Paulina miała 16 lat, gdy zaszła w ciążę. Chłopiec urodził się niepełnosprawny. Dziś Igor ma już 10 lat. Niedawno powiedział swoje pierwsze słowo: mama. Bycie matką niepełnosprawnego dziecka to wiele wyrzeczeń i ciągłego lęku o jego życie. To praca 24 godziny na dobę. — Gdybym teraz była w ciąży i dowiedziała się o wadzie kolejnego dziecka, nie urodziłabym — mówi.
Paulina Zalewska z Pisza to 26-letnia mama trójki dzieci. Można o niej powiedzieć matka-siłaczka, bo już od ponad 10 lat zmaga się z nieuleczalną chorobą syna i ciągłym lękiem o jego życie.
Pauliny miała 16 lat, gdy zaszła w ciążę. Razem z Łukaszem, swoim partnerem, a obecnie mężem, postanowili stworzyć rodzinę.
— Wiadomo, że byliśmy zaskoczeni informacją o ciąży, jednak z każdym dniem kochaliśmy coraz bardziej rosnące we mnie dziecko — opowiada. — Do 25 tygodnia ciąży wszystko było w porządku. Potem zaczął boleć mnie brzuch, miałam infekcję. Dostałam od lekarza antybiotyki i dolegliwości minęły. Niestety w 28 tygodniu ciąży lekarz podczas badania stwierdził, że… coś jest nie tak. Powiedział też, że dziecko ma zniekształconą twarzoczaszkę. Byłam w szoku — nie kryje Paulina. — Skierowano mnie do szpitala w Olsztynie, ale nie chciałam tam rodzić, wróciłam do Pisza. Każdego dnia klękałam i prosiłam Boga, żeby moje dziecko urodziło się zdrowe…
— Pamiętam, że jak zobaczyłam syna to krzyknęłam: „Boże, jaki ty jesteś śliczny”. Pierwsze chwile po urodzeniu syna to rozpacz i żal, jednocześnie wielka miłość do pięknych oczu mojego dziecka — wspomina Paulina. — Pojawiła się również złość do świata, Boga i pytania skierowane do niego: „Dlaczego to moje dziecko jest chore? Czy poradzę sobie na tej nieznanej drodze?”.
Okazało się, że chłopiec jeszcze w czasie ciąży zakaził się cytomegalią. U noworodków, które uległy zakażeniu wewnątrzmacicznemu, objawy choroby mogą się ujawnić w odległym czasie w postaci uszkodzeń ośrodkowego układu nerwowego, wad słuchu i wzroku. Zakażenie wirusem CMV może powodować wystąpienie powikłań u dziecka. Są to przede wszystkim: wady wrodzone, mikrocefalia, zwapnienia śródczaszkowe i niska masa noworodka. Igor nie chodzi, nie siedzi, nie mówi, nie jest w stanie samodzielnie jeść i ma dużą wadę wzroku.
— Trudno jest patrzeć na chorobę i cierpienie własnego dziecka — podkreśla Paulina. — Długo nie potrafiłam pogodzić się z jego niepełnosprawnością. Robimy wszystko, żeby był szczęśliwy, choć nie jest nam łatwo…
***
Dołącz do nas!
“Maseczka to znak solidarności”. To nasza kampania społeczna związana z koronawirusem. Zachęcamy wszystkich do wysyłania zdjęć w maseczkach! Będziemy je publikować na gazetaolsztynska.pl i w Gazecie Olsztyńskiej. Nie dajmy się zarazie. Żyjmy normalnie, ale “z dystansem”.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS