We wtorek 19 października o godz. 18 w oranżerii Prudnickiego Ośrodka Kultury odbędzie się spotkanie promujące najnowszy zbiór wierszy Macieja Dobrzańskiego (na co dzień nasz redakcyjny kolega). Tak o czwartym zbiorze prudnickiego twórcy pisze Bartosz Sadliński, który poprowadzi wtorkowe spotkanie.
Wiersze po zakończeniu
Można by sięgnąć po zgrane już nieco sformułowanie i nazwać nowy tomik Macieja Dobrzańskiego czwartą częścią kultowej trylogii. Jednak – jako że zasadniczo mamy do czynienia z książką na poważnie, wolałem określenie „trzy czwarte”. I umieściłem je w tytule tekstu, w którym próbowałem spojrzeć z lotu ptaka na twórczość kolegi (ukrywanie faktu, że się znamy lub że znamy się słabo – nie ma najmniejszego sensu). Krótkie omówienie posłużyło jako posłowie najnowszego i – jako się rzekło – czwartego zbioru wierszy Macieja Dobrzańskiego pt. „Coda oraz to, co po niej”.
Książka została sfinansowana w ramach projektu Instytutu Literatury w Krakowie, ukazała się natomiast w Szczecinie, w Zaułku Wydawniczym „Pomyłka”. Nazwa jest wybitnie skromna, ale firma trzyma poziom, jeśli chodzi o autorów, którzy tam publikują; w Pomyłce ukazują się np. książki Izabeli Fietkiewicz-Paszek. Czymś, co wyróżnia to wydawnictwo, jest niejako programowe łączenie literatury ze sztuką (grafiką, malarstwem czy fotografią). W tomiku Macieja Dobrzańskiego występują – zarówno na okładce, jak i między tekstami – grafiki o charakterze abstrakcyjnym.
O ile o trzech wcześniejszych książkach autora („Należy zostać”, „Imię jest znakiem”, „Wizja lokalna”) można było powiedzieć, że są ogólnopolskie (w końcu docierały do osób spoza Prudnika i Opolszczyzny), to tak naprawdę dopiero teraz Maciej Dobrzański wypłynął na szersze wydawnicze wody. Czas pokaże, czy jest to sukces jedynie prestiżowy, czy także przekładający się na większą poczytność, jednak – trzeba przyznać – kolejny prudniczanin-poeta idzie w Polskę.
W książce autora znajdą coś dla siebie miłośnicy historii, poezji egzystencjalnej oraz eksploracji języka (Maciej Dobrzański nie jest – co prawda – poetą lingwistycznym, ale sporo przy polszczyźnie majstruje, np. w kwestii tytułów wierszy czy używania drugiej osoby liczby pojedynczej). Publikacja ma wyraźne cechy książki ponadlokalnej. Warto jednak – na łamach „Prudnik24” – zastanowić się, co znajdą w niej lokalni czytelnicy.
Mają szansę znaleźć całkiem sporo. Autor w tej i poprzednich tomikowych publikacjach wprost odnosi się do Prudnika – konkretnych miejsc, osób czy historii. Wielu pisało wiersze o naszym mieście, ale rzadko byli to autorzy o ponadprowincjonalnych umiejętnościach. Poezja Macieja Dobrzańskiego jest mocno zakorzeniona. Pojawia się w niej „biały szpital” (dziś dom opieki Ojców Bonifratrów), Wieża Woka, Frotex, dawne getto, dawny obóz koncentracyjny; znajdują się liczne nawiązania do bliskich prudniczanom Kresów Wschodnich. W najnowszym tomie wątki lokalne pojawiają się np. w utworach „Luty, działki”, „Las Żmijowy”, „Kolonie”, „Ślady”.
Autor nie wystawia Prudnikowi laurki. Nie są to gładkie frazy o pięknie habsbursko-franklowsko-prymasowskiego miasteczka, a raczej studiowanie mrocznych zakamarków. Nie ma w tym jednak drwiny czy pogardy. Podmiot liryczny wydaje się być mocno związany z miejscami, w których żyje. Jego twórczość jest też dość konkretna, nie nosi cech strumienia świadomości, a najnowszy tomik – wspomniana „Coda i wszystko, co po niej” jest nieco lżejszy od poprzednich książek autora. Różni się (choć raczej odcieniami niż kolorami) od wcześniejszych. Tytuł mówi zresztą sam za siebie. „Coda” to zakończenie utworu (słowo używane głównie w muzyce). Jednak koniec nie musi być absolutny.
Bartosz Sadliński
––––––––––––––––
Poniżej jeden z utworów Macieja Dobrzańskiego, z najnowszej książki. Tekst poprzedzony jest cytatem wprowadzającym z wiersza Krzysztofa Szeremety: „Poniemiecki budynek z czerwonej cegły wpycha mnie do jej płaszcza.”
Ślady
1
Znowu nikogo tu nie ma.
A i ty, nie wiadomo po co, kręcisz się
po peronie. Tu była ławka, tam chyba kran,
gdzieś wewnątrz bufet i cała masa
głosów. Przychodziłeś tu z matką
oglądać pociągi, na zdjęciu
śmiałbyś się – pulchny chłopczyk z gałązką
pełną kolorowych liści.
Teraz kręcisz się nocą po zarośniętych
torach. Chciałeś zobaczyć monetę
na szynie, znalazłeś jedynie
martwe pająki.
2
W trzydziestym ósmym stał tu Hitler,
dziś, spóźniony siedemdziesiąt sześć lat,
przebiega tędy
czarny kot.
Tam, gdzie było wyjście,
ani śladu drogi.
Spotkanie: wtorek 19 października, godz. 18, oranżeria Prudnickiego Ośrodka Kultury, wstęp wolny
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS