W Unii Europejskiej, używając słynnego cytatu z piosenki Kuby Sienkiewicza, „widać, słychać i czuć”, że interesy państwowe, narodowe cały czas są górą. I to się nie zmieni! Oczywiście może temu towarzyszyć „eurospeak”, czyli europejska, unijna nowomowa, która polega na deklamacjach, sloganach, hasełkach o europejskiej integracji, unijnej jedności i oczywiście europejskiej solidarności.
Ale mówię tu nie o ornamencie, nie o fasadzie, tylko o praktyce. W praktyce owe euroslogany są używane po to, żeby zamazać rzeczywistość. A ta jest oczywista: Unia Unią, globalizacja globalizacją, integracja integracją, a i tak poszczególne kraje twardo walczą o swoje interesy. To obojętnie czy są to kraje największe, czyli główni „playmakerzy”, rozgrywający na Starym Kontynencie, jak Niemcy i Francja, ale również kraje od nich mniejsze, znacznie mniejsze, a nawet zupełnie małe.
Unia służy zatem jako bądź parawan dla interesów narodowych, bądź też instrument ich realizacji. Oczywiście poza tym UE ma tez pozytywna rolę koordynującą w różnych obszarach – nie zamierzam tego absolutnie negować, choć koordynowanie akcji szczepień wyszło Unii więcej niż fatalnie. Co do walki z COVID-em, to „Bruksela”, czyli w praktyce Komisja Europejska, w roku 2020 i już 2021 (przed rokiem maski, teraz szczepionki) działała tak, że podsumować ją można słowami Tallyeranda: „to gorzej niż zbrodnia, to błąd”.
Charakterystyczne, że istniejące poza Europą inne organizacje kontynentalne, których celem jest integrowanie państw czy to Afryki (dawna OJA – Organizacja Jedności Afryki, a obecnie UA, czyli Unia Afrykańska) czy Ameryki Łacińskiej (MERCOSUR: Argentyna, Brazylia, Paragwaj, Urugwaj, zawieszona od 2016 Wenezuela, który wprost był wzorowany na EWG, z siedzibą w Montevideo), spełniają swoją rolę kooordynacyjną, ale absolutnie nie przekreślają interesów narodowych, państwowych.
Czasem może łagodzą różnice między państwami, ale nigdy nie są w stanie ich zatrzeć. To samo dotyczy organizacji, które grupują kraje w poszczególnych regionach różnych kontynentów, od choćby Wspólnoty Państw Andyjskich (Boliwia, Ekwador, Kolumbia, Peru, Wenezuela – w latach 1973-2006, do 1976 także Chile) w Ameryce Łacińskiej, przez kraje Maghrebu (grupujące dawne kolonie francuskie w Afryce Północnej: Algieria, Maroko, Tunezja) po struktury europejskie, jak Beneluks (Belgia, Luksemburg, Holandia), Wspólnota Państw Nordyckich (Dania, Finlandia, Islandia, Norwegia. Szwecja), czy wreszcie V-4, czyli Grupę Wyszehradzką (Polska, Czechy, Słowacja, Węgry.)
Owszem te organizacje, mniej lub bardziej formalne, są pożyteczne, wyrażają wspólne interesy, ale interesów narodowych, państwowych nie przekreślają i przekreślić nie zdołają (a często nawet nie maja takiego zamiaru).
Warto to wszystko pamiętać, słysząc o planie reformy UE i kolejnych piętrach eurointegracji…
*tekst ukazał się na portalu Wprost.pl (01.03.2021)
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS