Co tak naprawdę zostało przedstawione w Pańskim raporcie i jakie płyną z tego wnioski?
Patryk Jaki: Po pierwsze, widać, że ruszyliśmy temat tabu. Do tej pory nie można było powiedzieć inaczej niż w ten sposób, że „święta” Unia Europejska tylko daje pieniądze Polsce. Ten raport po raz pierwszy stanowczo przełamał temat tabu i pokazał również to, że państwa Europy Zachodniej dużo bardziej korzystają na obecności w UE, niż na odwrót. Czyli to nie jest tak, jak często się mówi, że Polska jest brzydką panną bez posagu i tylko bierze. Wprost przeciwnie, nasz kraj jest tak dużym i atrakcyjnym rynkiem zbytu, że przede wszystkim Polexitu nie chciałyby państwa zachodnie.
Jak Pan odpowiada na głosy krytyki wobec raportu ze strony opozycji?
Na szczęście nikt już nie kwestionuje liczb, a co najwyżej metodologię. O tym oczywiście można rozmawiać, ponieważ ma miejsce tyle skomplikowanych procesów, które może można inaczej uchwycić, ale liczby, które zostały przedstawione w trakcie konferencji, są twarde i niepodważalne. Pokazują dobitnie, ile Polska otrzymała funduszy, a także przypominają, że otrzymała je nie jako jałmużnę, a jako formę rekompensaty za dostęp do swojego rynku. Wiadomo, że na początku 2004 roku polskie firmy nie były w stanie rywalizować na równi z firmami Europy Zachodniej, co wynikało ze względów historycznych. Dodatkowo raport pokazuje, ile pieniędzy wyciągają z Polski zachodnie dywidendy i zysków kapitałowych. Zaprezentowaliśmy także dla porównania, żeby było uczciwie, ile na tym zyskują polskie firmy.
Krytykom raportu nie chodzi najczęściej o podważanie prawidłowości liczby, a o to, że nie powinno ukazywać jako straty wyprowadzania dywidendy i zysków z Polski. Ja jednak uważam inaczej. Oczywiście o metodologii można rozmawiać np., że to nie jest strata, tylko przewyższenie korzyści, ponieważ polskie firmy są w procesie produkcji. Nie ma to uzasadnienia, ponieważ trzeba pamiętać, że w trakcie konferencji prasowej profesorowie pokazali jeszcze jedną rzecz, mianowicie analizę banku światowego.
Co wynika z tej analizy?
Wynika z niej to, że Polska w procesie produkcji jest jednym z najbardziej wyciskanych państw marżowo. Oznacza to, że produkcja w naszym kraju bardzo opłaca się zachodnim firmom. To one przejmują główne zyski, z których mogliby korzystać Polacy, jako że wykonują najcięższą pracę w procesie produkcji. W związku z czym uważam, że absolutnie uprawniona jest teza o stracie. To nie jest tak, że Polska nie była w stanie zorganizować handlu i Lidle, Biedronki, Auchany musiały zdominować polską przestrzeń handlową. Jak wskazał profesor Krysiak, w tym całym procesie w dużej części przegrana Polaków wynikała z tego, że od samego początku nie byliśmy w stanie na równi konkurować ze względów historycznych. Dlatego jeżeli ktoś kwestionuje tę metodologię, nie używając argumentów merytorycznych, to nie mogę się z tym zgodzić. Liczby są twarde i nie da się ich kwestionować, ale trzeba widzieć cały obraz. Należy też pamiętać, że nie wliczyliśmy wszystkich kosztów, które Polska ponosi w związku z obecnością w Unii Europejskiej.
Jakie to koszty?
Są one związane np. z nowym pakietem klimatycznym. Jak wynika z wyliczeń rządowych, będzie on kosztował nasz kraj półtora biliona. O ile rozumiem, że transformacja energetyczna musiałaby się odbyć, to jednak nie w takim tempie i nie w taki sposób, który jest dla Polski nieopłacalny, a który proponuje Timmermans. Polska poniesie największe koszty tej transformacji, ponieważ ma zorganizowaną gospodarkę na węglu, za który trzeba płacić najwięcej w UE. Nie liczyliśmy również innych zapaści ustrojowych takich jak konflikt w sprawie Turowa. Zgadzam się, że ten bilans nie jest łatwy, uważam natomiast, że w Polsce nie powinno być tematów tabu.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS