Wyrzucane w workach, przerzucane przez płot, zostawiane w lesie. Chore, wychudzone i co najgorsze, niewysterylizowane. Psów bez domów jest coraz więcej, datków coraz mniej. Bo przecież jest kryzys, ludzie boją się o siebie, o zwierzęta mniej.
Na imię miała Orawica. Była charakterna, mocna, nie miała zamiaru się podporządkować. Zrzucała z grzbietu, uciekała, potrafiła sama z siebie ściągnąć ogłowie. Choć Wioletta Litwin-Mroczka nie tak wyobrażała sobie swojego pierwszego konia, nie zamierzała się poddawać. Orawica zrzucała, Wiola wsiadała znowu. Orawica uciekała, Wiola goniła. A kiedy Wiola szła sama w bryczesach, z ogłowiem pod pachą, wszyscy tylko wskazywali: “Tam pobiegła, tam!”.
– To była klacz z toru, nie do opanowania przez takiego początkującego jeźdźca jak ja. Chciała tylko biec, biec, biec – uśmiecha się pani Wiola. – Tak naprawdę mnie o mało nie zabiła. Ale byłam w niej zakochana, była dla mnie jak siostra.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS