Dwie pary głuszców przyjechały do płockiego ZOO z Francji. Dzięki programom ochrony w Polsce, występuje już około 600 osobników. To największy polski ptak grzebiący.
Do płockiego ZOO z Parc animalier de Sainte – Croix we Francji przyjechały dwie młode pary głuszców zwyczajnych. Głuszce to największe ptaki grzebiące Europy. Samce są znacznie większe od samic, osiągają rozmiary dużej gęsi i wagę ok. 6,5 kg.
Samce głuszca posiadają jasny zakrzywiony dziób i czerwoną plamę nad oczami. Upierzenie korpusu jest czarne z długimi, szarymi cętkami. Skrzydła w kolorze brązowym mają charakterystyczne białe plamy. Długi, zakrzywiony do góry ogon jest czarny z białymi plamkami.
Samica ma ubarwienie brunatne upodabniające ją do suchej trawy. Na jej korpusie miejscami występują białe prążki. Z wyglądu przypomina nieco samicę cietrzewia.
– Głuszce znane są z widowiskowych tokowisk. Ich sezon godowy rozpoczyna się na przełomie marca i kwietnia, a wygasa na początku maja. Samce zajmują swoje terytoria już w połowie lutego. Pieśni godowe zaczynają rozbrzmiewać w koronach drzew przed wschodem słońca. Kiedy na tokowisku pojawiają się gdaczące samice, koguty zlatują na ziemię i kontynuują swoje zaloty, od czasu do czasu przeganiając słabszego konkurenta z areny tokowej. Samce przyjmują charakterystyczną pozę z wyciągniętą szyją, rozłożonym ogonem, napuszonymi piórami i opuszczonymi skrzydłami. Zwykle rozlatują się po rozwidnieniu. W kulminacyjnym momencie toków nie przerywają jednak swej pieśni nawet w ciągu dnia. Kogut może powtórzyć miłosne arie nawet 200 razy w ciągu jednego poranka. Pieśń głuszca trwa ok. 10 sekund i złożona jest z 4 faz: klapania, trelowania, korkowania i szlifowania. Co ciekawe, podczas fazy szlifowania samce na chwilę głuchną i jest to najlepszy moment, aby obserwator mógł podejść bliżej do tego ostrożnego i płochliwego ptaka – opisuje ZOO w Płocku.
Występowanie głuszca coraz częściej ma charakter wyspowy – na niewielkim terenie zamieszkuje od jednej do kilku populacji. Samce są samotnikami, natomiast samice w okresie jesienno-zimowym występują stadnie.
Zamieszkują gęste lasy mieszane, często wilgotne, bagienne stare bory o luźnym zwarciu, w których ważnym elementem jest bogate poszycie (zioła, kępki jagód), które zapewniają schronienie. Na bytowanie wybierają okolice strumyków o żwirowatym dnie.
W czasie dnia ptaki przebywają na żerowisku, a nocą wzlatują na drzewa. Gdy zimą brakuje nasion ziół, traw, liści dębu, zbóż i drobnych owoców (jagody, żurawina), głuszce odżywiają się igłami drzew iglastych. Gniazdują w ukryciu gęstych zarośli.
Wyprowadzają 1 lęg w roku, zazwyczaj w maju. Znoszonych jest 6 do 12 nakrapianych brązowymi plamami jaj. Wysiadywanie trwa od 26 do 28 dni i jest domeną samicy. Młode głuszce karmione są dodatkowo mrówkami, latać potrafią już 3 tygodnie po wykluciu. Jesienią, po kilku miesiącach od narodzin, młode zajmują własne tereny lęgowe, które mieszczą się kilkadziesiąt kilometrów od rodzimego gniazda.
– Głuszec unika kontaktu z człowiekiem, a jego populacje przenoszą się na tereny wyżej położone. Obecnie występuje w północnej Europie i Azji środkowej. W Polsce obserwuje się głuszce na terenach Lasów Janowskich, Puszczy Solskiej i Augustowskiej, lasach Beskidu Śląskiego i Żywieckiego, Gorcach i Tatrach, a także w Sudetach i Borach Dolnośląskich – wyjaśnia płocki ogród zoologiczny.
Zniknięcie głuszców z centralnej Polski i program ochrony
Jeszcze na początku XIX wieku głuszce były liczne w lasach Beskidów i Karpat oraz w wielu puszczach Polski. Zmniejszanie się areału i liczebności populacji spowodowane wieloma czynnikami obserwowano przez całą drugą połowę XX wieku.
Zanikanie puszcz na rzecz lasów intensywnie zagospodarowanych doprowadziły do tak wysokiego spadku liczebności, że na początku XX wieku w żadnej puszczy w środkowej części Polski głuszce już nie występowały.
Z tego powodu kuraki te zostały wpisane do „Polskiej czerwonej księgi zwierząt”, a ich występowanie kwalifikuje dany obszar do ochrony w ramach sieci Natura 2000. Ptaki objęte są też ścisłą czynną ochroną gatunkową i strefową. Tokowiska otoczone są całoroczną strefą ochronną o promieniu 200 m, która od lutego do czerwca zwiększa się do 500 m.
Lasy Państwowe prowadzą też monitoring głuszców oraz polujących na nie drapieżników, przystosowują dla nich nowe siedliska. W nadleśnictwach Wisła i Leżajsk powstały hodowle, z których pozyskane ptaki są wprowadzane do środowiska. Liczebność głuszców powoli i nieznacznie rośnie. W całym kraju występuje około 600 osobników.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS