Nazwa prysznic pochodzi od Vincenza Priessnitza. Określenie na popularny przyrząd do kąpieli przyjęło się tylko w języku polskim, po czesku prysznic to sprcha, po niemiecku Dusche. Historia prysznica zaczęła się na południu Górnego Śląska, w Gräfenbergu (ob. Lazne Jesenik) – dzielnicy Jesenika (pol. Jesionik, ob. Czechy). Według legendy nad źródełkami wokół Jesenika krążą nimfy, zobaczyć je mogą tylko ludzie o czystej duszy i bystrych oczach.
Leczenie wodą na grafice z drugiej połowy XIX w.
V. Priessnitz urodził się w 1799 r. w Gräfenberg, zmarł w 1851 r. Od dzieciństwa obserwował przyrodę. W wieku 17 lat zapadł na ciężką chorobę. Wyleczył się na własną rękę poprzez podpatrzoną metodę obmywania się wodą i stosowaniem okładów. Po wyleczeniu córki sąsiada za pomocą obmywania gąbką, rozeszła się wieść o nowatorskiej metodzie leczenia. Od ok. 1820 r. przybywali do jego domu pierwsi pacjenci. Priessnitza posądzono o szarlataństwo. Miejscowy fizyk dr Anton Schnorfeil wytoczył mu proces, który ciągnął się prze 8 lat.
Priessnitz przebudował w 1822 r. rodzinny dom na zakład wodoleczniczy. W 1837 r. uzyskał zezwolenie od Komisji Cesarskiej na prowadzenie działalności leczniczej. Pomogło mu w tym wyleczenie w Wiedniu arcyksięcia Antoniego Habsburga – wielkiego mistrza zakonu rycerzy niemieckich (krzyżacy). W ten sposób powstało pierwsze na świecie sanatorium wodolecznicze. W 1830 r. leczyło się tam zaledwie 54 pacjentów, w 1839 już ponad 1500 osób. Austriacki cesarz Ferdynand Habsburg przyznał Priessnitzowi w 1846 r. medal I klasy za zasługi. Priessnitz traktował w leczeniu ciało człowieka jako całość, nie skupiał się tylko na dolegliwości. Podstawowym środkiem do uzdrowienia była woda. Stosował kąpiele, półkąpiele, polewanie, okłady, kocowanie (zawijanie chorego w suchy koc), prysznice leśne i picie wody. Woda mogła być tylko pochodzenia źródlanego, bez żadnych dodatków. Chodziło o wytworzenie wewnętrznej energii uzdrawiającej schorzenie. Stosował do tego zimną i letnią wodę. Przedtem należało wypocić z organizmu toksyny. Właściciel budował prysznice na wzgórzach. Pacjent musiał wykonać półgodzinne podejście. Czas natrysku rozgrzanego ciała wynosił ok. 5 minut. W celu wypocenia, kuracjusz, bez względu na status majątkowy, musiał np. rąbać lub ciąć drzewo, a zimą odśnieżać. Osoby niestosujące się do zaleceń, opuszczały sanatorium.
W latach 40. XIX w. uzdrowisko Priessnitza znajdowało się u szczytu sławy. Bywanie tam stało się modne wśród arystokracji. Sławni goście nocowali w centrum miasta w ekskluzywnych hotelach. Priessnitz posiadał w Jeseniku łaziebnych, którzy aplikowali gościom kąpiele i kocowania. Bywali tam: książęta: von Pless, Lichtenstein, Sapieha, księżniczki Lubomirska i Hohenlohe. Po jego śmierci rada miasta zainicjowała budowę pomnika. Rzeźbiarz nadał pracy motto: „V. Priessnitz i jego dzieło są dla ludzkości źródłem młodości”. Monument odsłonięto w 1909 r. Pamiątką po działalności Priessnitza były budowane na źródłach różnorodne kamienne obudowy w postaci postumentów, kolumn, itp.
Do Jesenika prowadzi czynna linia kolejowa Krnov-Głuchołazy-Jesenik-Sumperk. Fragment linii biegnie przez terytorium Polski. Jeszcze do niedawna kursowały też pociągi na drugiej linii Nysa-Głuchołazy-Jesenik. W dzielnicy Lazne Jesenik (Gräfenberg) odnowiono i otwarto kilka hoteli i pensjonatów. Urządzono tam park z leczniczymi prysznicami.
Dariusz Falecki
Literatura:
Kvetoslav Growka, Jesenik. Praha-Litomysl 2008.
Bohumila Tinzova, Lukas Abt, Marcel Sos, Ścieżka nimfy ze źródła. Jesenik 2009.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS