O silnych kobietach, które kochają życie. Rozmowa ŻP

Jak długo działają w naszym mieście przemyskie amazonki?

– W tym roku obchodzimy 25-lecie! A ja jestem związana z organizacją od 21 lat. Dołączyłam do koleżanek za namową lekarzy zaraz po chemioterapii, a więc w trakcie leczenia. Na początku nie byłam gotowa, impuls do działania pojawił się w momencie, gdy odrosły mi włosy.

Od tamtej pory spotykacie się Panie regularnie?

– Co tydzień w środy o godzinie 15 widzimy się w szkole medycznej (Medyczno-Społeczne Centrum Kształcenia Zawodowego i Ustawicznego w Przemyślu – przyp.). Mamy swoje aktywności, choćby nordic walking, zajęcia na basenie, rehabilitację, gimnastykę… Ale liczy się przede wszystkim to, że w momencie zachorowania byłyśmy dla siebie ogromnym wsparciem i jesteśmy nim do dzisiaj. Wspólne rozmowy to nasza psychoterapia, i nie rozmawiamy wcale tylko o chorobach.

Co Pani dało osobiście uczestniczenie w życiu amazonek?

– Okazało się, że mamy podobne doświadczenia, a to bardzo pomaga. Ważne, by mieć w otoczeniu kogoś, kto przechodzi przez to, co ty. Przekonałam się, że mimo choroby można dalej czerpać radość z życia. Te nasze spotkania nie pozwoliły mi się załamać. Chodzi o to, by nie zostać z diagnozą samemu, ale wyjść do ludzi. Wspólne rozmowy i aktywności sprawiły, że nawiązały się między nami przyjaźnie. Dzielimy się smutkami i radościami. Oczywiście zapraszamy też do nas nowe osoby. W naszej grupie pojawiają się nowe panie, którym chętnie przekazujemy pozytywną energię, bo wiemy, jak bardzo jest potrzebna w starciu z chorobą.

Jak dziś, z perspektywy czasu, patrzy Pani na to, co Pani przeszła? Ponad 20 lat temu nie mówiło się o raku tak głośno i otwarcie jak dzisiaj…

– Najtrudniejsza była obawa o rodzinę. Byłam wówczas młodą kobietą, pracowałam w szkole jako nauczyciel biologii. Kiedy usłyszałam diagnozę, miałam 47 lat. Na początku nie widziałam…