Dziś z cyklu „Tu zaszłą zmiana” przyjrzyjmy się pracy księgowego na przykładzie firmy, której biuro mieściło się kiedyś przy ul. Chyliczkowskiej w Piasecznie.
Firma nazywała się Spółdzielnią Inwalidów i mieściła się w zabudowaniach tuż za budynkiem Liceum Ogólnokształcącego. Do dziś istnieją parterowe zabudowania mieszczące kiedyś biura tego dość prężnego zakładu. Historia Spółdzielni Inwalidów, zatrudniającej setki osób z Piaseczna i okolic, czeka na opisanie, tymczasem spójrzmy na warsztat księgowego z lat, gdy nowoczesne technologie jeszcze nie wkroczyły do biur, a posiadanie telefonu w biurze było często niemożliwe, bo centrale telefoniczne były małe i niewydolne.
Pamiętam czas bilansów rocznych czy miesięcznych, gdy moja mama główna księgowa, przynosiła do domu pracę i do późnych godzin nocnych było słychać trzask przesuwanych na liczydle koralików. Liczydło składało się z metalowych prętów, na których były nanizane drewniane lub plastikowe koraliki w dwóch kolorach, ustawione po 10 w rzędzie. To było podstawowe narzędzie pracy w biurze. Oczywiście liczydła zostały wyparte później przez kalkulator, a potem przez systemy komputerowe, ale każdy szanujący się księgowy w czasach przemian jeszcze umiał posługiwać się liczydłem. Ciekawa jestem czy jeszcze dziś można zobaczyć w biurze księgowego proste liczydło. Spółdzielnia Inwalidów posiadała też oprócz centrali przy ul. Chyliczkowskiej liczne placówki rozrzucone w wielu budynkach po okolicy. Była to sieć budek spożywczych lub specjalistyczne filie zwane punktami, w których robiono kapcie, sprężyny, liczmany itd. Komunikacja między biurem a punktem czy budką spożywczą odbywała się dzięki pracy gońców i kontaktach osobistych kierowników placówek. Pani sprzedawczyni z kiosku sporządzała raport, podsumowywała wyniki w specjalnych arkuszach i przekazywała je do biura. Dzięki takiemu systemowi miałam swoją pierwszą w życiu pracę, już jako dziesięciolatka. Mój tata pomagał pewnej pani kioskarce w sporządzaniu raportów. Prowadziła ona kiosk spożywczy przy Domu Aktorów w Skolimowie, tuż obok stacji. Po zamknięciu kiosku, wieczorem, przyjeżdżała do nas do domu pani Anna z fakturami i innymi kwitami. Siedziała kilka godzin i nerwowo wpatrywała się w pracę księgowej. Na końcu księgowa, po podsumowaniu ogłaszała wynik – było to albo manko, albo superata. Z tego, co pamiętam i jedno, i drugie było niedobre i liczenie zaczynało się od początku, bo trzeba było znaleźć błąd.
Spakowane dokumenty w papierową teczkę następnego dnia o poranku zanosiłam do biura przy ul. Chyliczkowskiej, gdzie jeszcze przed drzwiami było słychać stukot kilku liczydeł „pracujących” w dziale księgowości. Dostawałam za tę pracę 10 zł, czekoladę, paczkę cukierków o nazwie kukułki i pochwałę za solidną robotę. Robota owa była czystą przyjemnością dla dziesięciolatki, bo czułam się poważna, odpowiedzialna i doceniana. Z ulicy Bema droga do biura była najeżona niebezpieczeństwami, zawsze zachodziła możliwość rozsypania arkuszy gdzieś po drodze. Biegłam ulicą Sienkiewicz, potem ul. Kościuszki, skręcałam w ul. Sierakowskiego i przez plac targowiska, obok synagogi, często „zaparkowanych” tu wozów konnych, docierałam do ogrodzenia ze szczelnego mury, w którym obok domu ogrodnika była niewielka furtka i po jej otworzeniu znajdowałam się w końcu w bajecznym parku Chyliczki, który tworzył niesamowitą enklawę w środku ruchliwego miasta. Przebiegałam przez park, obok Poniatówki, wiekowych lip i dębów, i bramą przy ul. Chyliczkowskiej wybiegałam na ulicę i już byłam przy budynku biura Spółdzielni Inwalidów.
Gdy wkroczyła nowoczesna technologia i zastąpiła liczydła, zaczęła się era faksów, kopiarek, skanerów, najpierw pagerów, potem osobistych telefonów, coraz sprawniejszych systemów komunikacyjnych, praca gońca i umiejętność liczenia na liczydle zanikła. Pandemia wirusa pokazała, że możemy pracować z własnego łóżka w domu. Gdy zdawałam maturę, ktoś, kto nie umiał liczyć na liczydle, suwaku logarytmicznym, czy korzystać z tablic logarytmicznych, nie miał szansy jej zdania. Można się tylko zastanowić, czy te umiejętności, gdy wyłączą prąd, nie są też konieczne i w dzisiejszym świecie.
Zachowało się zdjęcie z biura Spółdzielni Inwalidów, na którym zobaczycie księgowych przy ich warsztacie pracy, zdjęcie jest z 1963 r. Jakże inaczej wygląda dziś warsztat pracy księgowego.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS