W kontekście rodzicielstwa warto zadać sobie wcześniej pytanie – z czym wchodzimy w związek? Czy mamy poczucie tego, że dzieci stają się celem naszego związku, czy jest nim tylko relacja sama w sobie. Dziecko wydaje się naturalną koleją rzeczy, a mimo to niektórzy traktują je jako zmianę w życiu, która zabija miłość.
Przekonania rzutują na to, jak wejdziemy w związek, w rodzicielstwo.
– To jest jak z wgranym programem do komputera. Jeśli go zainstalujemy, działamy według niego. I tak jest z przekonaniami. Jeśli mamy w głowie jakąś myśl, będziemy chcieli ją potwierdzić w życiu. Np. “mężczyzna bardziej w rodzicielstwie przeszkadza niż pomaga” – z takim nastawieniem będę blokować mu wychowanie dziecka. Bardziej zauważamy te elementy zachowania partnera, które potwierdzają nasze przekonania. Stąd tak ważne jest nastawienie – tłumaczyła Ula Głowacka.
– Czy w momencie, kiedy stajemy się rodzicami, będziemy nadal myśleć o nas przede wszystkim jak o małżeństwie, czy może nasza tożsamość będzie się opierać na rodzicielstwie? Warto się nad tym zastanowić, bo ma to swoje określone konsekwencje. Przekonania mogą być lepsze, gorsze, wspierające, niewspierające – uzupełniał Krzysztof Głowacki
Małżeństwo podkreślało, że dziecko powinno być wyrazem miłości, a nie zaspokojeniem naszych potrzeb czy niespełnionych ambicji. Nie powinno być też ucieczką od relacji z małżonkiem ani naprawiania czegoś. Ważne jest to, żeby później wracać do relacji ze współmałżonkiem, bo to jest fundamentem tej rodziny.
– Dziecko nie może zająć w sercu miejsca małżonka! To jest istotne, żeby relacje były na odpowiednich miejscach. Nie znaczy to jednak, żeby odsuwać potrzeby dziecka na drugi plan. Dorosły może się wstrzymać w czasie z zaspokojeniem swoich potrzeb, a dziecko nie – oświadczył psycholog i edukator.
Moment pojawienia się dziecka nazywamy bez wątpienia przełomowym. Może być jednocześnie kryzysowy, bo jest to czas, kiedy potrzebujemy przystosować się do nowej sytuacji.
– W tych momentach kryzysowych kluczowa okazuje się elastyczność, czyli jak potrafimy się do tego przystosować. Oczekiwania to jedno, potem potrzebna jest elastyczność i otwartość na rzeczywistość zastaną. Dziecko naprawdę dużo weryfikuje – przekonywała Ula Głowacka.
Można np. zakładać, że nie chcemy spać z dzieckiem, ale potem się okazuje, że bardziej męczące jest wstawanie do niego albo ono po prostu nie potrafi zasnąć. Wtedy argument, że wcześniej co innego ustalaliśmy, bywa tutaj szkodliwy. – U nas każde z trójki dzieci było inne jeśli chodzi o opiekę – skwitował prelegent.
Razem z małżonką opisywał sytuację, w której bezdzietne małżeństwo ma wrażenie, że wśród licznych obowiązków nie znalazłoby czasu na dziecko, nie umiałoby poukładać życia.
– To złudne wrażenie, bo po prostu wraz z pojawienie się dziecka przystosowujemy się, podejmujemy konkretne zmiany. Na nie trzeba być gotowym. Warto się dzielić obowiązkami, ustalać, ale także na bieżąco weryfikować. Wiele spraw wychodzi w praniu – oświadczyła prelegentka.
Podkreśliła, że kobieta na początku buduje więź z dzieckiem szybciej niż mężczyzna. Ma ją właściwie od razu, a mężczyzna musi ją zbudować i to zajmuje trochę czasu, choć nie jest to regułą!
– Często słyszę od młodych matek, że na tych wszystkich reklamach mamy są takie uśmiechnięte. Pamiętam, gdy karmiłam piersią pierwszy raz, przypominałam sobie te reklamy, a na początku mnie i niektórym kobietom naprawdę nie było łatwo. Często ta radość, którą sobie wyobrażamy, rozmija się z rzeczywistością i pojawiają się sprzeczne uczucia. Warto sobie na nie pozwolić. Dobrze, mogę być trochę rozczarowana, ale jednocześnie nie wyklucza to ogólnej radości macierzyństwa – uwrażliwiała U. Głowacka.
Po powrocie ze szpitala do domu zaczyna się nowa codzienność z dzieckiem. Może się okazać, że pojawiają się uczucia złości czy bezradności, bo nie wiemy jak się obejść z maluchem. Jesteśmy dużo bardziej zmęczeni, zestresowani (szczególnie przy pierwszym dziecku). Ważne jest to, żeby w tym czasie nawzajem o siebie dbać i wspierać się, a nie obwiniać się nawzajem. Potrzeba do tego silnego kontaktu z własnymi emocjami, wiedzy, co za nimi stoi, znajomości siebie oraz dobrze zbudowanej relacji między nami, żeby kiedy jedna osoba ma trudniejszy moment, druga mogła ją wesprzeć.
– Raczej unikajmy stwierdzeń: “Nie potrafisz dziecka uspokoić”, “Źle karmisz”. Uderzamy wtedy w naszą relację małżeńską, ale także w rodzinną. Mężczyźni mogą szybko rezygnować z zaangażowania się. I wtedy kobieta ma poczucie, że nie jest wspierana, a mężczyzna woli czegoś w ogóle nie robić, niż być ruganym. I koło się zamyka – opowiadał K. Głowacki.
Niezależnie, czy to jest pierwsze, drugie czy trzecie dziecko – powraca pytanie: “Czy będę umiała/umiał sobie poradzić?”. Może warto zadbać o wsparcie z zewnątrz takiej jak mama lub teściowa.
– Warto, żeby kobieta doceniała, zauważała to, co mąż robi, żeby on wiedział, że jest widziany i potrzebny. Często jest tak, że dzieci w pierwszych latach życia bardziej potrzebują matki. To wyzwanie, bo gdy kobieta odpowiada naturalnie na potrzeby dzieci, mężczyzna zostaje obok i może mieć poczucie odsunięcia. Powinien wtedy wiedzieć, że to nie jego wina – wyjaśniała Ula Głowacka.
– Moim sposobem dawania miłości, kiedy dzieci bardziej potrzebowały mamy, było po prostu dbanie o Ulę – uzupełnił mąż i ojciec trójki dzieci.
Co zatem pomaga, kiedy pojawia się dziecko? Przede wszystkim elastyczność, otwartość na różnice w wychowaniu, dobra komunikacja, zadbanie o wspólny czas, wzajemne docenianie się i stawianie granic innym (np. kiedy potrzebujemy być sami).
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS