Najpierw zastanawiano się, czy można wejść na szczyt. Kolejne pokolenia sprawdzały, czy człowiek przeżyje bez dodatkowego tlenu w strefie śmierci i atakowały wierzchołek na lekko, w niewielkich zespołach, odchodząc od oblężniczego, długotrwałego działania w Himalajach. Kilian Jornet, jak twierdzi, nie tylko wszedł na wierzchołek szybko i bez tlenu, ale też zrobił to dwukrotnie w odstępie zaledwie kilku dni.
Tatrzańskie rekordy: Pięć wyczynów, które warto poznać!
George Mallory, jeden z pionierów poważnego wspinania w górach najwyższych, zagadnięty kiedyś przez dziennikarzy o sens wdrapywania się na Everest odpowiedział: ponieważ istnieje. Trudno o bardziej zwięzłą definicję potrzeby eksploracji nieznanego, ale też przesuwania granicy wyczynu i ludzkiej wytrzymałości.
Od pierwszej brytyjskiej wyprawy na Everest, której jednym z uczestników był wspomniany właśnie nauczyciel historii z Charterhouse, minie w tym roku sto lat. Od tego czasu człowiek zdążył zdobyć wierzchołek (Edmund Hillary i Tenzing Norgay, 1953), powtórzyć ten wyczyn bez użycia dodatkowego tlenu (Peter Habeler i Reinhold Messner, 1978), wspiąć się na górę zimą (Leszek Cichy i Krzysztof Wielicki, 1980), zjechać ze szczytu na nartach (Davorin Karnicar, 2000), a nawet wylądować na nim helikopterem (2005).
Przed paroma laty swoje trzy grosze do eksploracji góry postanowił dołożyć Kilian Jornet.
Kilian Jornet jest jednym z najpopularniejszych i najbardziej utytułowanych biegaczy długodystansowych i górskich na świecie.
Lista zwycięstw w zawodach i liczne rekordy pochodzącego z Katalonii 33-latka rzucają na kolana. Najlepsze wyniki w biegu na szczyt i z powrotem notował m.in. na Matterhornie (2 godzin, 52 minuty), Mont Blanc (4 godziny, 57 minut), Denali (11 godzin, 48 minut – korzystał z nart), Kilimandżaro (7 godzin, 14 minut) czy na Olimpie (5 godzin, 19 minut).
W ramach projektu Summits of My Life przed paroma laty postanowił również zmierzyć się – na swoich, biegowych, warunkach – z najwyższym szczytem świata.
O motywacjach stojących za tym przedsięwzięciem, przygotowaniach, popełnionych błędach, kryzysach, drodze pod Everest i samą konfrontacją planów i oczekiwań z potęgą natury Hiszpan opowiada w wydanej dopiero co w Polsce nakładem Sine Qua Non książce o wiele mówiącym tytule “Niemożliwe nie istnieje”.
Na jej łamach podkreśla, co ciekawe, że chociaż góry wysokie od zawsze go przyciągały, nie jest zwolennikiem klasycznych ekspedycji, wymagających długiego pobytu w bazie i mozolnego zdobywania wysokości. Codzienność w namiotach u podnóża góry charakteryzuje krótko: nuda i bezczynność.
Szczerze i bezkompromisowo Kilian Jornet rozprawia się również z zero-jedynkowym podejściem współczesnych mediów do sukcesu sportowca (bądź klęski), a także rzekomym heroizmem, mającym stać za wyczynami himalaistów.
“Bardzo trudno jest mi myśleć, że wejście na szczyt góry to czyn heroiczny. Wiem, łatwo pokazać, że tak właśnie jest. (…) Jednakże – przepraszam, jeśli ktoś poczuje się rozczarowany – rzeczywistość wygląda zupełnie inaczej: wspinanie się polega jedynie na narażeniu swojego życia na niebezpieczeństwo, żeby spróbować wejść na szczyt, a później z niego zejść. To oczywiste, a bliżej temu do głupoty niż heroizmu”.
Słowa te doskonale pasują do jego własnych przeżyć na Evereście.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS