“Obama: Ku doskonalszej Unii”
Barack Obama przejął kraj w momencie największego kryzysu od dekad. Mimo to udało mu się pchnąć do przodu gospodarkę, uratować przemysł motoryzacyjny, zreformować służbę zdrowia, podjąć nierówną walkę z globalnym ociepleniem, spróbować ograniczyć możliwość posiadania broni. W wielu kwestiach miał związane ręce, w wielu popełnił błędy – z czysto humanistycznego punktu widzenia najpoważniejsze to decyzje o atakach z użyciem dronów, skutkujące przypadkowymi ofiarami cywilnymi.
Tyle że bez błędów na tym szczeblu się nie da. Historia jeszcze należycie oceni 44. prezydenta USA, wystawi bilans zysków i strat. Już teraz jednak śmiało można założyć, że z pewnością nie zostanie zapomniane, na jak niespotykanie wysokim poziomie Obama pełnił funkcję prezydenta. Zawsze przygotowany merytorycznie, charyzmatyczny, opanowany, niewymuszenie dowcipny, blisko ludzi. Fachura i “swój chłop” w jednym. Prawdziwy lider, co objawiało się również tym, że w obronie praw człowieka poszedł nawet dalej niż sam Martin Luther King – i zapamiętamy go nie tylko jako ikonę walki o prawa Afroamerykanów, ale wszystkich mniejszości. Okazał się feministą i wielkim sojusznikiem społeczności LGBT, wbrew nastrojom antymuzułmańskim odnosił się z szacunkiem do mniejszości religijnych.
I nagle ta narracja się urwała, nastąpił zwrot o sto osiemdziesiąt stopni. Na czele supermocarstwa Obamę zastąpił obrzydliwy rasista, seksista, homofob, człowiek o zapędach dyktatorskich, człowiek bez cienia kultury i ogłady, człowiek, którego George W. Bush mógłby uczyć savoir-vivre’u. Mentalnie Ameryka cofnęła się do czasów reaktywacji Ku Klux Klanu, do czasów gejów ukrywających swoją tożsamość i sufrażystek pikietujących pod Białym Domem. I można analizować, na ile zasadne jest nazywanie Obamy zbrodniarzem wojennym, ale trzeba wiedzieć, że w pierwszych dwóch latach prezydentury Trumpa Stany Zjednoczone przeprowadziły kilkaset więcej ataków dronowych niż administracja jego poprzednika w ciągu dwóch kadencji. Przy czym Trump anulował rozporządzenie Obamy nakładające na CIA służący transparentności obowiązek raportowania o liczbie ofiar ataków.
W trzyczęściowym dokumencie HBO takich porównań nie ma. Rażący kontrast między przywódcami pojawia się dopiero pod koniec – i dotyczy kwestii nie tyle politycznych, ile etycznych tudzież estetycznych. Tak szczątkowa obecność Trumpa to dobry wybór, idący wbrew oczekiwaniom widza przywykłego do skądinąd łatwej krytyki prezydenta-troglodyty. Zamiast tego reżyser Peter W. Kunhardt w pełni koncentruje się na Obamie, rozpatrując jego postać przez pryzmat rasy i polityki. Tych dwóch aspektów w przypadku Obamy nie sposób zresztą oddzielić.
Pierwszy odcinek “Ku doskonalszej Unii” zabiera nas w podróż od dzieciństwa Obamy na Hawajach, przez jego studia na Harvardzie i praktykę prawniczą w Chicago, aż po postanowienie o kandydowaniu na najwyższy urząd w państwie. Twórcy od początku sygnalizują tezę, że kluczem do tożsamości bohatera jest jego dwurasowość. Dla syna Kenijczyka i białej Amerykanki z Kansas od najmłodszych lat była ona zarówno obciążeniem, jak i błogosławieństwem. Z jednej strony skutkowała ostracyzmem – jak zwykle w przypadku osób “nie dość białych” i “nie dość czarnych” zarazem. Jednak z drugiej strony owa półbiałość, półczarność przełożyła się na zdolności perswazyjne Baracka, jego niezwykły talent skracania dystansu i zjednywania sobie bardzo różnych ludzi. Outsider i brat łata w jednym – zdumiewające połączenie, ale jak widać nie niemożliwe.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS