Strona główna Źródła E-LEMBORK.NET Która z osób urodzonych w Lęborku wspięła się na najwyższy szczebel politycznej...

Która z osób urodzonych w Lęborku wspięła się na najwyższy szczebel politycznej władzy?

5 lipca 2020

A A⁺ A⁺⁺

Reklama

Nie, nie jest to urodzona w Lęborku posłanka lewicy II, II i IV kadencji oraz Sekretarz Stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej Jolanta Banach, ani obecna europoseł, w latach 2006-2007 Minister Spraw Zagranicznych czy szefowa Kancelarii Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Anna Fotyga.

Najwyżej zaszedł człowiek zupełnie nam nieznany, widoczny na zdjęciu wicepremier w rządzie Mieczysława Rakowskiego (ostatni rząd w PRL-u) Janusz Patorski.

O narodzinach w Lęborku 26 lipca 1946 roku zadecydował przypadek. – W czasie Powstania Warszawskiego moi rodzice musieli opuścić Warszawę. Zamieszkali w Gdańsku. Podczas podróży samochodem, akurat w Lęborku zdarzyło się, że ja i mój brat bliźniak urodziliśmy się w miejscowym szpitalu. Do roku 1952 mieszkałem w Gdańsku, potem przeprowadziłem się do Warszawy – mówił z rozmowie z Głosem Pomorza w 1988 roku wciąż żyjący Janusz Patorski.

Objęcie teki wicepremiera 14 października 1988 roku było ukoronowaniem inżynierskiej i partyjnej drogi Janusza Patorskiego. Ponadto pełnił w tym czasie funkcję przewodniczącego Komitetu Przemysłu Obronnego Rady Ministrów, przewodniczącego Krajowej Rady ds. Mieszkaniowych i wiceprzewodniczącego Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów. Urzędowanie zakończył 12 września 1989 wraz z dymisją rządu. Kolejnym premierem został Tadeusz Mazowiecki. Jako wicepremier zajmował się głównie postępem naukowo-technicznym i zaspokajaniem potrzeb społecznych.

Janusz Patorski – ur. 26 lipca 1946 w Lęborku. Ukończył studia na Wydziale Mechaniki Precyzyjnej Politechniki Warszawskiej. W latach 1964–1972 należał do Zrzeszenia Studentów Polskich, w którym pełnił funkcję przewodniczącego Rady Wydziałowej, sekretarza Rady Uczelnianej Politechniki Warszawskiej, sekretarza Rady Okręgowej w Warszawie i przewodniczącego Okręgowej Komisji Rewizyjnej. 13 czerwca 1969 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 1 listopada 1972 do 30 czerwca 1975 był instruktorem, a następnie i starszym instruktorem komitetu dzielnicowego Warszawa Praga-Południe, po czym do 15 stycznia 1976 pracował jako instruktor Wydziału Organizacyjnego Komitetu Warszawskiego. W 1972 został członkiem Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej. W 1973 i 1975 uczestniczył w kursach I i II stopnia przy Wojewódzkim Ośrodku Kształcenia Ideologicznego. W 1974 i 1978 słuchacz Rocznego Studium Nauk Społecznych. Od 1976 pełnił funkcję przewodniczącego Stołecznego Komitetu ORMO Dzielnicy Warszawa Praga-Południe. W 1983 uczestniczył w 6-tygodniowym kursie w Akademii Nauk Społecznych przy Komitecie Centralnym Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego. Członek Związku Zawodowego Pracowników PZPR. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski