Ostatnia wieczerza – zobacz recenzje polskiego horroru na Netflixie

Kowalski nie próbuje mydlić nam oczu zbyt długo, zakładając, całkiem słusznie, że jednak oglądaliśmy kiedyś ten jeden czy dwa horrory i nie ma co tutaj odwlekać nieuniknionego, dlatego prędko odhacza obowiązkowe punkty fabularne, aby przejść do rzeczy. Oczywiście to nie tak, że wszystko mu się udaje, bo przy podobnych założeniach ekspozycja staje się złem koniecznym, a ton Ostatniej wieczerzy, choć konsekwentny i ładnie przełamany okazjonalnym humorem, bywa nieostry. No i jednak mało w tym grozy, jakby Kowalski zaakceptował, że horrory już mało kogo potrafią wystraszyć i nawet nie próbuje tego robić, snując kolejną bajeczkę o antychryście – Bartosz Czartoryski (Kultura Onet).

Ostatnia wieczerza jest rasowym horrorem klasy B, który dzięki bardzo sprawnej ręce Kowalskiego, nastrojowym zdjęciom Cezarego Stoleckiego, świetnej muzyce Szweda Carla Johana Sevedaga, kostiumom, scenografii i dźwiękowi wnosi go na światowy poziom w swoim gatunku. To zresztą różni film Kowalskiego od pastiszowej Apokawixy o apokalipsie zombie, na którą kręciłem trochę nosem na tych łamach – Łukasz Adamski (Interia Film).

Ostatnia wieczerza ma oldschoolowy posmak, ale Kowalski nie poprzestaje na zwykłej transpozycji przebrzmiałej (i śmiesznej z dzisiejszego punktu widzenia) konwencji na polską rzeczywistość. Zabiera nas więc za mury klasztoru, czy jak nazywają to jego mieszkańcy – sanatorium dla ludzi opętanych. Początkowo może się więc wydawać, że mamy do czynienia z polską wariacją na temat horrorów o egzorcyzmach. W końcu duchowni w widowiskowy sposób próbują wypędzić demona z ciała jednej z pacjentek. Płonący w trakcie rytuału krucyfiks zaraz okazuje się jednak kuglarską sztuczką, a reżyser serwuje nam gatunkową woltę, za woltą gatunkową – Rafał Christ (Spidersweb).

Rozrywki tej nie czujesz z tego powodu, że twórcy filmu postanowili opowiedzieć swoją historię na poważnie. Nie ma tu więc przez długie pierwsze minuty żadnych śmichów-chichów. Jest powoli budowany klimat, z którego budowy powstaje jedynie nuda. Piotr Żurawski w roli głównej łazi sobie po klasztorze i nigdzie się nie spieszy, choć film ma tylko 90 minut. Zagląda w ten brudny zaułek, w tamtą obleśną dziurę – pokój po pokoju spaceruje odrapanymi pokojami oświetlonymi świecami dla efektu grozy i co jakiś czas mija go jakiś zakonnik.