Franciszek zakończył swoją wizytę w Kanadzie. „Chcę prosić o przebaczenie”

Iqaluit na dalekiej zimnej północy Kanady, zamieszkane w większości przez rdzenną ludność Inuitów, było ostatnim etapem podroży, która papież nazwał “pielgrzymką pokutną”. Wyruszył w nią w ramach procesu pojednania i leczenia ran w związku z krzywdami wyrządzonymi dzieciom z ludów tubylczych wysyłanych do przymusowych szkół, których celem była asymilacja w duchu kolonializmu i oderwanie od rodzin, zwyczajów i macierzystego języka.

W Iqaluit papież spotkał się z byłymi uczniami tych szkół i wysłuchał ich opowieści o tym, co w nich przeżyli. Jego wizyta w tym odległym, trudno dostępnym zimnym zakątku Kanady trwała około trzech godzin.

Franciszek w swym wystąpieniu nawiązał do opowieści byłych uczniów szkół rezydencjalnych, których chwilę wcześniej wysłuchał.

Obudziło to we mnie oburzenie i wstyd, które towarzyszyły mi od miesięcy. Także dzisiaj, także tutaj, chciałbym powiedzieć, że jestem bardzo zasmucony i pragnę prosić o przebaczenie za zło popełnione przez licznych katolików, którzy w tych szkołach przyczynili się do polityki asymilacji kulturowej i emancypacji – zapewnił.

Papież dodał: Przypomniało mi się świadectwo pewnego starca, który opisywał piękno klimatu, jaki panował w rodzinach rdzennych przed nadejściem systemu szkół rezydencyjnych. Porównywał tamten okres, kiedy dziadkowie, rodzice i dzieci byli ze sobą w harmonii, do wiosny, kiedy ptaki śpiewają radośnie wokół matki. Ale nagle śpiew ustał: rodziny zostały rozbite, maluchy zabrane, daleko od swojego środowiska; na wszystko zstąpiła zima.

Te słowa, prowokując ból, wywołują też zgorszenie – wyznał Franciszek.

Jak mówił, “dzieci zostały oddzielone od rodziców, a ich własny kraj był postrzegany jako niebezpieczny i obcy”.

Ileż zła zawarte jest w zerwaniu więzi między rodzicami a dziećmi, w zranieniu najdroższych, w skrzywdzeniu i zgorszeniu maluczkich – oświadczył.

Zwracając się do młodych mieszkańców terytorium Nunavut papież mówił, że mogą pojawić się pytania: dlaczego dążyć do tego, w co inni nie wierzą?; “jak wystartować w świecie, który wydaje się staczać coraz niżej pośród skandali, wojen, oszustw, braku sprawiedliwości, niszczenia środowiska, obojętności wobec najsłabszych, rozczarowania ze strony tych, którzy powinni dawać przykład?”.

W obliczu tych pytań, jaka jest odpowiedź? Chciałbym ci powiedzieć: ty jesteś odpowiedzią. Ty, bracie, ty, siostro. Nie tylko dlatego, że jeśli się poddasz, to przegrałeś już na starcie, ale dlatego, że przyszłość jest w twoich rękach – wskazywał papież.

Radził też: “Ustaw nawigator swojego życia ku wielkiemu celowi, w górę”.

Papież przywołał słowa św. Jana Pawła II z 2002 roku, gdy był w Toronto na Światowych Dniach Młodzieży: Nie istnieją gęstsze mroki niż te, które przenikają do dusz ludzi młodych, gdy fałszywi prorocy gaszą w nich światło wiary, nadziei i miłości.

Zdaniem Franciszka młodzi ludzie są “stworzeni, aby jaśnieć razem”.

Trzeba młodym pozwolić na tworzenie grup, bycie w ruchu: nie mogą spędzać dni w izolacji, będąc zakładnikami telefonu. Wielkie obszary lodowe tych ziem przypominają mi narodowy sport Kanady – hokej na lodzie. Jak Kanadzie udaje się zdobyć te wszystkie medale olimpijskie? – pytał.

Przypomniał, że hokej łączy dyscyplinę i kreatywność, taktykę i fizyczność, ale wyróżnia go “duch zespołu, będący koniecznym warunkiem, by radzić sobie z nieprzewidywalnymi sytuacjami gry”.

Franciszek przez całą swą 37. zagraniczną podróż spotykał się z delegacjami rdzennych mieszkańców i przepraszał za zadane im przez katolików cierpienia i krzywdy.

Przeprosił także za nadużycia seksualne, do których doszło w kanadyjskim Kościele.

Przed południem samolot z papieżem wyląduje w Rzymie.