Tak 11 sierpnia 1944 roku wspomina 22-letnia wówczas mieszkanka Warszawy:
„Noc (…) spędziliśmy w podziemiach kościoła św. Stanisława, gdzie znów kilka młodych kobiet zostało wyciągniętych z szeregu przez Niemców i pomimo szalonego oporu i szlochu przepadły. Dnia 11 sierpnia z rana ok. godz. 7 wyprowadzono nas z kościoła na Dworzec Zachodni, gdzie ok. godz. 9 wpakowano nas w pociągi w kierunku Pruszkowa. My trzy, najmłodsze z naszego punktu, postanowiłyśmy uciekać za wszelką cenę, co nam też szczęśliwie się udało. Uciekłyśmy z pociągu, w czym pomógł nam kolejarz-Polak. Będąc już na wolności dowiedziałyśmy się, że jeden z mężczyzn z ul. Trębackiej nr 2 dał znać z drogi, gdy wieziono go w transporcie do Niemiec. Nadmienił o kolegach, że rozpędzono ich 10 sierpnia na Placu Żelaznej Bramy. Co się z nimi działo po tym czasie, nie wiadomo. W każdym razie okazało się, że komendant Opery własnoręcznie nie mógł ich rozstrzelać 9-go wieczorem”.
11 sierpnia Niemcy opanowują Ochotę i Aleje Jerozolimskie, do placu Starynkiewicza, a także przejmują pozycje Powstańców na Woli. Oddziały ppłk. Jana Mazurkiewicza „Radosława” z ciężkimi stratami wycofują się w kierunku ul. Stawki, która staje się najbardziej wysuniętym na zachód odcinkiem osłaniającym Stare Miasto.
Starówka jest ostrzeliwana z praskiego brzegu, a także codziennie bombardowana przez niemiecką artylerię.
W nocy z 11 na 12 sierpnia załoga Starego Miasta przyjmuje zrzuty broni i amunicji.
Tekst powstał na podstawie materiałów Muzeum Powstania Warszawskiego
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS