Pogodomy se po ślonsku. Jak Zefel groł po śmierci na trompyjcie

Pantyjonu Gornoślonskego jeszczech niy nawiedziyła, choć do bojonckow niy noleża. Ale dwa moje kamraty dostały tam „kopszelont” (zawrotów głowy), inksze dwa niy poradziyły chycić „luftu” (powietrza), a kamratka, kero kukała na film ćwierć godziny po stojoncku, bo widać niy stykło „geltu” (pieniędzy) nawet na zwykłe „szymle” (tyż „hokry” – taborety), musi terozki nosić kryka i szmarować sie „kuraminym” (mikszturom, kero działo „na szlag” – zaroz i na wszysko).

Aż tu nogle pantyjon prziszeł do mie. Przinios mi go „briftryjger” (listonosz). Trocha sie wylynkłach, kej przecytałach w tym buchu, że z duchami sie niy godo, ale ponoć łone godajom do nos i miyndzy sobom. Bo umarci tynskniom barzi niźli żywi. „Wszystkie narody zbierają do urn święte prochy swych bohaterów. Cały świat klęka przed grobami Nieznanych Żołnierzy i modli się za dusze poległych obrońców ojczyzny. A ty, Śląsku, gdzie potraciłeś swoje dzieci? … Niech boski wiatr przyniesie wasze duchy w ojczyste strony! Czekamy na koniec nakazanego zapomnienia, na dzień, kiedy siłą stanowczej woli wzniesiemy Krzyż Śląskiego Losu – nasz święty Wojenny Panteon” – napisoł w swoji nojnowszy ksionszce „Duchy wojny mówią do nas” nasz gornoślonski bard Alojzy Lysko.

Zgłoś naruszenie/Błąd