– Jeśli chodzi o piłkę, Jack to mój najlepszy kumpel. Tak się upił na moim ślubie, że szukaliśmy go dwie godziny, a on spał gdzieś w krzakach! Jedna kontuzja spowodowała lawinę kolejnych. Powinien grać w topowych klubach. To jeden z największych talentów, jakie widziałem – mówił o nim Wojciech Szczęsny na kanale “Foot Truck”.
Faktycznie: talent Jacka Wilshere’a nie podlegał żadnym wątpliwościom. Mając zaledwie 16 lat, zadebiutował w Premier League. W tym samym sezonie, w 2008 r., wychowanek Arsenalu wystąpił też w Lidze Mistrzów. Wszystko wskazywało na to, że Arsene Wenger – który kochał stawiać na młodzież – zyskał piłkarza na lata. Ale najpierw pozwolił mu się ograć z seniorami na wypożyczeniu w Boltonie.
Angielski Andrea Pirlo i jego zakręty
Pomocnik, któremu Wenger przyglądał się od dziewiątego roku życia, zaczął regularnie grać w Arsenalu dopiero w rozgrywkach 2010/11. W Premier League rozegrał 35 meczów, a w Lidze Mistrzów zrobił wrażenie nawet na gwiazdach Barcelony Pepa Guardioli.
– Nie chcę obrazić żadnego Anglika, ale Wilshere nie jest typowym angielskim piłkarzem. Potrafi zagrać piłkę z każdej szerokości boiska i imponuje celnością. W dodatku jest waleczny i świetny technicznie. Rozmawiałem o nim z Pepem. Tacy graczy mu bardzo imponują – chwalił Anglika Xavi, wtedy pomocnik Barcy, a dziś jej trener.
Ale tuż przed kolejnym sezonem Wilshere zerwał więzadło w stawie skokowym. I to dwa razy. Do gry wrócił dopiero rok później, w sezonie 2012/13. To był dopiero początek jego zdrowotnych kłopotów. Od września 2014 do października 2016 nie rozegrał ani jednego ligowego meczu w pełnym rozmiarze.
Jego bilans w Arsenalu to 14 bramek i 30 asyst w 198 spotkaniach. Do tego dwa triumfy w FA Cup i jeden Superpuchar. Możemy tylko gdybać, ile osiągnąłby, gdyby nie kontuzje. Kontuzje przez które – jak wylicza “Transfermarkt” – stracił ponad 150 spotkań w barwach londyńskiego klubu.
W 2016 r. Arsenal wypożyczył Wilshere’a do Bournemouth, by się odbudował w mniejszym klubie. Pomysł okazał się słuszny, bo po roku wrócił do Wengera i stał się ważnym zawodnikiem francuskiego szkoleniowca. W ostatnim sezonie Wengera Arsenal dotarł do półfinału Ligi Europy.
Wszystko zmieniło się latem 2018 r., gdy Arsenal objął Unai Emery. I na dzień dobry zakomunikował pomocnikowi, że nie będzie graczem pierwszego składu. – Nasza rozmowa trwała kwadrans. Dosłownie. Jack chciał być pierwszoplanowym zawodnikiem, ale nie mogłem mu tego zagwarantować, więc odszedł – relacjonował spotkanie Emery.
Wilshere przeniósł się do West Ham United. W ciągu dwóch sezonów, stale targany kontuzjami, zaliczył tylko 16 spotkań ligowych. I w lipcu 2020 r. został na lodzie. 34-krotny reprezentant Anglii, o którym kilka lat wcześniej znany trener Jammie Redknapp mówił jako o angielskim Andrei Pirlo, znalazł się na zakręcie.
A może Wilshere był po prostu pechowcem? Choć to byłoby zbytnie uproszczenie. Liczba kontuzji, których się nabawił, sugeruje, że po prostu nie miał zdrowia do piłki. No i nie najlepiej się prowadził. Angielskie brukowce wszystko zwęszą. A że Wilshere, który ukończył tylko podstawówkę, palił i pił w miejscach publicznych, a także wdawał się w bójki w klubach nocnych, stał się łatwym celem mediów. Być może także dlatego po rozstaniu z West Hamem czekał na nowy klub pół roku.
“Mój syn pyta mnie: dlaczego nikt cię nie chce?”
Rękę podało Bournemouth, jednak w zeszłym sezonie Wilshere nie umiał się wyróżnić nawet w Championship, gdzie zakończył sezon z jedną asystą i jednym golem. Pomocnik zaczął więc myśleć o końcu kariery.
– Mój syn pyta mnie: dlaczego żaden klub cię nie chce? Jak mu to wytłumaczyć? Nie potrafię odpowiedzieć na jego pytania. Pyta, czy nie mógłbym grać chociaż w MLS albo w La Liga. On kocha piłkę nożną, wie o niej wszystko. Ma kolegów w szkole, a wiecie, jakie potrafią być dzieci, często są brutalne. Dlaczego twój ojciec nie pracuje? Nie jest wystarczająco dobry? Może w ogóle jeszcze grać w piłkę? To naprawdę trudne – mówił w sierpniu 2021 r. Wilshere ma łamach “The Athletic”.
I dodawał: – Nigdy nie sądziłem, że będę w takiej sytuacji. Wszyscy mówili mi, że w tym wieku będę u szczytu kariery i będę grał w wielkim klubie. Sam tak myślałem. Ale tak nie jest. Budzę się rano i myślę, że muszę potrenować gdziekolwiek. Wszystko na własną rękę. Normalnie trenowałbym przed sezonem w grupie, teraz z tym jednak koniec. Muszę więc trenować sam i szukać motywacji. Ale wciąż zadaję sobie pytanie, po co właściwie to robię. Powiedziałem agentowi, że nie chcę czekać w nieskończoność. Ani się obejrzę, będzie styczeń, a ja będę mieć kolejny zmarnowany sezon za sobą.
Oferta z Polski
Minionego lata, gdy rozważał zakończenie kariery, udał się na testy do Como, ale nie umiał się nawet przebić w klubiku z Serie B. Jego agenci rozsyłali CV wszędzie. Nawet do Polski. Tyle że wychowanek Arsenalu chciał zarabiać około 350 tys. euro rocznie, co odstraszyło polskie kluby.
30-latek otrzymał szansę w lidze duńskiej, gdzie w lutym podpisał kontrakt z Aarhus GF. Jak trafił na północ Europy?
Dave Reddington, asystent głównego trenera Aarhus, z czasów pracy w Crystal Palace świetnie znał Roya Hodgsona, byłego trenera angielskiej drużyny. – Rozmawialiśmy przez telefon, aż nagle Roy wspomniał o Jacku i powiedział, że on wciąż ma wiele do zaoferowania. Chwilę później zadzwoniłem do znajomych z Arsenalu, gdzie Jack odbudowywał formę i poprosiłem o opinię. Usłyszałem, że Wilshere po prostu chce grać w piłkę. Uznałem, że Dania będzie świetnym miejscem – opowiada Reddington na łamach “The Athletic”.
Aarhus – drugie pod względem wielkości miasto Danii – położony jest na Półwyspie Jutlandzkim. Stadion znajduje się raptem 15 minut drogi od brzegu morza, gdzie można uprawiać jogging i jeździć na rowerze. Droga od morza do stadionu otoczona jest pięknym lasem. W sam raz, żeby odnaleźć spokój i skupić się na piłce.
Oczywiście, oczekiwania są wielkie. Klubowy sklep w ciągu kilku godzin po ogłoszeniu transferu wyprzedzał koszulki z jego nazwiskiem, a grupka 200 kibiców zebrała się, aby obejrzeć jego pierwszy trening.
– To dobry piłkarz, a przy tym cholernie miły i skromny facet. Przy każdym jego zagraniu widać wielki spokój i wizję, którą liga duńska nie błyszczy. W każdej chwili możesz mu podać piłkę, bo wiesz, że on jej nie straci. Fajnie mieć kogoś takiego w zespole. Jest bardzo pomocny, a młodzi chłopcy na pewno będą go słuchać – opowiada Sebastian Hausner, 21-letni środkowy obrońca.
Ostatnia szansa w Danii
“Trzy tygodnie po przyjeździe do Danii został okrzyknięty »mesjaszem«. Oczekiwania wobec niego są ogromne. A przecież znalazł się w nowym otoczeniu, gdzie nie ma wokół ciebie sztabu ludzi od każdej pierdoły. Każdy zajmuje się swoimi sprawami. Wilshere sam musi czyścić swoje buty. Nikt za niego tego tutaj nie zrobi” – pisze “The Athletic”.
Na razie Wilshere ma za sobą cztery mecze w nowym klubie. Spędził na murawie 177 minut, podczas których popisał się kilkoma efektownymi zagraniami i jedną asystą. Wszyscy liczą, że zostanie gwiazdą ligi.
Nikt tutaj nie chce powtórki z duńskiej przygody Rafaela van der Vaarta. Były piłkarz Realu i gwiazdor reprezentacji Holandii w latach 2016-18 występował w FC Midtjylland, ale kompletnie rozczarował.
Aby się wykazać, Wilshere ma czas do końca czerwca. I wygląda na to, że to jedna z jego ostatnich szans, by nie kończył kariery jako piłkarz sfrustrowany i niespełniony.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS