Patologia Content ID, czyli kpina z praw autorskich

Proszę sobie wyobrazić taką sytuację. Pracują państwo nad materiałem na YouTube. Materiał jest długi, wymaga przestudiowania kilku kwestii, przeanalizowania paru aktów prawnych, wysłuchania kilku wystąpień polityków. Cała praca – przygotowanie, montaż poszczególnych składników, nagranie całości, montaż całości, nie licząc automatycznie się dziejących przetwarzania i ładowania na YT – trwa blisko 24 godziny. Duży wysiłek. W zamian liczą państwo na jakiś przychód z reklam (zaręczam, że nie oszałamiający). Film się załadował, przeszedł testy monetyzacji (są dwa: na zawartość, która ewentualnie mogłaby wykluczać zarabianie, oraz na prawa autorskie), ląduje na kanale.

Teraz państwo siedzą i cieszą się z rosnącej liczby wyświetleń. I nagle bum: przychodzi informacja, że „właściciel praw autorskich zgłosił roszczenie do niektórych treści w twoim filmie”. Co się teraz dzieje, zależy od wyboru właściciela praw. Albo właściciel praw powoduje całkowitą blokadę filmu, albo przejmuje wszystkie wasze pieniądze z reklam, albo może umieścić we własnym imieniu reklamy w filmie, gdzie wy ich ewentualnie nie chcieliście, albo wreszcie może zażądać od YT wglądu w statystyki filmu. Wasza ciężka praca okazała się pracą za darmoszkę.

Sprawdzacie państwo, czego dotyczy roszczenie. I tu szok: okazuje się, że jakaś kompletnie nieznana firemka z drugiego końca świata zakwestionowała 10 sekund podkładu muzycznego, który znalazł się we fragmencie klipu polityka, który to klip państwo w swoim filmie umieścili, aby go następnie skomentować. To nie ma nic wspólnego z prawdziwymi prawami autorskimi i ochroną własności intelektualnej. To patologia, którą stworzył YT swoim systemem Content ID. Patologia, dodajmy, unikatowa dla tego serwisu, mającego pozycję niemalże monopolisty. W takim natężeniu nie działa w żadnym innym serwisie.

Takie lub podobne historie przydarzały mi się na YT już wielokrotnie. Blokowane były materiały, z których korzystałem w pełni zgodnie z prawem cytatu (dozwolonego użytku), opisanym w polskiej Ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Użytek jest dozwolony, z grubsza biorąc, jeśli dany fragment zostaje zacytowany, aby następnie zostać przeanalizowany i skomentowany. Zresztą w przypadku wystąpień osób publicznych w ogóle nie powinno być ograniczeń – wypowiedź publiczna urzędnika czy polityka powinna być własnością publiczną, niezależnie od tego, w jakim medium zostaje wyemitowana i z jakiego nagrania się korzysta. A już na pewno – mogliby państwo pomyśleć – jeśli jest to fragment pochodzący z telewizji publicznej, a więc opłacanej przez wszystkich obywateli. Tak? To proszę spróbować umieścić na YT fragment jakiegoś wywiadu z politykiem z TVP. Natychmiast dostaną państwo informację o roszczeniu.

Robię wideoblogi polityczne od wiosny 2020 r. Moje filmy, których długość to obecnie przynajmniej półtorej godziny, a często ponad dwie, wymagają przynajmniej kilkunastu godzin pracy. Oto moja najnowsza przygoda. Świeży wideoblog, w sumie 2 godziny i 15 minut, zawierał trzyminutowy mniej więcej fragment wystąpienia Donalda Tuska podczas MeetUp-u z młodzieżą w Szczecinie. W tym fragmencie przewodniczący PO opowiadał o pomyśle przejścia na czterodniowy dzień pracy. Film zaliczył pomyślnie obie weryfikacje i wylądował na kanale. Oglądał się bardzo dobrze, po mniej więcej 10 godzinach miał ponad 10 tys. wyświetleń. I wtedy pojawiło się roszczenie dotyczące praw autorskich – chyba najbardziej absurdalne, z jakim miałem do czynienia.

Tu muszą państwo wiedzieć, że takie roszczenie może się pojawić w dowolnym momencie. To, że film przeszedł weryfikację w momencie umieszczania na kanale, nie oznacza, że nie zostanie wysunięte wobec niego roszczenie nawet za tydzień, miesiąc czy rok. Natomiast w przypadku autorów materiałów o sprawach bieżących, takich jak ja, liczy się oczywiście aktualność i każde opóźnienie w publikacji jest dramatem. Tymczasem gdybyśmy wobec roszczenia zgłosili sprzeciw, właściciel praw autorskich ma na odniesienie się do niego… miesiąc. Przez ten czas ograniczenie zarabiania pozostaje w mocy. Nie muszę chyba tłumaczyć, że w przypadku aktualnych komentarzy nie ma to sensu.

W tym wypadku roszczenie dotyczyło wspomnianego fragmentu z wystąpieniem Donalda Tuska. Fragmentu, który wziąłem wprost z transmisji na FB Platformy Obywatelskiej. Zgłosiła je jakaś anonimowa firma – NAN Films LLC. Ta firemka, mieszcząca się w lokalu nr 800 przy 301 Route nr 117 w Rutherford w New Jersey w USA, sama oczywiście niczego nie produkuje. To jeden z wielu zleceniobiorców, żerujących na systemie Content ID. Tego typu firmy są pośrednikami w ochronie swoiście pojmowanych praw autorskich: inne podmioty zgłaszają się do nich, aby przypilnowały ich materiałów, a takie firmy jak NAN Films funkcjonują jako certyfikowani partnerzy Google’a. Nie wiem zatem, kto tak naprawdę zgłosił roszczenia do złotych myśli Donalda Tuska. Znam tylko nazwę pośrednika.

Zgłoś naruszenie/Błąd