W piątym dniu po konsekracji kościoła Serca Jezusa w Krakowie, dokonanej 29 maja 1921 roku przez bp. Anatola Nowaka, nastąpiło poświęcenie Polski Sercu Jezusowemu. W wewnętrznym piśmie zakonnym jezuitów „Nasze Wiadomości” czytamy: „Stąd za łaską Pana Jezusa rozeszła się znajomość i miłość Serca Jego po całej Polsce i głęboko zakorzeniła się w duszach”. Jak donosił ów biuletyn, w ówczesnej prasie „było dość cicho i ogół nie spodziewał się, że dojdzie do tak wielkiej katolickiej manifestacji, jakiej w minionych dniach był świadkiem Kraków”.
Jak Kraków Krakowem
Uroczyste poświęcenie Polski Sercu Jezusa przy udziale biskupów i – jak podają ówczesne źródła – ok. 120–140 tys. wiernych odbyło się 3 czerwca 1921 r. na Małym Rynku w Krakowie, przy ołtarzu polowym. Uroczystości zaczęły się w jezuickim kościele Serca Jezusa. Naoczny świadek tak je wspomina: „Od wczesnego ranka gęste tłumy zaległy nie tylko kościół, lecz ulicę wokoło, a co chwila przychodziły jeszcze nowe pielgrzymki w barwnych strojach krakowskiej ziemi. Pontyfikalną sumę odprawił metropolita całej Rosji abp Edward Ropp, który i od carskiego rządu, i od bolszewików cierpiał był prześladowanie za wiarę, kazanie zaś wygłosił biskup podlaski Henryk Przeździecki, który prześlicznie skreślił historję powstania nowego kościoła z drobnych ofiar kochających serc polskich”. Po południu w wypełnionym wiernymi kościele odprawiono nieszpory, a po nich wyruszyła procesja, którą poprowadził prymas Polski kard. Edmund Dalbor.
„W obawie zbytniego natłoku całe mnóstwo ludu i kompanje przybyłe z kościołów krakowskich ustawiono od razu na Małym Rynku lub przyległych ulicach, a mimo to nie było końca ogromnemu pochodowi” – zanotował anonimowy świadek. „Jak Kraków Krakowem, nie widziano nigdy procesji tak ogromnej i tak przedziwnie pięknej” – opisywał. Gdy pochód dotarł na Mały Rynek, prymas Polski „obwołał uroczyście Zbawiciela najwyższym Panem całej Polski”. Nie znano wówczas nagłośnienia, więc każde słowo kard. Dalbora powtarzał donośnym głosem z ambony prowincjał Towarzystwa Jezusowego. „A wtórowały mu serca nieprzejrzanego tłumu, który w głębokiem milczeniu za siebie i za całą ojczyznę poddawał się błogosławionemu panowaniu Bożego Serca” – czytamy w „Posłańcu Serca Jezusowego” sprzed wieku.
W obliczu Twego miłosierdzia
Po 100 latach od tych wydarzeń polscy biskupi ponownie zawierzają ojczyznę Sercu Jezusowemu. W liście do wiernych wzywają do rachunku sumienia i modlitwy o nawrócenie. „Módlmy się o dar miłości, abyśmy w każdym człowieku – także innym czy myślącym inaczej – potrafili dostrzec brata. Rozmawiajmy językiem miłości, przebaczajmy tym, którzy nas skrzywdzili, nie chowajmy w sercu urazy, pierwsi wyciągając rękę do zgody. (…) Jako wspólnota Kościoła zdajemy niełatwy egzamin wiarygodności tak mocno zachwianej wskutek grzechów i ran zadanych braciom i siostrom przez niektórych duchownych. Jesteśmy świadomi, że grzech wykorzystywania seksualnego – jak ostrzegał papież Benedykt XVI – może skutecznie przyćmić blask Ewangelii” – piszą hierarchowie. Podkreślają, że w Kościele niezbędny jest „proces oczyszczenia, prośby o przebaczenie ze strony skrzywdzonych i otoczenia ich szczególną troską”. Akt poświęcenia Sercu Jezusa składają jednak nie tylko zebrani w Krakowie biskupi, ale także wierni we wszystkich parafiach Polski.
„W obliczu Twego miłosierdzia, wyznajemy ze skruchą nasze grzechy indywidualne i społeczne. Przepraszamy za brak szacunku dla życia, także tego najsłabszego, ukrytego pod sercem matki. Przepraszamy za grzechy wykorzystania seksualnego małoletnich, popełnione zwłaszcza przez niektórych duchownych i związane z tym grzechy zaniedbania ich przełożonych. Przepraszamy za nałogi i uzależnienia, za prywatę, partyjniactwo, agresję i niezdolność do dialogu. Przepraszamy za brak czci dla tego, co święte, w tym próby instrumentalnego traktowania religii” – głoszą słowa tej modlitwy. Odpowiedzialny za przygotowanie tego wydarzenia ks. Robert Więcek SJ podkreśla, że wszyscy – społeczeństwo, wspólnota Kościoła, rodziny i każdy indywidualnie – potrzebują dziś „uczyć się swojego człowieczeństwa przed Sercem Jezusa”.
– Jeżeli wierzymy, że Bóg bierze nasze zranienia na siebie, to zwracając się do tego źródła, otrzymujemy przebaczenie, uzdrowienie, pociechę i umocnienie – wyjaśnia. Jego zdaniem, jeśli odkryjemy nasze człowieczeństwo w tajemnicy kochającego Serca Boga, zobaczymy je także w innych ludziach. – W takiej perspektywie zaczyna się inne patrzenie na rzeczywistość, wcale nie pozbawione bólu i cierpienia, ale z innym odniesieniem i zapewnieniem Pana Jezusa: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię” – podkreśla jezuita.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS