pisane po łacinie zdobył tak wielkie uznanie, że ówczesny papież Urban VIII w 1623 r. uwieńczył go laurem literackim.
W 1627 r. Sarbiewski wrócił do kraju. Został profesorem retoryki, filozofii i teologii w Akademii Wileńskiej. W 1632 r. został nadwornym kaznodzieją króla Władysława IV. Zmarł na gruźlicę 2 IV 1640 r. w Warszawie, czyli dokładnie 380 lat temu. Pochowano go w warszawskim kościele jezuitów.
W swej twórczości Sarbiewski nawiązywał do Horacego pod względem języka, stylu i metryki, usiłując jednak przy pomocy formy antycznej przekazywać treści chrześcijańskie. Z tych względów nazywano go „chrześcijańskim Horacym”. Poezje Sarbiewskiego charakteryzują się barokowym obrazowaniem i wyrażają niepokoje autora. Wiersze o tematyce religijnej poeta ubarwiał obrazami nieba, gwiazd, Księżyca. Obok tematyki religijnej Sarbiewski pisał też o ojczystym krajobrazu, sławiąc jego piękno (m. in. są poetyckie opisy Bugu i Narwi), a także o sprawach publicznych (ody patriotyczne, panegiryki na cześć władców chrześcijańskich, wystąpienia przeciw Turkom). Obok Horacego w twórczości Sarbiewskiego widoczne były też wpływy Jana Kochanowskiego.
Sarbiewski za życia i przez wiele lat po śmierci był jednym z najbardziej cenionych poetów piszących po łacinie. Obok Henryka Sienkiewicza, Antoniego Ferdynanda Ossendowskiego i siostry Faustyny Kowalskiej zalicza się do najczęściej wydawanych poza Polską naszych autorów. Pierwszy jego zbiór wydany został już w 1624 r. Potem były wydawane następne. Najobszerniejszym zbiorem poezji Sarbiewskiego była wydana w Antwerpii (Belgia, wtedy Niderlandy hiszpańskie) w 1634 r. księga Lyricorum libri IV. Epodon liber unus alterque epigrammatum. Znalazły się tam różne rodzaje wierszy: ody, epody, epigramaty. Były też liczne wznowienia – za życia autora i po jego śmierci.
Jednakże ów często niegdyś wydawany za granicą autor w swej ojczyźnie jest prawie nie znany. Zapewne są tego dwie najważniejsze przyczyny. Pierwszą z nich jest to, że żył jeszcze w pierwszej połowie XVII w., czyli dawno. Istotniejsza wydaje się jednak druga przyczyna, a mianowicie język jego twórczości. Sarbiewski pisał po łacinie. Wtedy jeszcze był to język międzynarodowy, znany powszechnie wśród wykształconych ludzi, choć już wówczas było tak w mniejszym stopniu niż w średniowieczu. Dzisiaj łacina jest poważną barierą. Co prawda istniały przekłady, ale znana jest zasada „tradittore traduttore” („tłumacz zdrajcą”), poza tym nie były one zbyt częste. Pojedyncze utwory Sarbiewskiego tłumaczono już w XVII w., ale całość twórczości przetłumaczona została dopiero w XIX w. przez Władysława Syrokomlę, który zresztą, przekładając w duchu romantyzmu, odszedł od ducha oryginałów. Są też XX-wieczne przekłady Tadeusza Karyłowskiego.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS