Ratujmy pamięć płockich rodzin. Tyszkowie. Od powstania styczniowego dziadek, ojciec, matka, brat małej Irenki wpisani w historię miasta i Polski

Irenka

Irenka Florentyna Tyszka urodziła się w 1896 roku w Puławach (wówczas Nowo-Aleksandrii), w guberni lubelskiej, w rodzinie Ludwika Czesława Tyszki i Ludwiki Anny z Korczak Michalewskiej. Zmarła w wieku trzech lat, już po przeprowadzce rodziny do Płocka. Też została pochowana na starym cmentarzu przy Kobylińskiego. Na jej mogile stanął cokół zwieńczony figurą klęczącego aniołka – dziś już mocno uszkodzonego, brakuje zarówno głowy, jak i dłoni.

Ojciec

Ojcem Irenki był Ludwik Czesław Tyszka (1857-1912), herbu Trzaska. W tamtym czasie uchodził w Płocku za znaną i szanowaną postać.

W 1876 roku ukończył Gimnazjum Gubernialne w Płocku (czyli obecną Małachowiankę), a następnie pełny kurs nauki w Instytucie Komunikacji w Petersburgu. Otrzymał tytuł inżyniera komunikacji rzecznej i lądowej z uprawnieniami budowlanymi; specjalizował się w komunikacji wodnej. Pracował w Okręgu Warszawskim Dróg Wodnych kolejno jako starszy sekretarz, tytularny radca, kierownik w Oddziale Warszawskiego Okręgu Komunikacji. Kierował II Odcinkiem Rzeki Wisły w Puławach. W marcu 1898 r. został przeniesiony na stanowisko naczelnika IV Odcinka Rzeki Wisły (Modlin – Nieszawa) z siedzibą w Płocku i był nim praktycznie do śmierci, czyli przez 14 lat.

Poza pracą zawodową udzielał się w Płocku w pracy społecznej i dobroczynnej. Wybrano go na siódmego już z kolei prezesa założonego w 1881 r. Płockiego Towarzystwa Dobroczynności i Opieki nad Niezamożnymi Uczniami, był też kuratorem szpitala Świętej Trójcy. Wybierano go do zarządów Towarzystwa Wioślarskiego i Towarzystwa Cyklistów. Do śmierci był członkiem Stowarzyszenia Techników w Warszawie (dzisiaj to NOT – Naczelna Organizacja Techniczna). Z aktu chrztu jego syna Mirosława można wywnioskować, że Ludwik Czesław Tyszka był w Płocku dość ważną osobistością. Mianowicie jego syna ochrzcił biskup diecezji płockiej hr. Jerzy Szembek, a akt urodzenia i chrztu został spisany w towarzystwie dwóch ważnych w Płocku osób: Adama Pęskiego – wicerektora Płockiego Seminarium Duchownego i Franciszka Kuligowskiego, nauczyciela prawa w Płockim Męskim Gimnazjum.

Zmarł w Płocku w 1912 roku w wieku 55 lat (popełnił samobójstwo na skutek nasłanej kontroli finansowej z Petersburga i prawdopodobnie niesłusznych oskarżeń). Spoczął na Powązkach w rodzinnym grobowcu. W jego pogrzebie uczestniczyli m.in. ks. prałat Adolf Szelążek oraz płocki gubernator i jego zastępca.

Matka i brat

Po śmierci męża Ludwika Anna Tyszkowa przeniosła się do Warszawy. W czasie okupacji niemieckiej, w 1942 roku, była aresztowana wraz z synem (wszystko wskazuje na to, że z powodu jego działalności konspiracyjnej). Po kilkumiesięcznym uwięzieniu na Pawiaku przewieziono ich do obozu koncentracyjnego Auschwitz. Tam oboje zostali zamordowani.

Dziadek

Piękną kartę w historii Polski i Płocka zapisał dziadek Irenki, Ferdynand Florian Tyszka (1823-1907). Był znanym adwokatem (patronem) przy Trybunale Cywilnym w Warszawie, a potem w Płocku, jednym z głównych organizatorów powstania styczniowego w mieście. Od stycznia 1861 roku sprawował funkcję naczelnika Płocka we władzach powstańczych, prezesa Trybunału Rewolucyjnego. Aresztowany, więziony w twierdzy modlińskiej i Cytadeli Warszawskiej, w 1867 roku zesłany na ciężkie roboty katorżnicze do europejskiej części Syberii. Na zesłaniu przebywał przez 28 lat.

* O losach tej rodziny piszemy na podstawie informacji przekazanych przez Stowarzyszenie „Starówka Płocka”

Zgłoś naruszenie/Błąd