Granica z Chinami została zamknięta 23 stycznia (choć oficjalnie poinformowano o tym 28 stycznia). Nie było to trudne technicznie, ponieważ są tylko dwa przejścia graniczne, wysoko w górach w bezludnych miejscach. Wykorzystywane prawie wyłącznie do transportu ciężarowego. Trudności są jednak ekonomiczne, ponieważ duża część artykułów przemysłowych, w tym tych pierwszej portzbey, a nawet żywności pochodzi tutaj z Chin. Odwołane zostały też wszystkie połączenia lotnicze z Chinami. Od tego momentu Chińczycy, których jest tutaj pewnie 100000 mogli już tylko wracać do domu. Dzięki temu Kirgizja miała dosyć czasu, aby organizacyjnie i psychicznie przygotować się do epidemii.
Pierwszych zarażonych wyjawiono 18 marca: byli to pielgrzymi, którzy wrócili z Mekki. Niestety władze popełniły karygodny błąd: większość z tej grupy, po 3 dniach kwarantanny wypuszczono do domu. Minister zdrowia stracił za to stanowisko. Niestety część z nich po przyjeździe do swoich wiosek zorganizowała tradycyjne adżi toj – czyli przyjęcie pielgrzyma, na których uczestniczyło nawet ponad 100 osób. Jednak szybko władze zaczęły kontrolować sytuację. Wioski, w których było chorzy otoczyła milicja oraz wojsko i zostały one odcięte od świata. Starannie wyszukiwano wszystkich, którzy mieli kontakt z zarażonymi albo z osobami, które się z nimi kontaktowały. Umieszczano ich w wydzielonych miejscach lub zamykano we własnych domach. Kto się nie podporządkowywał, temu stawiano milicjanta pod drzwiami lub siłą wywożono.
Około 20 marca granice zakrył sąsiedni Kazachstan i Uzbekistan. Kilka dni później zrobił to sam Kirgistan. W krótkim czasie lotniska (jest ich tylko dwa) przestały prawie funkcjonować. Około miliona Kirgizów jest poza krajem, ale oni raczej nie mogą powrócić. Już wcześniej poddawano kwarantannie osoby przybywające z takich krajów jak Włochy, Francja czy Niemcy. Obecnie przez granicę mogą przejechać wyłącznie ciężarówki.
25 marca wprowadzono stan wyjątkowy w trzech największych miastach w tym w stolicy, która liczy około 1 mln mieszkańców, a także w dwóch powiatach skąd pochodzili ludzie z pielgrzymki. Należy podkreślić, że w momencie wprowadzenia stanu wyjątkowego w stolicy nie było zarażonych (w całym kraju kilka osób), a na dzień dzisiejszy jest tylko kilka osób. Władzę w miastach przekazano komendantom: oficerom milicji lub wojska. Osobom niezameldowanym polecono pod karą grzywny opuścić miasta w ciągu 24 godzin. Wszystkie wjazdy zostały zablokowane przez wojsko i milicję. Wpuszcza się tylko mieszkańców, wypuszcza przyjezdnych – wzystko w ograniczonych ilościach. Wszystkim sprawdza się temperaturę. Przepuszcza się tylko samochody z żywnością. Wprowadzono godzinę policyjną od 20 do 7 rano. Kolejne wprowadzono inne restrykcje: zakaz wychodzenia z domu dalej niż 1,5 km i to wyłącznie do sklepu lub apteki. Trzeba mieć przy sobie specjalny wypełniony formularz i maseczkę. Policja patroluje ulice i wlepia grzywny. Po kolei poszczególne dzielnice zostały izolowane przez posterunki policji i nie można poruszać się samochodem. Zamknięto meczety i nie wolno gromadzić się więcej niż dwóm osobom. Zamknięte zostały szkoły i zdecydowana większość instytucji państwowych (poczta, urząd stanu cywilnego itp.). Telewizja państwowa transmituje lekcje dla dzieci. Zamknięta wszystkie sklepy (oprócz spożywczych), firmy i przedsiębiorstwa pod karą wysokich grzywn. Na razie działają banki, ale w ograniczonym zakresie – kolejki na zewnątrz. Na stacjach benzynowych obsługa wyłącznie przez okienko. Prowadzi się dezynfekcję ulic.
Równocześnie zablokowano dwie drogi krajowe i w ten sposób dzięki wysokim górom, które pokrywają prawie cały Kirgistan, podzielono kraj szczelnie na trzy części części. Następnie zakrywano drogi wojewódzkie – po postawieniu kilku posterunków na terenie całego kraju, każde województwo jest kompletnie odizolowane. W jednym z nich ciągle nie ma zarażonych. Dopuszczony jest wyłącznie transport ciężarówek z żywnością. Oprócz tego mieszkańcy miast, a szczególnie wiosek sami wystawiają posterunki i mało kogo przepuszczają. Szczególnie uciążliwe jest to na drogach wojewódzkich: po wprowadzeniu stanu wyjątkowego wysłałem ze stolicy ciężarówkę z materiałami budowlanymi do naszego Centrum Dziecięcego na Issyk-kulu: 350 km pokonała równo w 24 godziny.
Rezultaty? Ulice w miastach prawie pusto. Ruch kołowy prawie zamarł. W stolicy pierwszy raz od wielu lat jest przejrzyste powietrze. Większość ludzi stosuje się do restrykcji. Oczywiście niektórzy organizują sobie spotkania rodzinne w parku, trochę młodzieży wałęsa się bez celu. Problem z maskami – szczególnie u mężczyzn (często noszą na szyi). W sklepie mięsnym sprzedawca bez maski i rękawiczek kroi mięso, a potem wydaje resztę. Na jedenasty dzień stanu wyjątkowego jest 144 osób zarażonych, jedna zmarła wczoraj. Dzienny przyrost 10 osób – część z nich to przyjeżdżający z zagranicy. Duże zagrożenie to kierowcy ciężarówek z zagranicy, niezbyt jasne czy są poddawani kwarantannie, a przecież jadą przez kilka krajów i czasami ponad tydzień. Wszystko wskazuje na to, że na razie władze mają nadzieję zdusić epidemię w zarodku lub przynajmniej trzymać pod kontrolą. Jeśli się nie uda, to będzie ciężko, bo szpitale są w strasznej kondycji, a respiratorów, tyle co kot napłakał. Ludzie najbardziej boją się głodu, ponieważ wielu mieszkańców żyje tutaj z dnia na dzień. Jeśli nie mają codziennych zarobków, to zaraz kończą im się pieniądze. Dzisiaj po raz pierwszy pojawiło się w parafii kilka osób z prośbą o jedzenie.
A tych, którzy chcą się trochę oderwać do koronowirusa, zapraszam na rekolekcje dla wątpiących i poszukujących:
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS