Wiele osób, które czują pociąg do narcyzów, zdaje sobie w pewnym momencie sprawę, że mają lub mieli narcystycznych rodziców. To nie przypadek.
Wielu rodziców, zwłaszcza narcystycznych, zaszczepia swoim dzieciom jasne przekonanie, że szacunek, akceptacja i miłość wymagają spełnienia określonych warunków. W ten sposób dzieci uczą się, że są akceptowane i wartościowe za to, co robią lub osiągają, a nie za to, kim są, nic więc dziwnego, że dzieci narcystycznych rodziców często doświadczają poczucia niskiej samooceny. Poprzez uzależnienie miłości i szacunku od spełnienia określonych warunków przyjmują komunikat, że nie są “wystarczająco dobre” i muszą robić więcej, aby otrzymać akceptację i miłość, której pragną i na którą zasługują.
Na pewnym poziomie mogą się czuć niekochane lub “niegodne miłości”. Uwaga i uczucia narcyza również są uzależnione od spełnienia określonych warunków – tego, co robisz, a nie tego, kim jesteś. Jego szacunek staje się zależny od twoich osiągnięć, a nie od osobistych cech. Dzieci narcyzów starają się odpowiedzieć na trudne lub niemożliwe do spełnienia oczekiwania rodziców. Podstawowe przekonania: “Nie jestem wystarczająco dobra”, “Nie jestem tego godna”, “To moja wina” są ponownie wyzwalane w narcystycznych związkach w dorosłości. Osoby wchodzące w destrukcyjne wzorce związków z narcystycznymi partnerami mogą odkryć, że u podstaw leży podświadome powtarzanie wcześniejszej dynamiki relacji. Innymi słowy, powtarzają rolę, jaką przyjmowały wobec rodzica (lub innego członka rodziny), który być może dominował albo stosował przemoc, a one jako dzieci się poddały, dostosowały lub przyjęły odpowiedzialność, aby przetrwać lub poradzić sobie z sytuacją.
Źródło: WYDAWNICTWO KOBIECE
Zgłoś naruszenie/Błąd
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS