„Ojciec” to najnowszy film Floriana Zellera, który zdążył już zdobyć wiele międzynarodowych nagród filmowych, w tym dwa Oskary: dlanajlepszego aktora pierwszoplanowego – Anthony’ego Hopkinsa oraz za najlepszy scenariusz adaptowany dla Christophera Hamptona i Floriana Zellera.Premiera filmu przypadła na maj 2021 roku. Mieszkańcy Zambrowa mogli obejrzeć dzieło Zellera w Kinie MOK już w lipcu.
To drugi, po głośnym filmie „Nomadland”, wspólny seans z udziałem Pedagogicznego Klubu Filmowego działającego przy miejskiej bibliotece oraz kinie Miejskiego Ośrodka Kultury w Zambrowie. PKF powstał w czerwcu 2021 i zrzesza kilkanaście osób, których łączy wspólna pasja: wartościowe, ambitne kino i spotkania filmowe. Kilka dni po seansie „Ojca” klub filmowy spotkał się w bibliotece, by podyskutować o filmie Floriana Zellera. Film zrobił wrażenie na wszystkich obecnych na sensie kinomanach z klubu filmowego. Wiele emocji wzbudziła mistrzowska gra aktorska duetu Anthony Hopkins [Anthony] – Olivia Colman [Anne], którzy z wyczuciem i maestrią wcielili się w główne role, wyrażając swoją znakomitą grą najsubtelniejsze uczucia i najtrudniejsze emocje towarzyszące ojcu i córce w trakcie postępującej choroby rodzica: miłość, oddanie, współczucie, akceptację, pokorę, rozpacz, bezsilność, zwątpienie, cierpliwość i heroizm córki oraz bezradność, zagubienie, dezorientację, dziecinnienie ojca. Gra aktorska sugestywnie odzwierciedla skrajności towarzyszące relacji bohaterów: od miłości do nienawiści, od nienawiści do miłości – od pokory do buntu, od buntu do pokory… Są to emocje pulsujące podskórnie, narastające na skutek bezlitosnej choroby, która krok po kroku, miesiąc po miesiącu czyni z ukochanego ojca tyrana niepanującego nad swoimi reakcjami, nieświadomie krzywdzącego najbliższą osobę. Chory bowiem coraz bardziej traci kontakt z rzeczywistością. Staje się inną osobą. Hopkins swoją grą znakomicie oddał grozę odmiennych stanów świadomości doświadczanych przez zatracającego się w chorobie ojca, a partnerująca mu Colman olśniewająco, nierzadko tylko w przejmującym spojrzeniu i wyrazie twarzy, potrafiła wyrazić bogate spektrum targających bohaterką emocji: brzemię strachu, zwątpienia, wewnętrznej walki z gniewem i zniechęceniem, narastające cierpienie moralne. Destrukcyjne uczucia kumulują się w nadwątlonej chorobą relacji, ale Anne się nie poddaje, trwając u boku ojca dzięki sile bezwarunkowej miłości – która cierpliwa jest, łaskawa jest, czuła jest i pokorna jest, która upokorzenie znosi w milczeniu, która się nie skarży, nikogo nie obwinia, do nikogo nie ma pretensji, która łagodna jest i pełna empatii. Ważną rolę – obok gry aktorskiej – odgrywają też inne środki ekspresji. Wyeksponowany został każdy detal ilustrujący stany emocjonalne obojga bohaterów, zwłaszcza te doświadczane przez coraz bardziej zagubionego ojca dotkniętego chorobą Alzheimera: od wymownego, przeszywającego duszę odbiorcy spojrzenia, poprzez grę uczuć oddaną w wyrazie twarzy, scenografię zmieniającą się wraz z nasilającymi się symptomami choroby, przejmującą muzykę odzwierciedlającą wewnętrzne przeżycia bohaterów, zapętlenia chronologiczne i nakładające się na siebie sekwencje zdarzeńoddające zagubienie ojca we własnym świecie, aż po maksymalnie nasycone emocjami dialogi, w których nie ma ani jednego zbędnego zdania, ani jednego przypadkowego słowa. Możliwe, że taki skondensowany charakter film zawdzięcza swemu oryginalnemu pierwowzorowi: został on bowiem zainspirowany sztuką teatralną, co podczas dyskusji po seansie zostało odczytane na korzyść filmu. Dzięki temu bowiem każda scena została odegrana po mistrzowsku, bez pośpiechu i bez fajerwerków, pozwalając do końca wybrzmieć pulsującym podskórnie emocjom nie tyle za sprawą filmowej techniki, ile za pośrednictwem wysmakowanej, hipnotyzującej gry aktorskiej, nieśpiesznej akcji i minimalizmu, skłaniającego do refleksji swojąwysublimowaną symboliką. Wiele obrazów pozostanie z nami na zawsze: na przykład kiedy o swoim odchodzeniu bohater mówi, że czuje się, jakby tracił wszystkie liście, tuląc się z bezbronnością dziecka do swojej czułej opiekunki.
Jest to film nie tylko o grozie bezlitosnej choroby odzierającej z tożsamości i godności, nie tylko traktat o nieuchronności przemijania, lecz także opowieść o więzach międzyludzkich, o potrzebie czułości, miłości, empatii i zrozumienia, które są jak koło ratunkowe dla rozbitka dryfującego w otchłań ciemności. To one są sensem istnienia. Bez współczucia i miłości stajemy się nicością. Czuły dotyk, troskliwa dłoń, łagodne słowo, akceptacja, cierpliwa obecność to największy z darów, który możemy dać sobie nawzajem nie tylko wchorobie, lecz także w codziennym obcowaniu z innymi. „Śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą” [J. Twardowski].
Jolanta Chrostowska-Sufa
„Ojciec” reż. Florian Zeller
Pedagogiczny Klub Filmowy Miejskiej Biblioteki Publicznej w Zambrowie
Kino Miejskiego Ośrodka Kultury w Zambrowie
Do PKF-u może dołączyć każdy zainteresowany edukacją filmową i integracją z fajnymi, pozytywnie zakręconymi ludźmi, niezależnie od wieku i specjalności zawodowej.
Osoby zainteresowane udziałem w najbliższym seansie PKF-u mogą zgłaszać się do biblioteki.
Kontakt:
Dział Pedagogiczny MBP w Zambrowie
tel. (86) 271 27 90
PKF to cykliczne wspólne wyjścia do kina na premiery wartościowych, nagradzanych filmów, ze zniżką dla członków klubu, to edukacja filmowa nauczycieli i nie tylko, integracja środowiska skupionego wokół biblioteki, kreatywny pomysł na spędzanie wolnego czasu w gronie pasjonatów dobrego kina i dobrej książki, to wspólne dyskusje o obejrzanych filmach przy filiżance kawy bądź herbaty i w przyjaznej, serdecznejatmosferze.
Serdecznie zapraszamy!
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS