37-letni były zawodnik młodzieżowych reprezentacji Ukrainy w hokeju na lodzie kiedyś marzył by zagrać w najlepszej lidze świata, NHL. Potem wygrał reality show o odchudzaniu. Niestety, w 2014 roku – po napaści Rosji na Ukrainę – kij hokejowy zamienił najpierw na granatnik przeciwpancerny, potem na karabin maszynowy, a obecnie obsługuje drony latające w rejonie walk o niepodległość jego ojczyzny.
W 2015 roku opisywaliśmy tutaj niezwykle barwną historię ukraińskiego hokeisty Mykoły Worosznowa, który w 2014 roku po rosyjskiej agresji na Ukrainę wrócił z Kanady, udał się do jednostki rekrutującej ochotników i od razu wstąpił do wojska.
W 2014 roku Worosznow trafił do batalionu „Donbas”. Z racji swojej postury obsługiwał ręczny granatnik przeciwpancerny. – Waży ponad dwadzieścia kilogramów, ale to dla mnie żaden problem – mówił w rozmowie z Polsatsport.pl siedem lat temu.
Z karabinem za pan brat…
Nie robił tego dla pieniędzy, bo ochotnik taki jak Worosznow mógł liczyć na żołd w wysokości 150 dolarów miesięcznie. Do 2017 roku był przydzielony do batalionu Donbass. Wtedy decyzją władz ZSU (Siły Zdrojne Ukrainy) przeniesiono go z okolic Mariupola w różne miejsca na całej linii frontu. – Jako ochotnicy byliśmy zmotywowani i zdeterminowani aby walczyć. Trochę inną koncepcję walki mieli nasi przełożeni, którzy trochę sceptycznie podchodzili do nas, ochotników – uważa popularny „Bubu”. W tym czasie zmienił też broń, którą obsługiwał na froncie. Zamiast granatnika przeciwpancernego nowym „towarzyszem” Worosznowa został karabin maszynowy dla snajperów. – Strzelałem w „cele” położone w dalszej odległości, bardzo często oddalone o 900 metrów, a nawet jeden kilometr. Nie chcę mówić o tym czy kogoś zabiłem. Na te tematy się nie rozmawia. Miałem dużo zadań i wiele z tych „celów” udało mi się trafić – mówi 37-latek.
Kiedy skończył mu się kontrakt i poszedł do „cywila”. To był dla niego bardzo trudny okres, bo w Ukrainie cały czas trwała wojna, a jego nie było na froncie. Miał ogromne problemy, aby odnaleźć się w nowej rzeczywistości. – Nie mogłem normalnie spać, zdarzały się noce gdzie mój sen trwał dwie, może trzy godziny. Tak było przez kilka dni, a potem jednej nocy potrafiłem spać przez osiemnaście godzin. I taki stan miałem przez kilka tygodni. Byłem nerwowy, pojawiła się u mnie depresja. To był dla mnie bardzo ciężki czas – wspomina.
Niewidzialnym wrogiem depresja!
Wybawieniem dla niego okazał się powrót na front, choć już w zupełnie innej roli. Został kierowcą i woził z Kijowa na wschód kraju różnego rodzaju pomoc. Dotyczyło to zaopatrzenia zarówno żołnierzy walczących na froncie, jak i zwykłych obywateli, którzy zamieszkiwali tamte tereny. – Może to się komuś wyda dziwne albo śmieszne, ale jak przyjeżdżałem z pomocą na wschód, to znikały moje problemy ze snem oraz depresja. Być może było to spowodowane tym, że całą swoją uwagę skupiałem aby pomóc tym ludziom i przez to moje problemy schodziły na dalszy plan – zastanawia się.
Mniej więcej pół roku później jego stan psychiczny wrócił do normy, ale wtedy cios przyszedł z zupełnie innej strony. W listopadzie 2017 roku podczas jednej akcji zginęli jego czterej najbliżsi towarzysze. Przez te pół roku gdy przestał walczyć na froncie zginęło już szesnaście osób z jego batalionu. Traktował ich jak swoich braci. Najgorzej zniósł śmierć czwórki przyjaciół w listopadzie 2017 roku, bo traktował ich jak swoją rodzinę. I to dosłownie. – To był dla mnie straszny czas. Ciężko było u mnie o jakąkolwiek radość czy uśmiech. Dopadła mnie wtedy depresja i to zaatakowała mnie tak ze zdwojoną siłą. Miałem myśli samobójcze. Kur.**, chciałem strzelić sobie w łeb! Byłem na skraju załamania nerwowego, ale pozbierałem się i doszedłem do wniosku, że samobójstwo to nie będzie najlepsze rozwiązanie dla żołnierza – stwierdził.
Na kłopoty… telewizja!
Ratunek przyszedł przypadkowo, bo pojawiła się szansa, aby po raz drugi wziął udział w reality show „Zważeni i szczęśliwi’. W skrócie polegał on na tym, że uczestnicy odchudzali się, przez pewnie czas mieszkając w zamkniętej willi, bez dostępu do telefonu, telewizji, radia czy internetu. Wszyscy uczestnicy mieli takie same ćwiczenia oraz dietę. W 2011 roku do tego programu dostał się Mykoła, który ważył wówczas 175 kilogramów. Worosznow wygrał ten program, bo w wielkim finale ważył tylko 90 kilogramów, a to oznaczało, że przez ten czas schudł prawie aż 85 kilogramów!
Kiedy w 2019 roku zgłosił się do kolejnej edycji programu „Zważeni i szczęśliwi” jego waga wynosiła 220 kilogramów, choć akurat nie to było dla niego największym problemem. Tym była depresja, która go codziennie niszczyła, a on sam nie mógł, nie potrafił i nie wiedział jak z nią sobie poradzić. – Tym razem byliśmy zamknięci przez trzy miesiące w ośrodku, bez dostępu do radia, telewizji, gazet, internetu czy telefonu. To pozwoliło mi się wyciszyć i maksymalnie zresetować głowę. Przez ten krótki czas moja waga spadła do 140 kilogramów, ale najważniejsze dla mnie było to, że wróciła mi chęć do życia, cieszyłem się z każdego kolejnego dnia. Do ścisłego finału tym razem się nie zakwalifikowałem, ale dla mnie liczyło się to, że wyszedłem z tego programu jako zupełnie inny człowiek. W dodatku lżejszy o kilka zbędnych kilogramów. Przy wadze 140 kilogramów byłem tłusty, ale nie krytycznie gruby – uśmiecha się.
Trzy wojny z COVID-em…
Worosznow nowym, lepszym wcieleniem nie nacieszył się długo. Kilka miesięcy później pojawił się w jego życiu kolejny przeciwnik z którym musiał stoczyć kilka bardzo ciężkich bitew. To był koronawirus. Dla osoby która przez ponad ćwierć wieku trenowała hokej na lodzie tego typu tematy związane z chorobami były czymś obcym. Tym bardziej, że ostatnie przeziębienie z jakim przyszło mu się zmierzyć miało miejsce w 1998 roku i trwało… niecałe dwa dni. Pierwszy COVID przeszedł jeszcze dobrze. – Miałem temperaturę 37,5 stopnia, ale źle się czułem. Ktoś powie, że to żadna gorączka, ale ja praktycznie nigdy nie chorowałem, a wtedy byłem mocno osłabiony. To nie była wina podwyższonej temperatury, ale właśnie koronawirusa, a ja nie potrafiłem nawet tego dziwnego uczucia sensownie opisać – mówi.
Trzy miesiące później COVID znowu zaatakował. – Temperatura utrzymywała się cały czas na poziomie czterdziestu stopni. Nie mogłem normalnie chodzić, nie miałem nawet czucia w nogach. Uderzałem w nogi z całych sił, ale nie odczuwałem żadnego bólu. Lekarze powiedzieli mi, że mam problem z plecami, bo COVID zaatakował mój system nerwowy. Ból był na tyle mocny, a wirus robił tak duże spustoszenie w jego organizmie, że nie obeszło się bez pobytu w szpitalu. „Bubu” – bo taki pseudonim otrzymał grając w Polsce – doszedł do siebie i wydawało się, że najgorsze ma już za sobą. To były miłe złego początki.
Kolejny, trzeci koronawirus ponownie zmusił Worosznowa do pobytu w szpitalu. Znowu nie mógł normalnie chodzić, a nogi coraz częściej odmawiały mu posłuszeństwa. Do tego pojawiły się dosyć poważne problemy z oddychaniem. – Badania wykazały, że mam w 35% uszkodzone płuca. Na szczęście mój organizm sportowca kolejny raz pomógł mi się wygrzebać z tych problemów. Zażywałem tabletki i dostawałem zastrzyki, które miały za zadanie poprawić mi oddychanie, bo z tym miałem duże problemy przez dwa miesiące. Znowu miał kłopoty ze zwykłym z chodzeniem i tym razem aby postawić go na nogi potrzebna była rehabilitacja, która trwała trzy miesiące.
„Bubu” w nowej roli…
Kiedy tylko Mykoła stanął na nogi – i to w dosłownym tego słowa znaczeniu – to niemal natychmiast podjął decyzję o tym, aby wrócić na linię frontu. Chęć obrony swojej ojczyzny była u niego tak duża, że nikt nie był w stanie odwlec go od tego pomysłu. Niestety długa walka z koronawirusem, a później żmudna rehabilitacja i walka o powrót do zdrowia zrobiły swoje. „Bubu” znowu przybrał na wadze i w jego przypadku obsługa ręcznego granatnika pancernego czy karabinu maszynowego dla snajperów była niemożliwa. – Powód jest może banalny, ale dla mnie na ten moment nie do przeszkodzenia. Otóż, gdybym został ranny, to moi koledzy mieliby problem, aby mnie przenieść w bezpieczne miejsce – tłumaczy Worosznow, który nadal walczy o niepodległość Ukrainy, ale już w zupełnie innej roli.
37-latek przeszedł odpowiednie szkolenie i został operatorem dronów. Aktualnie znalazł się na drugiej linii frontu i pomaga artylerii namierzać pozycje wroga. – Moja grupa wchodzi w skład 72. Brygady Sił Zbrojnych Ukrainy. Jesteśmy jakieś dwadzieścia kilometrów za linią frontu i stamtąd obserwujemy wszelkie ruchy przeciwnika. Żartujemy z kolegami, że nie walczymy teraz na froncie, tylko staliśmy się typowymi pracownikami biurowymi – mówi z uśmiechem Mykoła.
Kilka miesięcy temu wraz z polskimi kibicami zorganizował zbiórkę na zakup samochodu, który pomagałby żołnierzom w szybkim przemieszczaniu lub dostarczaniu różnych przesyłek. Ostatecznie nie udało się zrealizować tego celu, ale za zebrane pieniądze zakupiono noktowizor. – Teraz już nie jestem w piechocie, ale noktowizor przekazałem tym żołnierzom, którym jest on niezbędny do skutecznej walki z wrogiem. Przy tej okazji chciałbym wam wszystkim podziękować za okazane serce i wsparcie. Jestem z was bardzo dumny moi polscy przyjaciele i dziękuję wam za to wszystko co dla nas robicie. Ukłony dla was wszystkich i wielki szacunek! – podkreśla Mykoła Worosznow.
Aktualnie były bramkarz Podhala Nowy Targ i KH Sanok stacjonuje w miasteczku Kurachowe, które jest położone blisko Doniecka. Codziennie jeździ na tyły swoich wojsk, skąd wykonuje loty patrolowe dronami, aby szczegółowo znać pozycje wroga i jego wszelkie ruchy. Zasięgi takich dronów wynoszą około 10 kilometrów i choć to sprawdza się w większości sytuacji, to jednak Worosznow marzy o zakupie ogromnego specjalistycznego drona, który kosztuje ponad dwadzieścia tysięcy euro. – Zbieram pieniądze aby móc go zakupić. Jest on przede wszystkim lepiej wyposażony, potrafi robić bardzo dokładne zdjęcia z odległości nawet dziesięciu kilometrów, a przy tym o wiele trudniej jest go zniszczyć – wylicza.
Obronić niepodległość i demokrację!
Ostatnio pojawiła się informacja, że wzorem ligi piłkarskiej, także ta hokejowa miałaby niebawem wystartować w Ukrainie. Do rywalizacji miałoby przystąpić sześć drużyn, a mecze byłyby rozgrywane na lodowiskach w Kałuszu, Kijowie i Krzemieńczuku. – Dla mnie to trochę szalony pomysł bo po pierwsze u nas cały czas toczy się regularna wojna, a po drugie hokej na lodzie to zupełnie inna dyscyplina niż choćby piłka nożna. Uważam, że w obecnej sytuacji rozgrywanie meczów ligowych w naszym kraju nie jest dobrym pomysłem, a na pewno nie jest bezpieczne. Niemal codziennie spotykam obecnych lub byłych zawodników, którzy walczą o niepodległość Ukrainy. Widziałem się niedawno byłymi reprezentantami Ukrainy Oleksandrem Chmylem i Oleksijem Lazarenką, którzy normalnie walczą na froncie. Z kolei kilka dni temu spotkałem w pobliskiej miejscowości Bachmut byłego bramkarza naszej reprezentacji Wadima Sieliwiestrow, który przyjechał tutaj walczyć i pomogłem mu przygotować się do życia na froncie, bo wiem po sobie jakie to jest ważne. Mam do nich wszystkich ogromny szacunek, że los Ukrainy nie jest im obojętny – podkreśla.
Zapytany o marzenia odpowiada, że ma ciągle takie same jak w 2015 roku: – Chciałbym żeby ta wojna się wreszcie zakończyła. Byśmy mogli w swoim kraju żyć godnie i bezpiecznie. Kiedyś grając w hokeja broniłem dostępu do własnej bramki, a teraz bronię demokracji. I będę to robił najlepiej jak tylko potrafię – zapewnia.
Przejdź na Polsatsport.pl
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS