Nasz profesor był w tej analizie światowym prekursorem

Urodził się 14 października 1892 roku w Pilźnie. Jego ojcem był Władysław Mydlarski, doktor medycyny, a matką Adela z Szumskich. Po ukończeniu miejscowej szkoły ludowej wyjechał do Lwowa, by tam kontynuować naukę w gimnazjum, po nim zaś podjął studia z zoologii, antropologii i etnologii na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie.

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 5. Pułku Artylerii Fortecznej Cesarsko-Królewskiej Armii. Awansował na stopień podporucznika, a następnie kapitana. Po przyjęciu do Wojska Polskiego posiadał przydział w rezerwie do 8. Pułku Artylerii Lekkiej w Płocku.  W 1919 r. uczył krótko biologii i matematyki w gimnazjum w Dębicy.

Jak pisze Andrzej Śródka w Roczniku Towarzystwa Naukowego Warszawskiego z 1983 r. drugą pracę Jana Mydlarskiego zatytułowaną Analiza antropologiczna ludności powiatu pllzneńskiego można zaliczyć do trwałych pozycji polskiej nauki. Zastosował w niej jako pierwszy na świecie metodę linii regresji do analizy rasowej, co pozwoliło mu na ujęcie stosunku zachodzącego między dwiema cechami i wyodrębnienie zespołu cech, charakterystycznych dla biologicznych składników populacji, m.in. rasy laponoidalnej ludności polskiej. Na jej podstawie uzyskał w 1922 r. stopień doktora filozofii.

Uzupełniał studia w Rzymie, Neapolu i Wiedniu uzyskując habilitację, po czym rozpoczął wykłady na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego, a od 1934 r. na Wydziale Lekarskim. Jan Mydlarski był też autorem hipotezy, według której selekcja wewnątrz badanych populacji polega nie na stopniowym przekształcaniu własnych elementów biologicznych, lecz na intensywnym eliminowaniu ich w całości. W kolejnych pracach wykazywał modyfikowanie współczynników podobieństwa rodziców i dzieci przez procesy selekcyjne.

Od 1931 roku związany był w Uniwersytetem Warszawskim, później też Centralnym Instytutem Wychowania Fizycznego. W 1941 r. przeniósł się z Warszawy do Dębicy, gdzie przez trzy lata pracował na stanowisku kasjera Nadleśnictwa Lasów Państwowych.  Bierze udział w tajnym nauczaniu. W 1932 r. został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.

W 1945 r. bierze udział w organizowaniu Uniwersytetu Marii Curie Skłodowskiej. Zostaje mianowany profesorem zwyczajnym katedry antropologii, a w latach 1946-1948 pełni funkcję dziekana Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego.

Później przeniósł się na Uniwersytet Wrocławski, gdzie pełnił funkcje kierownika Katedry Antropologii (1949–1956) i rektora (1951–1953). Był członkiem Międzynarodowego Instytutu Antropologii w Paryżu, a od 1950 roku prezesem Polskiego Towarzystwa Antropologicznego. Był też założycielem i pierwszym kierownikiem (1953–1956) Zakładu Antropologii PAN we Wrocławiu oraz redaktorem naczelnym Przeglądu Antropologicznego (1953–1956).

Mydlarski należał do pionierów polskich badań dziedziczenia grup krwi. Największym jego osiągnięciem wg Andrzeja Śródki było przedstawienie trafnej koncepcji dziedziczenia grup krwi. Po zbadaniu ponad 12 tysięcy osób zauważył w przeciwieństwie do teorii E. Dungerna i L. Hirszfelda, że zamiast dwóch par występują trzy wielorakie ellelomorfy, odpowiadające grupom А, В i O. 

Zmarł 30 listopada 1953 r., jest pochowany na cmentarzu św. Wawrzyńca we Wrocławiu. 

Czytaj też:

Zgłoś naruszenie/Błąd