We Wrocławiu dobiegała końca wiosna, powoli przeistaczając się w lato.
Cieplejsza część roku sprowadziła do miasta wielu chcących sprzedać swoje towary kupców, zbliżający się wielkimi krokami świętojański jarmark przyciągnął też do stolicy Śląska rzeszę drobnych handlarzy, pielgrzymów, kuglarzy i pospolitych mieszkańców nadodrzańskiej prowincji.
Oczywiście nie brakowało w ogrzewanym czerwcowym słońcem Wrocławiu również przybyszy z zewnątrz, wśród których zaobserwować można było postacie dość nieoczekiwane.
Henryk Brodaty, Jadwiga Śląska a początki Namysłowa
Na książęcym dworze na Ostrowie Tumskim gościł wówczas choćby Hermann von Balk, zwany “Prokuratorem”, pełniący zaszczytną funkcję mistrza krajowego zakonu krzyżackiego w Prusach.
Stosunkowo niedawno niemieccy mnisi-rycerze pojawili się w tamtej części Europy, sprowadzeni przez księcia mazowieckiego Konrada do walki z pogańskimi plemionami żyjącymi w sąsiedztwie jego władztwa. Teraz, przebywał jednak Hermann w gościnie u innego Piasta, nie darzącego swojego kuzyna z Mazowsza innymi uczuciami niż pogarda i nienawiść.
Książę Henryk, który do historii przejdzie razem z przydomkiem “Brodaty”, ledwie kilka lat wcześniej znalazł się w niewoli Konrada i tylko zdolnościom dyplomatycznym swojej żony Jadwigi odzyskał wolność w stosunkowo dobrym zdrowiu. Mający już ponad 60 lat książę coraz więcej obowiązków składał na ramiona swojego najstarszego syna i imiennika, będącego mu obecnie nieodłącznym towarzyszem.
Ryc.1 Kościół św. Marcina na Ostrowie Tumskim we Wrocławiu, dawna kaplica zamkowa.
Ziemie Zakonu Krzyżackiego
Także i teraz dwaj Henrykowie wysłuchiwali relacji Hermanna z postępów podboju Prus. Sami zamierzali udać się tam za jakiś czas z hufcami polskiego rycerstwa, aby wesprzeć działania zakonu. Krzyżacy byli znani książętom od lat, już w 1222 r., a więc przed nadaniem im Ziemi Chełmińskiej przez Konrada, Henryk Brodaty przekazał w ich władanie “miejscowość Lassusici z wszystkimi wolnościami i wedle zwyczajów tej ziemi oznaczoną kamieniami granicznymi”. Niedługo potem, zapewne w okolicach roku 1228, własnością zakonu stała się kolejna wieś, znana źródłom jako “Bandlovici”.
Zajęci swoimi obowiązkami w innej części ziem polskich Krzyżacy nie byli jednak w stanie samodzielnie zagospodarować darowanego im przez księcia śląskiego obszaru, dlatego też w czerwcu 1233 r. postanowili przekazać to odpowiedzialne zadanie w inne ręce.
Namysłów – siedziba zarządcy dobrami Krzyżaków
19 czerwca 1233 r., w dzień świętych Gerwazego i Protazego, wydany został we Wrocławiu dokument, na mocy którego zarząd nad “Lassusino” i “Bandlovici” trafił za zgodą księcia Henryka i biskupa Tomasza do Egidiusa, szerzej nieznanego duchownego, opiekującego się książęcą kaplicą w Namysłowie.
Od tej pory to właśnie Egidius (zwany też przez naukowców bardziej swojsko – Idzim) odpowiadać miał za osiedlanie w powierzonych mu dobrach nowych mieszkańców, określonych w dokumencie mianem Walonów i Niemców. Przybysze z zachodu cieszyć mieliby się takimi samymi prawami jak w ojczyźnie – wolnością osobistą i dziedzicznym posiadaniem ziemi. Egidius i jego następcy otrzymywaliby od kolonistów czynsz pieniężny, nie byliby zaś jak było w zwyczaju na Śląsku zobowiązani do przekazywania mu innych świadczeń lub służebności.
Już w roku 1249 Krzyżacy ostatecznie zrezygnowali z władania tymi dwiema miejscowościami na rzecz innych dóbr, położonych bliżej Wrocławia. Nowym właścicielem “Lassusino i Bandlovici” zostało biskupstwo wrocławskie, w którego rękach pozostaną one aż do początków XIX wieku. Z czasem w miejscu pierwszej z osad powstały obecne Sadogóra i Krzyżowniki, druga zaś położyła podwaliny pod miasteczko Rychtal.
Historia rozpoczynająca opisy historyczne Namysłowa
Dlaczego o tym wydarzeniu sprzed niemal 800 lat piszemy w premierowym odcinku nowego cyklu, opowiadającego o ważnych chwilach w historii Namysłowa?
Ponieważ takim ono właśnie było. 19 czerwca 1233 r. pióro dzierżone przez książęcego skrybę prawdopodobnie po raz pierwszy zapisało nazwę miasta, znanego wówczas jako Namysłów, a pełniącego rolę jednej z siedzib książęcych. O już wówczas istniejącej pewnej randze osady świadczyć musiał fakt funkcjonowania w niej związanej z dworem Henryka Brodatego kaplicy, za której funkcjonowanie odpowiedzialny był znany już nam Egidius.
Ryc. 2 Kościół Niepokalanego Poczęcia NMP przy ul. Staromiejskiej to budowla, która może pamiętać przełom XIII i XIV w.
Być może właśnie na jej miejscu funkcjonowała w 1233 r. książęca kaplica, zarządzana przez kapelana Egidusa?
In Vratislavia, in festo Sanctorum Notkeri, Prudentii et Wilhelmi.
Autor cyklu
Mateusz Magda – Prezes Towarzystwa Przyjaciół Namysłowa i Ziemi Namysłowskiej, Adiunkt w Muzeum Miejskim Wrocławia
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS