Po odczytaniu wyroku jeden z funkcjonariuszy więziennych zawiązuje skazańcowi oczy białą przepaską (na prośbę skazańca opaski można nie zakładać). Następnie na komendę dowódcy „gotuj broń”, „cel”, „pal” – pluton egzekucyjny oddaje salwę, celując w serce skazańca. (…) W wypadku, gdy po oddaniu salwy lekarz stwierdzi, że skazaniec żyje, dowódca plutonu egzekucyjnego obowiązany jest strzelić z krótkiej broni w skroń skazańca.
To fragment okólnika Ministra Bezpieczeństwa Publicznego, Stanisława Radkiewicza, przytoczony przez Krzysztofa Szwagrzyka w publikacji IPN noszącej tytuł „Dzierżoniów – wiek miniony”. W taki prawdopodobnie sposób, na podwórzu dzierżoniowskiego więzienia, w styczniu i lutym 1947 roku zamordowani zostali trzej żołnierze podziemia niepodległościowego: 32-letni Jerzy Kaszyński, 24-letni Jerzy Pizło i 20-letni Mieczysław Jeruzalski. Dwaj pierwsi zostali zamordowani 17 stycznia, a dwa dni później ich los podzielił Mieczysław Jeruzalski.
Pierwszy z rozstrzelanych pozostawił 21-letnią żonę i 3-miesięczną córeczkę. Jego ostatnim życzeniem przed egzekucją było spotkanie z żoną. Komunistyczna władza nie zgodziła się jednak na spotkanie skazańca z najbliższymi. Wdowa nie otrzymała informacji o miejscu pochówku. Przez wiele lat, z powodu braku stosownych dokumentów w dzierżoniowskim Urzędzie Stanu Cywilnego, miała też kłopot z udokumentowaniem faktu bycia wdową. Trzeci z wymienionych i najmłodszy, Mieczysław Jeruzalski, rozstrzelany został w dużym pośpiechu, tuż przed wejściem w życie ustawy amnestyjnej.
Gdzie dokładnie pochowano ciała trzech „żołnierzy wyklętych” nie wiadomo do dzisiaj. Dzięki staraniom i prowadzonym przez wrocławski IPN poszukiwaniom ustalono, że terenem pochówku jest dzierżoniowski cmentarz parafialny. Dokładnego miejsca ukrycia zwłok (słowo „ukrycia” chyba najlepiej oddaje sens działania Urzędu Bezpieczeństwa) nie odnaleziono. W trakcie uroczystości odsłonięcia pomnika Maria Kaszyńska-Krawczyk, przybyła z drugiego końca Polski wdowa po Jerzym Kaszyńskim, powiedziała drżącym ze wzruszenia głosem: Niech ta dzierżoniowska ziemia, przesiąknięta krwią niewinnych, będzie im lekka i niech odpoczywają w pokoju.
17 stycznia br. – w 74. rocznicę śmierci Jerzego Kaszyńskiego i Jerzego Pizło – wicewojewoda dolnośląski Jarosław Kresa złożył kwiaty przed poświęconym im pomnikiem, odsłoniętym dziesięć lat temu na cmentarzu w Dzierżoniowie. W trakcie wczorajszej uroczystości posterunek honorowy przed pomnikiem wystawili członkowie GRH 58 pułku piechoty i Związku Strzeleckiego „Strzelec” Józefa Piłsudskiego.
Przypomnijmy sylwetki trzech żołnierzy zamordowanych w Dzierżoniowie:
-
Jerzy Kaszyński (ur. 1915 r.) – żołnierz ZWZ – AK, porucznik, jeden z organizatorów partyzantki w Końskich, dowódca poakowskiej grupy w Wałbrzychu. 7.12.1946 r. skazany na karę śmierci w Dzierżoniowie, stracony 17.01.1947 r., W 1993 r. został zrehabilitowany.
-
Jerzy Pizło (ur. w 1922 r.) – członek oddziału, którym dowodził Jerzy Kaszyński w Końskich i Wałbrzychu, w wieku 24 lat skazany i stracony w tych samych dniach co dowódca i pochowani byli razem.
-
Mieczysław Jeruzalski (ur. w 1926 r.) – członek AK w Bielsku Podlaskim a potem WiN-u w wałbrzyskiem, skazany 20.12.1946 r. na karę śmierci, mając 20 lat stracony 19.02.1947 r. w Dzierżoniowie, pochowany razem z poprzednikami. Była to typowa „zbrodnia sadowa”, bo stracono go w czasie obowiązywania ustawy amnestyjnej z 1947 r., a wyrok wykonano na ustne polecenie prokuratora wojskowego z Wrocławia.
Foto: Jarosław Kresa – Facebook
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS