Skala zniszczeń wielu miejsc na Ukrainie pozwala przywoływać obraz Warszawy zniszczonej przez Niemców w 1944 roku. Paradoksalnie jest to jednocześnie i klucz do rozmowy z Ukraińcami, którzy widząc ogrom zniszczeń czasem załamują ręce. „Czegoś takiego nie da się odbudować” – rzucają widząc przeorany ruinami Sewierodonieck, leje na głębokość 5 metrów w Lisiczańsku, rozwalone rakietami domy w Bachmucie i Kramatorsku. „Da się. Myśmy tak zrobili nawet ze stolicą” – można odpowiedzieć. A już nad rozległymi przestrzeniami Donbasu i południowej Ukrainy unosi się wielkie pytanie: jak my to odbudujemy?
Polskie zaangażowanie w postawienie ukraińskiego przemysłu na nogi jest racją stanu z kilku powodów. Najbardziej oczywistym wydaje się być partycypowanie w wielkich środkach, jakie społeczność międzynarodowa wyłoży ma przywrócenie gospodarki naszego wschodniego sąsiada do życia.
Są jednak także powody nie mniej ważne, a bardziej polityczne. Wobec braku finansowego wsparcia ze strony Unii Europejskiej dla uchodźców w Polsce, oddechem finansowym dla obu stron byłaby współpraca polsko-ukraińska na bazie międzynarodowych funduszy. Stałoby się to tym samym dywersyfikacją wobec antypolskiej i antyukraińskiej gry Brukseli, sygnałem, że nasz kraj ma inne możliwości niż tylko czekanie na urzędniczą łaskę Komisji Europejskiej.
Ważniejszy jest jednak aspekt współpracy polsko-ukraińskiej, którą na potrzeby dyskusji o powojennych relacjach Warszawy-Kijowa można by nazywać „Unią Lubelską 2.0”. Liczne relacje instytucjonalne i personalne jakie nawiązały się od 24 lutego, można by przerzucić na współpracę gospodarczą. Janowi Kowalskiemu będzie łatwiej odbudować dom Ołeksandrowi Rudence, jeśli wcześniej przyjmował jego rodzinę w swoim domu, a Nowak lepiej zrozumie Iwaniuka, nasłuchawszy się od jego krewnych o zakładach pracy w Czernihowie. Przy wielu obcokrajowcach, których widać we wschodniej Ukrainie, a którzy mylą Donbas z Donieckiem, Polacy mieliby cały zestaw przewag w konkretnych powojennych inwestycjach.
Wreszcie jest też powód negatywny – trzeba powstrzymać Niemcy przed ich troską o odbudowę Ukrainy. Jeszcze tego brakuje, by Niemcy które zarobiły na handlu z Rosją, de facto finansując tę wojnę, drugi raz zarobiły na usuwaniu zniszczeń. Pomijając już aspekt moralny, to berlińskie perpetuum mobile wyciągania pieniędzy na przygotowaniach do wojny i na sprzątaniu po wojnie, z lekką dyplomatyczną zadyszką w jej trakcie, to Niemcy muszą być w miarę możliwości od polityki Kijowa odizolowane jako geopolityczny i trwały partner Moskwy. Oprócz decyzji Waszyngtonu czy Londynu, które mogą nam pomóc w tej sprawie, liczy się też determinacja Warszawy, a przede wszystkim – postawa władz Ukrainy. Te rozmowy w pewnym, choć niewystarczającym, aspekcie, już z otoczeniem prezydenta Zełenskiego trwają. Pamiętajmy że taka współpraca gospodarcza to w wypadku polityki niemieckiej byłby jednocześnie budowaniem powiązań agenturalnych i uzależnianiem Ukrainy od Berlina – to właśnie ta perspektywa powinna nam spędzać sen z powiek.
Wojenny egzamin Polska zdała i codziennie mogę przekazywać kolejne podziękowania od wojskowych, urzędników czy zwykłych mieszkańców Ukrainy. Lepiej jednak zamiast zwykłego przyjmowania gestów myśleć o dalszej wspólnej przyszłości – bo w Berlinie już o niej na pewno pomyśleli.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS