Na państwowym zarabia się lepiej niż w sektorze prywatnym. I to znacznie lepiej

Mediana wynagrodzeń w sektorze publicznym w maju 2025 roku
była o przeszło jedną czwartą wyższa niż w sektorze prywatnym – wynika z danych
Głównego Urzędu Statystycznego. Tradycyjnie już większość pracowników
osiąga wynagrodzenia poniżej średniej krajowej.

W maju 2025 r. mediana wynagrodzeń miesięcznych brutto w
gospodarce narodowej wyniosła 7082 zł brutto – poinformował w środę Główny
Urząd Statystyczny. Po odliczeniu „składek” na ZUS, NFZ i podatku od pracy
(PIT) do kieszeni pracownika (tzw. netto) trafiało jednak tylko  5 158 złotych. Różnicę w wysokości 1924 zł
zabierało państwo. Ponadto władza pobrała sobie dodatkowe 1450 zł „składek”
formalnie pozostających po stronie pracodawcy.

W ten sposób z medianowej pensji rząd i jego agendy
zabierały 3 374 złotych. I tak co miesiąc. Oznacza to, że faktyczne
opodatkowanie medianowej płacy w Polsce wyniosło 39,7%. Nie wierzysz? Policz sam przy
pomocy kalkulatora płacowego brutto-netto.

Równocześnie ten sam rząd okazał się dobrze płacącym pracodawcą.
GUS informuje, że w sektorze publicznym mediana wynagrodzeń wyniosła 8260,00 zł
wobec 6 466,59 zł w sektorze prywatnym (cały czas operujemy tu kwotami
brutto – czyli zawierającymi PIT i „składki”). Oznacza to, że medianowy pracownik
zatrudniony w sektorze państwowym zarabiał aż o 28,8% więcej niż jego
odpowiednik w sektorze prywatnym. Przy czym trzeba wziąć poprawkę na różną
strukturę zatrudnienia w obu sektorach. Generalnie sektor rządowy zatrudnia proporcjonalnie
więcej pracowników o wyższych kwalifikacjach niż sektor prywatny.

Warto przy tym pamiętać, że mediana (inaczej mówiąc: wartość
środkowa) wynagrodzeń w Polsce była o 18,4% niższa od średniego wynagrodzenia w
gospodarce narodowej, które w maju 2025 roku wyniosło 8678,90 zł brutto. 

„Długie ogony” zawyżają średnią płacę

Wraz z medianą płac GUS jak co miesiąc opublikował decylowy
rozkład wynagrodzeń w gospodarce narodowej. I tak w maju 2025 r. 10% najniżej
zarabiających osób w Polsce otrzymało wynagrodzenie co najwyżej w wysokości 4 666,00
zł brutto (decyl pierwszy) – czyli płacę minimalną. Z kolei 10% najwyżej
zarabiających otrzymało wynagrodzenie co najmniej w wysokości 13 441,61 zł
brutto (decyl dziewiąty).

Z kolei 20% najmniej zarabiających otrzymywało miesięcznie
do 5037,20 zł brutto, czyli raptem 3763,41 zł netto. Natomiast aby załapać się do
grona 20% najwyżej wynagradzanych etatowców, trzeba było uzyskać 10 462,80 zł
brutto. A więc wystarczyło zarabiać
niespełna 7,5 tys. zł na rękę (łącznie z premiami i bonusami), aby załapać się
do górnego kwintyla najlepiej zarabiających pracowników etatowych w Polsce.

Z danych GUS można wyciągnąć wniosek, że struktura płac w
Polsce jest dość płaska – różnice pomiędzy najsłabiej i najlepiej opłacanymi
pracownikami etatowymi są relatywnie niewielkie. Aby zaliczać się do grona 10%
najlepiej opłacanych etatowców, wystarczyło zarabiać niespełna trzykrotność
płacy minimalnej. Należy jednak dodać, że ta statystyka nie obejmuje sporej
części osób o wysokich dochodach, które ze względów podatkowych ponad etat
preferują samozatrudnienie, kontrakty menedżerskie czy umowy cywilne. Takich
faktycznych pracowników dane o wynagrodzeniach w gospodarce narodowej nie
uwzględniają.

Luka płacowa w Polsce jest mitem

Ze statystyk GUS wynika też, że mediana płac mężczyzn (7299,68
zł brutto) była tylko o 5,8% wyższa od mediany płac kobiet (6897,36 zł). Przy
czym większe różnice były widoczne tylko w dwóch najwyższych decylach
dochodowych.

Natomiast w decylu pierwszym (którego granicę wyznaczała
płaca minimalna) mediana płac kobiet i mężczyzn była identyczna. W drugim to połowa
pań zarabiała więcej od połowy panów. W trzecim różnica była kosmetyczna, a w
czwartym wynosiła 4,5% na korzyść mężczyzn. Dopiero w ósmym decylu widać było
większe różnice – tu mediana płac panów o 7,7% przewyższała medianę płac
kobiet. W najwyższym decylu różnica ta wynosiła 13,614%. Nadal były to jednak
różnice znacznie mniejsze od tych, jakie od czasu do czasu pojawiają się w
medialnych publikacjach forsujących
tezę o rzekomej “luce płacowej” między kobietami a mężczyznami.

Na te statystyki można by też nałożyć informacje o średnio
wyższej absencji chorobowej wśród kobiet niż wśród mężczyzn. Według ZUS-u
liczba dni absencji z tytułu choroby własnej u kobiet była o 27,5% wyższa niż
wśród mężczyzn.  Dodatkowo paniom pomimo
dłuższej oczekiwanej długości życia przysługuje preferencyjny wiek emerytalny w
postaci 60 lat (wobec 65 lat dla mężczyzn). Także przeliczniki
emerytalne stosowane przez ZUS działają na korzyć pań kosztem panów.

Źródło:

Zgłoś naruszenie/Błąd