Jest on jednym z najbardziej znanych i zasłużonych bojowników o wolność naszego kraju. Mając zaledwie 16 lat zaczął służbę wojskową w wojsku saskim, z którego odszedł w 1792r. w stopniu porucznika, zaś w armii I RP otrzymał stopień wicebrygadiera i stanowisko dowódcy 1 Brygady Kawalerii Narodowej. Konfederat targowicki, którym został bez przekonania i wiedzy o jego prawdziwych celach, bronił Gniezno w 1793 i Warszawę rok później. Wsławił się wyprawą do Wielkopolski w czasie Insurekcji. Po jej zakończeniu w 1796r. dostał się do Paryża, gdzie zaczął zabiegać o utworzenie polskiej armii u boku rewolucyjnej Francji. Jego prośbę oddano pod ostateczne rozpatrzenie odnoszącemu wiele sukcesów gen. Bonaparte (Armia Włoch). Ten, z pewnymi zmianami i po licznych staraniach projekt zaakceptował. 9 stycznia 1797r. podpisano w Mediolanie układ z rządem Lombardii o stworzeniu posiłkowego korpusu polskiego. W przeciągu kilku lat istnienia Legionów Polskich, jak wylicza Jan Pachoński, przewinęło się przez nie około 30 -40 tys. ludzi. Legioniści zasłużyli się pod Rimini, Weroną, nad jeziorem Garda, pod Civita Castelana, Novi, nad Trebbią i na San Domingo (dzisiejsze Haiti). Przez ten kilkuletni okres Dąbrowski pełnił funkcje dowódcy polskich formacji, a potem m.in. gubernatora kilku prowincji w Królestwie Neapolu tj. Republice Partenopejskiej, inspektora kawalerii Królestwa Włoch. Był przez wielu wysuwany do otrzymania pagonu marszałka włoskiego, lecz w końcu nikt nie został nim mianowany. Trudno ocenić kolosalny wkład Dąbrowskiego w organizację siły zbrojnej na emigracji i w propagowanie idei wyzwolenia Polski spod obcego jarzma wśród Francuzów, lecz wydaje się, że najlepszym z możliwych dla niego pomników jest umieszczenie go nie tylko w samym hymnie narodowym, ale nawet w jego tytule.
W 1806 roku Dąbrowski został wezwany przez Napoleona do Berlina, by wezwać ludność Wielkopolski do powstania przeciw Prusakom, co też uczynił na przełomie 1806/1807r. W kampanii frydlandzkiej walczył pod Tczewem i Frydlandem. W Księstwie Warszawskim dowodził 1 Dywizją Piechoty (przemianowaną potem na 2). W kampanii 1809r. osłaniał Wielkopolskę i Częstochowę; w 1812r. dowódca 19 DP V Korpusu Wielkiej Armii. Jego niezdecydowanie i opieszałość przyczyniła się do klęski pod Borysowem. Ciężko ranny w bitwie nad Berezyną, podczas której chwilowo dowodził zdziesiątkowanym już polskim korpusem. Ponownie walczył w 1813r. na czele własnej dywizji pod Teltawem, Grossbeeren i Lipskiem, gdzie osłaniał przemieście Halskie. Po śmierci księcia Poniatowskiego i rezygnacji księcia Sułkowskiego został mianowany naczelnym wodzem armii Księstwa Warszawskiego, którym był też w kampanii 1814r. W Królestwie Polskim generał jazdy, odmówił pełnienia funkcji namiestnika tego państwa, od 24 X 1815r. w stanie spoczynku. Zmarł w 1818r. w Winnej Górze.
Czytaj również:
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS