Pojęcie poprawności politycznej narodziło się w ojczyźnie światowego proletariatu, w latach dwudziestych i miało być ideologicznym drogowskazem na bezdrożach sowieckiego komunizmu. Po prostu trzeba było wiedzieć, jaka aktualnie obowiązuje polityczna linia w partii.
Okazało się niebawem, że wiedza, co i jak należy w danej chwili mówić i jak postępować jest przydatna nie tylko w ZSRR. W każdym razie potrzeba dostosowywania się do zwycięskich ideologii i prądów politycznych dotarła także do zachodniej Europy i USA i zaowocowała takim typem retoryki politycznej, który zabezpieczał przed niestosownymi wypowiedziami, a mówiącemu pozwalał powiedzieć wiele okrągłych banałów w dowolnych sytuacjach i na dowolne tematy. Chodziło tylko o to, aby opanować pewien kanon prawd powszechnie niepodważalnych w danej chwili i wykorzystać je zarówno w dyskusjach politycznych, jak i w życiu codziennym. W Sowietach ideologia poprawności politycznej zdefiniowana jako ideologia marksistowska funkcjonowała równolegle obok cenzury, na Zachodzie, zdefiniowana jako ideologia liberalna, zastąpiła cenzurę.
Poprawność polityczna obowiązuje przede wszystkim na poziomie polityki i gwarantuje uniknięcie posądzeń o głoszenie poglądów skrajnych, np. dyskryminujących grupy etniczne czy inne mniejszości. Wymóg poprawności politycznej schodzi dziś także na niższe piętra, aby zapobiegać wygłaszaniu ocen wartościujących np. osoby o odmiennym kolorze skóry czy wyznaniu. W ten sposób wymóg poprawności politycznej narzuca auto cenzurę zarówno politykom jak i szaremu człowiekowi, bez potrzeby angażowania „wielkiego brata”, który obserwuje i nadzoruje. Po prostu w tej sytuacji sami stajemy się swoimi własnymi cenzorami i policjantami, co zapewnia znaczne oszczędności aparatowi państwowemu, a efekt jest taki sam. Uwalnia nas to też w łatwy sposób od konieczności posiadania własnych poglądów. Wystarczy tylko przy pomocy środków masowego przekazu lansujących pewne poglądy, jak i pokazujących jak należy je wspólnie wyrażać, wpuścić w organizm społeczny wirusa poprawności politycznej, czyli po prostu auto cenzury.
Tym samym retoryka poprawności politycznej staje się częścią ucisku politycznego ze strony klasy rządzącej, sposobem rządzenia, w którym uciszanie krytyki staje się uproszczone, ponieważ ewentualnym oponentom już nie wypada stosować w dyskusji pojęć, pozostających poza obszarem poprawności politycznej. Uznanie czegoś za poprawne politycznie eliminuje bowiem skutecznie z języka pojęcia przeciwne i w tym wypadku białe wcale nie ma już odpowiednika w czarnym… A jeżeli nawet ktoś usiłowałby znaleźć jakieś równoważniki, to są one automatycznie uznawane za niestosowne i wstydliwe, a takich w dobrym towarzystwie nie powinno się przywoływać w dyskusji.
Poprawność polityczna jest bowiem także domeną dobrego towarzystwa, a w dobrym towarzystwie obowiązuje takt i elegancja i odpowiedni ubiór. Wszystko inne trąci parweniuszostwem, chamstwem i brakiem wykształcenia. To coś jak białe skarpetki do czarnego garnituru, to coś co budzi śmieszność i politowanie.
W systemie komunistycznej cenzury paradoksalnie było jeszcze miejsce na odmienne poglądy i możliwość przeciwstawiania się systemowi. Sama definicja cenzury zakładała bowiem istnienie poglądów przeciwnych, sam system był nastawiany na zwalczanie opozycji i tym samym musiał zakładać jej istnienie, a nawet ją kreować wraz z poglądami, gdy jej brakowało. Tak więc w systemach komunistycznych istniało jeszcze rozróżnienie na białe i czarne, ponieważ aby coś wyglądała na białe – czyli sam system – musiało istnieć coś w odmiennym kolorze, a więc przeciwnicy systemu. W systemie demokracji zachodnich cenzura stała się już zbyteczna dzięki kastracji intelektualnej, a czarne cudownie znikło, albo jest uznane za wartość tak wstydliwą i nieelegancką, że nikt nie ma odwagi jej wyrażać. A wszystko to właśnie dzięki zabiegowi inżynierów dusz, którzy wymyślili i zastosowali szeroko ideologię poprawności politycznej, jako super ideologię nadrzędną do wszystkiego.
Szwedzi tak naprawdę odkryli poprawność polityczną dopiero w latach 90-tych. To znaczy może inaczej… Zawsze obowiązywała tu poprawność polityczna zdefiniowana przez partię socjaldemokratyczną, która miała w Szwecji „przywilej formułowania problemów” i rozwiązywania ich zgodnie ze swoją doktryną. Wszyscy dobrze o tym wiedzieli i tak naprawdę nikt się temu nie przeciwstawiał. Nawet opozycja, która zgodnie z przyjętą praktyką proponowała jedynie alternatywne wersje rozwiązania problemów sformułowanych przez socjaldemokrację. Taki system myślenia i postępowania w latach 90-tych zaczęto definiować jako szwedzki wariant poprawności politycznej.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS