Po 35 minutach realizator transmisji pokazał, że przez 46 proc. czasu gry piłka była w posiadaniu Polski, przez 43 proc. mieli ją Francuzi, a przez 11 proc. była bezpańska. To tylko trzy procent różnicy w tylko jednej z wielu statystyk. Ale to aż trzy procent różnicy w takiej statystyce, w której dotąd rywale nas miażdżyli.
Kilka dni temu grając z Argentyną daliśmy radę być przy piłce tylko przez 26 proc. czasu gry. Gorsi pod tym względem byliśmy też w meczach z Meksykiem i Arabią Saudyjską. Dotąd my nie prowadziliśmy gry – my przeszkadzaliśmy, na ile umieliśmy, a jeśli już szukaliśmy swoich szans, to z rzadka.
Cztery celne strzały w trzech meczach fazy grupowej – ta statystyka Polski mówiła o nas jeszcze więcej niż dane dotyczące posiadania piłki. W fazie grupowej byliśmy najmniej ofensywnie zorientowanym zespołem ze wszystkich 32, jakie przyjechały na mundial.
Trzy minuty po tej jednej, małej ramce z liczbami 46, 43 i 11 zobaczyliśmy coś jeszcze lepszego – trzy strzały Polaków w jednej, kapitalnej akcji. Podeszliśmy pressingiem do Francuzów pod ich bramką (tak, próbowaliśmy i nam wychodziło), zmusiliśmy rywali do wybicia piłki na aut i tak z autu wznowiliśmy grę, że Bartosz Bereszyński przedarł się lewym skrzydłem, a do podanej przez niego piłki na 11. metrze dopadł Piotr Zieliński. Mocny strzał pomocnika obronił jednak Hugo Lloris. Kolanami, instynktownie, ledwo, ledwo. Dobitkę Zielińskiego ktoś zablokował, a kolejną dobitkę – Jakuba Kamińskiego – z linii bramkowej wybił Raphael Varane. To była taka szansa, jak zmarnowany karny Roberta Lewandowskiego z Meksykiem. Tej szansy – jeszcze przy wyniku 0:0 – strasznie żal.
Polska była gorsza. Ale gorszy nie zawsze znaczy zły
Osiem szans bramkowych Polski i dziewięć szans Francji – tak to wyglądało w pierwszej połowie. Kamiński potrafił założyć siatkę Hernandezowi, zwodów próbował Zieliński, a Wojciech Szczęsny – nasz jedyny piłkarz, który zaprezentował drybling w meczu z Argentyną – nie musiał lagować, mógł krótko wyprowadzać piłkę od bramki, bo jego koledzy nie bali się grać.
Jasne, że trzeba byłoby mieć różowe okulary, żeby nie widzieć, że problemy też mieliśmy. I że byliśmy gorsi. Jeszcze przy 0:0 Przemysław Frankowski potrafił tak fatalnie przyjąć piłkę przy linii bocznej, że Francuzi wyprowadzili kontrę i gdyby Oliver Giroud nie skiksował, próbując wjechać z nią wślizgiem do naszej bramki, to padłby taki gol, którego Frankowskiemu pamiętalibyśmy na zawsze. Kilka minut później Giroud się zrehabilitował, uciekając Jakubowi Kiwiorowi i wykorzystując świetne, prostopadłe podanie w pole karne od Kyliana Mbappe. A po przerwie Mbappe dołożył dwie piękne bramki.
To były akcje godne mistrzów świata, to były błędy naszej defensywy, jakie w piłce po prostu się zdarzają – zwłaszcza, gdy między rywalami jest spora dysproporcja w umiejętnościach. Ale też normalne w piłce jest, że zespół piłkarsko gorszy próbuje zrównoważyć niedostatki walką, zaangażowaniem, sercem. I że pograć też próbuje, bo gorszy wcale nie musi znaczyć zły.
Polska to nie tylko szczęściarze i przeszkadzacze
Szkoda, że nie zeszliśmy do szatni z wynikiem 0:0 – zabrakło niewiele, gola straciliśmy w 44. minucie – bo prowadzenie faworyta bardzo ułatwiło mu zadanie po przerwie. Ale najważniejsze, że my Francji niczego nie oddaliśmy za darmo. Kilka dni wcześniej po meczu z Polakami Argentyńczycy pewnie nawet mogliby się nie kąpać, bo nie zmusiliśmy ich do wysiłku. Teraz Francuzi musieli uważać na nasz solidny, zdeterminowany zespół, który co prawda wcale nie zmienił się w czarującą Brazylię, ale który pokazywał, że coś jednak potrafi i który do 74. minuty – do gola Mbappe na 2:0 – był w grze.
Francja ma to, co mieć musiała – naszym kosztem jest w ćwierćfinale mundialu. Francja piłkarsko jest dziś od Polski o tyle lepsza, że na 10 meczów z nami pewnie wygrałaby dziewięć, nikogo więc nie dziwi, że pokonała nas na Al Thumama Stadium w Dosze.
Polska przegrała i wraca do domu. Szkoda. Ale chyba koniec końców okazuje się, że pierwszy dla nas awans do 1/8 finału mundialu od 1986 roku wywalczyła drużyna nie szczęściarzy i przeszkadzaczy, tylko drużyna, która umie realizować plan i która też pokazuje swojemu trenerowi, że ten plan może być czasem odważniejszy, niż trener Michniewicz myślał.
Kilka dni temu świat ogłaszał, że Polska nie ma szacunku do piłki nożnej i dziwił się, jak taki zespół dostał się na mundial. Dziś przegląd zagranicznych mediów możemy zrobić ze spokojem.
O taką Polskę walczyliśmy
Zaczęliśmy statystykami, więc i nimi skończmy. Z Argentyną to było 4-23 w strzałach i 26-74 proc. w posiadaniu. Teraz wygląda to tak: Francja 17 strzałów, Polska 11. Francja 55 proc. posiadania piłki, Polska 45.
Na otarcie łez albo i nie – bo może dziś nikt nie płacze – zobaczyliśmy gola Lewandowskiego z karnego w doliczonym czasie gry (swoją drogą pierwszego karnego nasz kapitan strzelił bardzo źle, w Llorisa, na szczęście sędzia zauważył, że Francuz wyszedł daleko za linię bramkową i “jedenastkę” powtórzył). Tego karnego wypracowaliśmy, bo do końca nie pozwieszaliśmy głów (brawa dla Kamila Grosickiego za dobre dośrodkowania ze skrzydła – ostatnie dało karnego, bo ręką zagrał Dayot Upamecano). Za walkę do końca można naszej reprezentacji podziękować. W końcu właśnie tego się od niej domagaliśmy.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS