Dźwięki klarnetu, wiolonczeli i setaru, śpiew, spontaniczna poezja i taniec wyrażający często więcej emocji niż słowa. To wszystko skąpane w zieleni nad bystrym tego roku nurtem Świdra. Czy można sobie wyobrazić lepszą scenerię dla sztuki zaangażowanej w czasach, gdy coraz trudniejsze są relacje „przyrody z przeszłością i człowieka po przejściach”?
Przemek Skoczek
Siłą Membrany, kameralnego festiwalu, który – mamy nadzieję – na stałe wpisał się w nadświdrzański krajobraz, jest spotkanie tego, co zwykłe, z tym, co niezwykłe: codzienności z mistycyzmem, zabawy z powagą, poezji z prozą, a nawet życia ze śmiercią. Przy radosnych pluskach w rzece i typowej letniskowej rekreacji, grając w badmintona, uczestnicy festiwalu obcują ze sztuką. W tym roku miało to miejsce podczas jednodniowego spotkania na józefowskiej plaży Czerwone Mury w sobotę, 14 sierpnia. Odbył się tam slam prowadzony przez ekipę z serwisu Poezja w Warszawie, czyli jedyny w swoim rodzaju pojedynek na wiersze, często rodzące się spontanicznie, tu i teraz. Wygrał go charyzmatyczny Daedalus Chaos, który skokiem do rzeki postawił w finale mocną kropkę nad i. Uczestnicy wzięli też udział w warsztatach i wspólnym pisaniu wiersza pod okiem poety i animatora Pawła Łęczuka, a także wysłuchali „Opowieści z piachu i wody” – legend Mazowsza w interpretacji bajarki Magdaleny Walusiak.
Muzycy za pomocą dźwięków malowali niezwykłe obrazy. Przemysław Daniłowicz z przyjaciółmi zagrał improwizowany, orientalny set pod wiele mówiącym tytułem „Tam, gdzie Świder wpada do Gangesu”. Przy akompaniamencie wiolonczelisty Mikołaja Błaszczyka swoje teksty czytał Paweł Łęczuk, a dopełnieniem tych słów i dźwięków był taniec butoh w wykonaniu Krzysztofa Jerzaka. Na koniec, już przy świetle pochodni, magię nocy oddała białoruska pieśniarka Nasta Niakrasava, a tę mistyczną podróż zakończył klarnecista Paweł Szamburski, który premierowo zagrał muzykę ze swojej najnowszej solowej płyty „Uroboros”. Jego trzyczęściowa opowieść o narodzinach, życiu i śmierci jest zobrazowana przez tytułowego mitycznego węża zjadającego własny ogon. Jest on symbolem nieskończoności oraz jedności duchowej i fizycznej wszechrzeczy.
Być może dla niektórych ta mistyczna symbolika jest zbyt skomplikowana, można więc ją uprościć. My, ludzie, jesteśmy częścią przyrody i jej odwiecznego cyklu. Niszcząc ją, ucinamy gałąź, na której siedzimy. Cykl będzie trwał, ale to w dużej mierze od nas zależy, jak szybko zakończymy naszą „kolejkę” i co pozostawimy przyszłym pokoleniom.
Membrana. Festiwal nad Rzeką 2021
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS