Tomek Kabis
7 grudnia 2019 r. tłumy ludzi żegnały w Katedrze Katowickiej Tomka. Miał zaledwie 30 lat i piękne plany na przyszłość. Po roku walki z chorobą nowotworową odszedł od nas na zawsze. Jednak zostawił wiele dobrych inspiracji w naszych sercach. Miał ciekawą pasję, był bowiem iluzjonistą. Od dziecka interesował się sposobami, by sprawić radość innym. Wymyślał różne sztuczki, a kiedy widział uśmiech i radość w oczach innych, czuł się niesamowicie szczęśliwy. Żył bardzo szybko kochając Boga i ludzi. Wstąpił do seminarium, ale już po roku zorientował się, że to nie jego droga. Był finalistą programu „Mam talent”. Ta pasja uszczęśliwiania innych, była dla niego gwiazdą w ciemnościach jego życia, choroby, chemoterapii i odchodzenia. W chwilach swego wielkiego cierpienia w szpitalu onkologicznym, odwiedzał dzieci chore na nowotwór. Pokazywał im wtedy swoje magiczne sztuczki, rozśmieszał ich swymi wygłupami… a wszystko po to, by ujrzeć uśmiech na twarzy chorego dziecka. Mówił często o Bogu, jeśli tylko miał ku temu okazję. Zapytano go kiedyś, czy ma żal do Boga z powodu choroby w młodym wieku. On się tylko wtedy uśmiechnął i powiedział: „Nigdy nie miałem żalu do Boga. On zawsze daje to, co najlepsze, choć teraz możemy tego nie rozumieć. W sumie to nie jest ważne ile lat na tym świecie żyjemy, ale ile miłości nasze minuty codzienności zostawią w serach ludzi…”. Poprzez swoją pracę jako iluzjonista chciał pokazać światu, że to, co niemożliwe, może stać się możliwym i wywołuje to radość u ludzi, nawet na oddziale onkologicznym. Wierzył w to, że dobro zawsze wraca ze zdwojoną siłą. Ta pasja stała się jego wielką gwiazdą na ciemnym niebie życia i walki z rakiem. Odszedł… ale dobro i radość, którą w sercach ludzkich pozostawił, są po prostu wieczne. Uwierzył w to, że nasze czyny za życia brzmią, echem w wieczności…
A moja Gwiazda, jakie ma imię…?
Nelson Mandela
Ludzie w Afryce mówią, że każdy ma swoją jedyną gwiazdę i aby ją odnaleźć, trzeba zrobić po prostu wszystko, trzeba żyć z całych sił… Gwiazda ta świeci w ciemnościach naszych dni, zagubienia, pośpiechu w codzienności i jest taką wskazówką, gdzie znaleźć Boga.
Nelson Mandela – ojciec Afryki w swoich więziennych notatkach napisał, że jego wielka miłość do Afryki, a z tym związane ciągłe przebaczanie, pokora wobec życia i człowieka, były Gwiazdą prowadzącą go pośród ciemności więziennej codzienności. Przez 27 lat samotności, odizolowania, niesprawiedliwego traktowania, strat przyjaciół i rodziny, ta jedyna Gwiazda wskazywała mu drogę, jaką miał iść, czasem wbrew wszelkiej nadziei. Dzięki tej miłości stał się prezydentem i człowiekiem , którego ani Afryka, ani świat nigdy nie zapomni.
A moja Gwiazda jak ma na imię?
Michał i Ewa z Raciborza
Byłam na rekolekcjach „Jezus żyje”, na Górze św. Anny. Piękny czas, spotykania Boga i człowieka. Prawie od razu zauważyłam kobietę na wózku inwalidzkim – Ewę, ze swym kochającym mężem, który zawsze był przy niej, jak dobry Anioł. Kobieta jeszcze młoda, ale od lat chora na stwardnienie rozsiane. Po kilku dniach podeszłam do niej i zapytałam, czy możemy się pomodlić za nią, a ona spojrzała na mnie ze zdziwieniem, i zapytała, o co niby chcemy się modlić? Myślałam, że nie trzeba będzie tłumaczyć kobiecie na wózku, że o uzdrowienie… Ale Ewa uzdrowiła mnie swoją odpowiedzią i historią: „Na początku mego małżeństwa, nie mogliśmy mieć dzieci, adoptowaliśmy jedno. Modliliśmy się o potomstwo. Bóg podarował nam dwóch synów w niedługim czasie. Obiecałam wtedy Bogu, że cokolwiek spotka mnie później, przyjmę z miłości do niego… Kiedy dowiedziałam się o mojej nieuleczalnej chorobie, ofiarowałam ją Bogu, w intencji moich synów, by zawsze byli blisko Jezusa, by nigdy nie utracili wiary! To moja obietnica, mój krzyż, który obiecałam Bogu za moje dzieci! Dlatego módlcie się jedynie o umocnienie dla mnie i męża”.
Ewa ta niesamowita zawsze radosna kobieta, i jej mąż, byli dla mnie takimi posłańcami Boga, który nas uzdrawia na tyle różnych sposobów i mówi do nas ludzkim językiem. Sztuką jest, by to usłyszeć i zrozumieć w dzisiejszym świecie sukcesów, osiągnięć, medali, stanowisk czy top – modelek. Szczęścia nie buduje się jednak na przyjemności, ale na zwycięstwie w naszej codzienności, gdzie Jezus żyje, bo tylko w Jego bliskości możemy zwyciężać, bo tylko życie przepełnione wiarą rodzi miłość. To przekonanie jest Gwiazdą wiodącą Ewę i Michała pośród trudności codziennego życia.
A moja Gwiazda jak ma na imię?
Mędrcy ze wschodu
W Afryce ludzie mówią, że każdy ma swoją Gwiazdę, która wyznacza drogę każdego dnia na nowo, pośród bezdroży pustyni, czy ciemności wieczorów życia. Mędrcy ze Wschodu idąc wiernie za głosem serca i nie przejmując się Herodami ich codzienności, odnaleźli Boga w najbardziej niespodziewanym miejscu.
Zapomniana stajenka w małej betlejemskiej wiosce, stała się świętym miejscem, spotkania Boga i Trzech Królów. Każdy człowiek na tej ziemi ma swoją Gwiazdę by móc żyć, kochać i odnajdywać Boga w ciemnościach naszych dni. To ona rozjaśni i wskaże drogę, by dalej iść, wierząc, że nasze czyny za życia, brzmią echem w wieczności.
Moja Gwiazda ma na imię po prostu Miłość…
Maryjo Gwiazdo Nowej Ewangelizacji, nasza Gwiazdo zaranna, Gwiazdo wskazująca drogę… prowadź nas w ten XXI wiek.
siostra Dolores
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS