Makabryczne skutki wyścigów samochodowych, gdy liczyła się prędkość, a nie bezpieczeństwo: dekapitacja, ciało przecięte na pół, lot niczym ptak, samochód wbity w tłum kibiców

12 maja 1957 roku, właśnie trwa wyścig na tysiąc mil Mille Miglia. Ten rajd uwielbiany jest przez Włochów, którzy od Brescii po Rzym oblegają całą trasę przejazdu, kibicując swoim faworytom. Zaledwie kilkadziesiąt kilometrów od linii startu ferrari 335, prowadzone przez hiszpańskiego markiza Alfonsa de Portagę, wypada z trasy, uderza w słup telefoniczny, przebija się przez zgromadzonych kibiców w Guidizzolo i ląduje w rowie. Podczas wypadku ginie 12 osób, ciało markiza zostaje przecięte w pół, a fragmenty jego zwłok lądują w różnych miejscach.

Tragedia z Guidizzolo zyskała międzynarodowy rozgłos, ponieważ Alfonso de Portago był znany szerokiej publiczności, dzięki jego dobrym występom na mistrzostwach świata i olimpiadzie w zawodach bobslejowych, a także głośnym romansom z amerykańską modelką Dorian Leigh oraz meksykańską aktorką Lindą Christian. Po tej katastrofie opinia publiczna i włoskie media jednogłośnie domagały się zaprzestania organizacji wyścigu Mille Miglia, wkrótce dopięły swego i najpopularniejszy rajd ulicami Włoch więcej już się nie odbył.

Śledztwo wykazało, że Alfonso de Portago stracił panowanie nad pojazdem w wyniku przebicia opony. Jednym z głównych oskarżonych został sam Enzo Ferrari, który w swoich samochodach wyścigowych stosował opony Englebert. Teoretycznie to ogumienie nie mogło być używane w pojazdach rozwijających tak dużą prędkość jak auta Ferrariego. Ostatecznie włoski konstruktor został uniewinniony.

Kierowca wyścigowy i światowej sławy amant – markiz Alfonso de Portago w swoim ferrari

Francuz ze sztucznym uchem

Francuski kierowca wyścigowy Jean Behra w swojej karierze miał kilkanaście wypadków samochodowych. W jednym z nich, w 1955 roku, stracił małżowinę uszną. Jednakże po tej kraksie nie zanikł w nim zapał do ścigania ani poczucie humoru – zaskakiwał swoich rozmówców niespodziewanie ściągając nowe sztuczne ucho. Po śmierci markiza Alfonsa de Portagi w Mille Miglia, Jean Behra podsumował kwestię ryzyka, jakie ponoszą ścigający się kierowcy:

Nie giną tylko ci, którzy się nie ruszają. Ale czy czasem oni już nie są martwi?

Doszczętnie zniszczone ferrari podczas Mille Miglia 1957

1 sierpnia 1959 roku podczas Grand Prix Berlina Jean Behra stracił kontrolę w ulewnym deszczu nad swoim porsche, podczas wypadku wypadł z ogromną siłą z wozu i jak opisał jeden ze świadków ostatnią chwilę z życia Behry:

Przez chwilę widać go było na tle nieba z rozłożonymi ramionami, jakby usiłował frunąć.

Hrabia za kierownicą

10 września 1961 roku niemiecki hrabia Wolfgang von Trips reprezentował zespół Ferrari podczas Grand Prix Włoch w ramach Formuły 1. W jeden z najtrudniejszych zakrętów na torze Monzy von Trips wszedł z prędkością powyżej 160 km/h, ostro rywalizując ze Szkotem Jimmym Clarkiem jadącym w lotusie. Po przypadkowym zetknięciu się kół obydwu pojazdów, Niemiec stracił kontrolę nad swoim bolidem i uderzył autem w barierę ogradzającą tor, i minął bufor zielonego terenu. Następnie wpadł swoją maszyną z ogromną siłą w metalową siatkę, która w teorii miała zapewnić bezpieczeństwo publiczności.

fot.www.reddit.com Wypadek hrabiego von Tripsa pociągnął za sobą śmierć kilkunastu kibiców i samego niemieckiego kierowcy

Wrak ferrari zabił na miejscu 14 widzów, a w szpitalu zmarł jeszcze jeden kibic. Po tej katastrofie całą sytuację skomentował Amerykanin Phil Hill, zwycięzca Grand Prix Włoch i zarazem kolega z zespołu von Tripsa:

Nie wiem [czy chcę zrezygnować ze ścigania]. Jeszcze nie podjąłem decyzji. W końcu i tak wszyscy umrzemy. Czy to nie wspaniałe, że von Trips zginął, robiąc coś, co kochał, bez bólu, bez żadnego uprzedzenia? Wydaje mi się, że Trips wolałby być martwy niż przestać się ścigać (…).

Mimo, że przez najbliższą dekadę od wypadku hrabiego ginęło jeszcze wielu doskonałych kierowców jak Ken Miles czy Bruce McLaren, to od lat 60. XX wieku producenci samochodów sportowych rozpoczęli erę błyskawicznego rozwoju technologicznego pod względem m.in. aerodynamiki, wytrzymałości poszczególnych podzespołów, precyzji prowadzenia bolidu czy bezpieczeństwa.

Bibliografia:

1. A. J. Baime, Szybcy jak diabli, Znak Literanova 2019
2. R. Daley, Cars at Speed, Nowy Jork 1966
3. E. Ferrari, The Enzo Ferrari Memoirs. My Terrible Joys, Londyn 1963
4. M. Kahn, Death Race. Le Mans 1955, Londyn 1976
5. „The New York Times”, Jean Behra Killed in Race Crack-Up, 2 sierpnia 1959
6. „The New York Times Magazine”, R. Daley, Why Men Race with Death, 1 października 1961