Emilia choruje na depresję. “U psychiatrki zaczęłam płakać. Skończyłam po 45 minutach”

Emilia Dłużewska: Cały czas się nad tym zastanawiam. Zależy, czy mamy na myśli epizod depresyjny, czy sam fakt, że dana osoba choruje na depresję. W pierwszym przypadku raczej nie, w drugim raczej tak. Dlatego na początku książki napisałam, że “każdej tragedii towarzyszy coś zabawnego”. Użyłam tego zdania niczym bezpiecznika. Bo, przepraszam za banał, życie jest dość absurdalne. Nawet poważne sprawy mogą być jednocześnie śmieszne. Rozmawiałam z pewną dziennikarką, która przyznała: “Gdy czytałam twoją książkę, dawałam sobie po łapach”. Nie wiedziała, czy wypada śmiać się z osoby w depresji. Kiedy pisałam tę książkę, nie przyszło mi do głowy, że ktoś mógł tak pomyśleć. Starałam się być zabawna. Moje doświadczenie nie jest uniwersalną prawdą. Dlatego w książce nigdy nie żartuję z uczuć innych chorych na depresję. Czuję się kompetentna, by mówić wyłącznie o swoich przeżyciach.