31 sierpnia prezydent Turcji Recep Tayyip Erdoğan zapowiedział powstanie lokalnego odpowiednika izraelskiej Żelaznej Kopuły. Ankara ma utworzyć sieciocentryczną sieć obrony powietrznej Stalowa Kopuła (Çelik Kubbe po turecku), na który składać się będzie kilka rozwijanych i produkowanych w kraju systemów przeciwlotniczych o różnym zasięgu. Przyczyną optymizmu co do tego przedsięwzięcia stał się test systemu rakietowego średniego zasięgu Hisar-O, przeprowadzony 18 sierpnia. Pocisk uderzył w cel oddalony o ponad 40 kilometrów.
Decyzję w sprawie utworzenia sieci obrony powietrznej podjęto już 27 lipca podczas spotkania Komitetu Wykonawczego Przemysłu Obronnego pod przewodnictwem Erdoğana w pałacu prezydenckim w Ankarze. Według Ahmeta Akyola, dyrektora generalnego Aselsana, za projekt Çelik Kubbe odpowiadają tureckie firmy Aselsan, Roketsan, SAGE i Mechanical and Chemical Industry Corporation (MKE), a koordynacją zajmuje się Prezydium Przemysłu Obronnego. Çelik Kubbe ma być warstwową architekturą obrony powietrznej i przeciwrakietowej uzupełniona o systemy walki elektronicznej.
Stalowa Kopuła zostanie opracowana przy użyciu zasobów krajowych i na skalę krajową. Warstwy systemów obrony powietrznej, czujniki i efektory będą współpracować w strukturze sieciowej. Integracja umożliwi uzyskanie świadomości sytuacyjnej o zagrożeniach w czasie rzeczywistym i przekazywanie informacji do centrów operacyjnych i decydentów. Elementy sieci będą wspierane przez „sztuczną inteligencję”.
Architektura składać się będzie z sześciu głównych warstw, za które odpowiadać będą konkretne systemy uzupełnione różnymi komponentami dowodzenia i środkami elektronicznymi. Pierwszym jest hybrydowy system obrony powietrznej Alka, łączący broń elektromagnetyczną i laserową. Zasięg rażenia laserem wynosi 750 metrów (być może docelowo będzie to 1,5 kilometra). Używany jest do zwalczania dronów oraz zdalnego detonowania min i improwizowanych ładunków wybuchowych.
Drugim będzie przenośny zestaw rakietowy Sungur do zwalczania celów w odległości 8 kilometrów i na wysokości 4,5 kilometra. Opracowując Sungura, tureccy inżynierowie wykorzystali doświadczenie zdobyte podczas licencyjnej produkcji amerykańskich Stingerów i rozwoju tureckich pocisków przeciwlotniczych Hisar-A/-O. Sungur może wykorzystywać nośnik w postaci tureckich pojazdów minoodpornych Vuran lub Kirpi 4 × 4. Staje się wówczas mobilnym systemem VSHORAD przeznaczonym do obrony zgrupowań lub pododdziałów w marszu.
Jako trzeci w kolejności w Stalowej Kopule znajdzie się system rakietowy Levent z 21-komorową wyrzutnią nadającą się do odpalania dwóch typów kierowanych pocisków przeciwlotniczych, w tym Sungurów. Występuje w dwóch odmianach. Pierwsza – bazowania okrętowego – połączy się z systemami radiolokacyjnymi i optoelektronicznymi jednostki, na której będzie zainstalowana. Druga konfiguracja będzie działać w pełni samodzielnie na swoim nośniku dzięki własnym sensorom.
Dwa kolejne piętra stworzy system przeciwlotniczy średniego zasięgu Hisar (Forteca), bazujący na kontenerowych wyrzutniach pionowego startu. Wykorzystuje dwa typy pocisków naprowadzanych przy użyciu głowicy termowizyjnej i od tego biorą się jego oznaczenia. Hisar-O ma zasięg 25 kilometrów, Hisar-A – 15 kilometrów i pułap 8 kilometrów. Tę ostatnią wersję można stosować jednocześnie przeciwko sześciu celom. Stalowa Kopuła może zostać uzupełniona trzecią wersją która zdolna będzie neutralizować zagrożenia w odległości ponad do 120 kilometrów.
Adım adım geliştirdiğimiz teknolojilerle oluşturduğumuz ‘Çelik Kubbe’ konseptimiz, devletimizin çelik iradesini de arkasına aldı.
.
‘Sistemler sistemi’ diyebileceğimiz Çelik Kubbe, tüm irtifa ve menzillerde, hava sahamızdaki her türlü tehdidi bertaraf edecek. Kahraman… pic.twitter.com/wsIv5bOelU— Ahmet Akyol (@Ahmet_AKYOL82) August 7, 2024
Hisara zaprojektowano, aby niszczyć cele na małej i średniej wysokości. Będzie występował w dwóch wersjach: osadzony na pojeździe opancerzonym z trójwspółrzędnym radarem, systemami elektrooptycznymi i systemem kierowania ogniem oraz na platformie kołowej z wyrzutnią podłączoną do jednostki kontroli ognia. Może być stosowany przeciwko różnym rodzajom środków napadu powietrznego, w tym śmigłowcom, pociskom manewrującym i UAV‑om. Jego zdaniem będzie zapewnienie ochrony ugrupowaniom pododdziałów lądowych, bazom lądowym, infrastrukturze portowej i innym ważnym obiektom.
Za ostatnie piętro odpowiadać będzie system obrony przeciwlotniczej i przeciwrakietowej dalekiego zasięgu Siper (w języku tureckim: Okop), dzieło przedsiębiorstw Aselsan i Roketsan oraz instytutu badawczego Tübitak Sage. Miał stać się odpowiednikiem rosyjskiego systemu S-400. Ahmet Akyol potwierdził jeszcze w lutym, że Siper osiągnie pełną gotowość operacyjną do końca 2024 roku. Wejdzie na uzbrojenie fregat İstif i niszczycieli rakietowych obrony powietrznej HSHM (Hava Savunma Harbi Muhribi) typu TF-2000.
Milli mühendisliğin gücüyle semalarımızın teknoloji kalkanları da güçleniyor.
.
En alçaktan⬇️ en yükseğe⬆️ uzanan #GökVatan sahasında, #ÇelikKubbe’nin güven veren sistemleri gelişiyor.
.
HİSAR O Artırılmış Menzil Atış Testi ile hedef 40+ kilometrede direkt vuruş ile imha… pic.twitter.com/F9W6pzC94B— Prof. Dr. Haluk Görgün (@halukgorgun) August 15, 2024
Siper ma zapewniać dookolne zwalczanie środków napadu powietrznego na dystansie 150 kilometrów i na wysokości od 0,1 do 30 kilometrów. Na poziomie baterii może śledzić do stu celów i jest w stanie razić do dziesięciu jednocześnie. W przyszłości – w marę postępu prac nad pociskiem Siper Block III – system może być zdolny do niszczenia celów powietrznych w odległości przekraczającej 180 kilometrów.
Uzupełnieniem tych typów uzbrojenia będą samobieżne lufowe zestawy przeciwlotnicze Korkut kalibru 35 milimetrów i artyleryjsko-rakietowe systemy obrony powietrznej Aselsan Gürz osadzone na podwoziu samochodu ciężarowego Seyit/Tatra Force 8 × 8.
To nie pierwszy tego typu pomysł administracji Erdoğana. Ponad sześć lat temu informowaliśmy o podobnych tureckich planach. Lokalny system podobny do izraelskiej Żelaznej Kopuły miałby być zaprojektowany, aby przeciwdziałać zagrożeniom ze strony Kurdów i innych bojowników. W pierwszej kolejności chroniona miałaby być granica z Syrią, z której terytorium zagrożenie jest największe. Media tureckie ochrzciły nowy system mianem Złotej Klatki (Altın Kafes). Miałaby zwalczać środki napadu powietrznego (pociski rakietowe, artyleryjskie i moździerzowe) wycelowane w rejon miast Kilis i Hatay.
Złotą Klatkę pomyślano wówczas jako system szybkiego reagowania bliskiego zasięgu na bazie samobieżnych lufowych zestawów przeciwlotniczych Korkut kalibru 35 milimetrów, połączonych z siecią stacji radiolokacyjnych (niewykluczone, że te też będą odgrywać rolę uzupełniającą w ramach Stalowej Kopuły). System zaprojektowano do zwalczania środków napadu powietrznego, w tym pocisków manewrujących i dronów. Dzięki stabilizowanej i bezzałogowej wieży może strzelać w marszu, co miało sprawiać, że przeznaczony byłby do ochrony zgrupowań wojsk. W przyszłości na też chronić bazy wojskowe, obiekty infrastruktury krytycznej i większe skupiska ludności.
Aselsan
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS