Przyjęcie dagteru za układ odniesienia pozwala na wyjaśnienie niektórych funkcji stanu wszechświata, ale nie można poprzestać na teoretycznych dywagacjach i należy starać się przeprowadzić eksperymenty fizyczne, których wyniki mogłyby być podstawą do dalszych badań. Chodzi o zachowanie ciągłości celów badawczych w obszarach dotychczas przez naukę pomijanych.
Takim impulsem intelektualnym mógłby się stać eksperyment pokazujący istnienie niepustej przestrzeni w postaci dagteru, jako przyczyny oporu (bezwładności) stawianej zmianie parametrów ruchu obiektów. Oczywiście jego wyniki należałoby poddać rzetelnym naukowym procedurom weryfikacyjnym.
– Czy jest to zadanie przekraczające możliwości obecnej nauki?
Ale skądże – nie ma nic łatwiejszego pod słońcem – brakuje tylko woli działania.
W zasadzie ten przypadek jest podobny do przedstawionego na szkicu w poprzedniej notce, ale tutaj kierunek wypadkowego promienia nie pokrywa się z kierunkiem ruchu emitera. Aby promień lasera trafił do potencjalnego odbiorcy, musiałby pokrywać duży obszar jego spodziewanej lokalizacji. Nawet wówczas, gdyby odebrany został sygnał świetlny od odbiorcy, brak znajomości kierunku i siły WD oraz własnej prędkości, uniemożliwiałby wycelowanie promieniem lasera w odbiorcę. Nie sprawdziłoby się przewidywanie, że po prostu należałoby tak, jak podpowiada intuicja, wycelować w miejsce, gdzie widoczny jest odbiorca. Tak czynią snajperzy na polu walki, którzy celują tam, gdzie widzą ogień z luf broni wroga. Nie popełniają błędu dlatego, że odległości w porównaniu z prędkością światła są niewielkie.
Takie stwierdzenie wydaje się być niedorzeczne, bo jak to; jeżeli istnieje połączenie światłem z obiektem, to wysłanie promienia w kierunku, gdzie się go widzi, musi do niego trafić. Okazuje się, że “musi” tylko wówczas, jeżeli przyrządy celownicze umożliwią odpowiednią poprawkę. O takich trudnościach wiedzą myśliwi polujący z jadących samochodów, np. na kangury i nie tylko z tego powodu, że kule mają dużo mniejsze prędkości od fotonów. Aby zastosować właściwą poprawkę, musi się znać – między innymi – swoją prędkość i kierunek. Całkiem nie wspominając o tym, że w obserwacjach astronomicznych jest widziany stan z przeszłości, czasami nawet bardzo odległej.
Dagter, jako układ odniesienia pozwala – wprawdzie tylko pośrednio – teoretycznie odgadywać temperaturę przestrzeni na podstawie obserwacji prędkości obiektów, które znajdują się w spadku swobodnym, tzn. zgodnym z wektorem stanu.
Poziom obecnej techniki obserwacyjnej umożliwia zebranie olbrzymiej bazy danych, ale na przeszkodzie ich właściwego wykorzystania stoi brak świadomości istnienia struktury pionowej rzeczywistości.
Jest to bardzo znaczący niedostatek nauki, który prowadzi do wielu absurdów.
Przykładem może być fałszywa narracja dotycząca istnienia gwiazd neutronowych lub czarnych dziur z ich absurdalnie dużymi “siłami grawitacji”.
Astrofizyka nie zdaje sobie sprawy z tego, że na obiekty kosmiczne wirujące zgodnie z wiatrem dagteru, nawet z największymi prędkościami, nie działają żadne siły odśrodkowe i nie muszą więc być równoważone przez siły “grawitacji”.
Notka: https://www.salon24.pl/u/waclaw-kopacka/1068522,jest-czy-jej-nie-ma
Na podstawie tylko tych dwóch ubogich przykładów widać jakim wielkim kalectwem w nauce jest brak znajomości pionowej struktury rzeczywistości.
Wiatr dagteru, którego prędkości w kosmosie nie można pomierzyć, w sposób nieprzewidywalny zafałszowuje wszystkie obserwacje interpretowane za pomocą efektu Dopplera. Dzieje się to na tyle często, aby całą narrację astrofizyczną uznać za naukowo bezwartościową. Możliwe, że świadomość tego faktu spowodowała wysyp “teorii” w astronomii podobnych do bajek z mchu i paproci, zaśmiecających literaturę i internet.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS