Cała powieść ma strukturę szkatułkową — łączy w sobie elementy biografii, fikcji literackiej, refleksji o historii i o ludzkich emocjach. Autor rozwija wątki pomijane w tradycyjnych biografiach Chopina, skupiając się na jego rodzinie, zwłaszcza na siostrze Ludwice. To właśnie ona staje się główną bohaterką tej opowieści. Po śmierci kompozytora podejmuje dramatyczne starania, by serce brata spoczęło w kościele Świętego Krzyża w Warszawie.
Antczak opisuje nie tylko zmagania Ludwiki z władzami carskimi, które sprzeciwiają się tej idei, ale i z przeszkodami prawa kanonicznego. Zgodnie z nim, miejsca na powierzchni kościoła zarezerwowane są dla świętych — a Chopin, choć genialny, świętym przecież nie był. To właśnie ten konflikt — między miłością a prawem, pamięcią a zapomnieniem — staje się osią powieści.
Dzięki tej powieści przenosimy się w czasie, zaglądamy za kulisy narodzin legendy Chopina i jej wpływu na polską tożsamość. W jego prozie czuć wrażliwość filmowca – dbałość o detal, rytm, dialog i obraz. Książka jest nie tylko hołdem dla kompozytora, lecz także opowieścią o rodzinnej miłości, uporze i pragnieniu ocalenia pamięci.
Jerzy Antczak pokazuje, że historia serca Chopina to coś więcej niż anegdota – to metafora polskiej duszy, rozdartej między romantyzmem a rzeczywistością. Serce Chopina, czyli węzeł gordyjski to książka o tym, że nawet największy geniusz potrzebuje kogoś, kto po jego śmierci będzie bronił jego człowieczeństwa.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS