Polska misjonarka z Konga: trwająca rebelia pociągnie za sobą straszną biedę

„Ciężarówki z wyrzutniami pocisków były ustawione blisko nas. Jedna niedaleko domu zakonnego a druga w bliskiej odległości od szkoły podstawowej i kościoła. Wszystkie pociski, które leciały w stronę wzgórz, gdzie są rebelianci, przelatywały nad naszym domem zakonnym. Był straszliwy świst lecących pocisków i odgłos wybuchów, jak już eksplodowały. Ten hałas był przejmujący i zatrważający zarazem – mówi papieskiej rozgłośni siostra Anna. – Ja jestem pierwszy raz w takiej sytuacji więc też mi trudno przewidzieć, co dalej będzie. Smutne jest jednak to, że ta wojna wybuchła teraz, kiedy ludzie zebrali z pól fasolę, soję czy kukurydzę. Plony te mają w domach więc rebelianci, kiedy wchodzą do zajmowanych domów, z łatwością wywarzają drzwi, i zabierają to, co ludzie zgromadzili po zbiorach. Teraz pola są poorane przez bomby i przez pociski więc to, co mnie też jakoś przeraża, to fakt, że konsekwencją tej wojny będzie wielka bieda, ponieważ ludzie stracili już bardzo wiele.“

„To, co po wojnie będzie nas tu czekać to odbudowa ich zniszczonych domów i będzie wielka bieda. Po pierwsze brak jedzenia, bo wszystko to, co gdzieś w domu próbowali przechować zostanie zrabowane przez rebeliantów. Niektórzy stracą albo już stracili zwierzęta. U nas ludzie hodują kozy, krowy, barany, to jest kapitał na przyszłość. Będzie też problem ze szkołą. Jeśli rebelia zakończy się przez wakacje, to i tak część uczniów nie będzie mogła kontynuować nauki, ponieważ rodziny będą tak biedne, że nie będzie ich stać na zapłacenie za szkołę – mówi misjonarka. – Teraz ludzie potrzebują mydła, potrzebują środków do prania. Też potrzeba leków. Dzieci chorują, jest też zimno w nocy. Więc potrzebne są środki na gorączkę, na przeziębienie. Potrzebne będą też leki na malarię, ponieważ w naszym regionie występuje ona obficie. Wszystko to, co mówię, to są rzeczy pierwszej potrzeby. Z drugiej strony nasz ośrodek wspomaga też dzieci niedożywione, czy dzieci w sytuacji, kiedy matka umiera przy porodzie albo później i dziecko zostaje osierocone. Kupujemy dla nich specjalistyczne mleko i ludzie przychodzą po nie nawet z odległych terenów, wiedząc, że tutaj otrzymali kiedyś pomoc i, że to mleko mogą otrzymać za symboliczną złotówkę. Troska o pożywienie, odbudowę domów i zapewnienie podstawowych rzeczy takich, jak mydło, cukier, sól, jakiś materac, koc, czy garnek, to będą rzeczy, których każda rodzina będzie potrzebowała.“