Piękno jest rzeczą względną. Gdy mieszkałem na warszawskich Jelonkach, bardzo lubiłem chłopaków, moich sąsiadów, którzy chodzili ubrani w kolorowe dresy. Były dla nich szczytem trendu, szpanu i urody. Dokładnie w tym samym czasie selekcja w warszawskich lokalach gastronomicznych zakazywała wstępu takim jak oni. „Drech” to było pogardliwe określenie tępaka, bandziora, a sam strój uważano za synonim podłego smaku, kiczu, niskiej kultury i znak rozpoznawczy ludzi marginesu. Ci, co go nosili, mieli przerąbane. W tym samym czasie w dresach śmigała Madonna i cały zbuntowany, pełen świeżo upieczonych milionerów raperski Nowy Jork, który dla dekoracji wieszał sobie dodatkowo na szyi wielkie budziki, metry złotych łańcuchów, chodził w bejsbolówkach z daszkiem w bok i w spodniach założonych tył naprzód z metkami wywleczonymi na wierzch. W Polsce nie mieliby życia.
Coś, co ja uznaję za piękne, inni mogą uznać za wstrętne. Tak było z długimi kudłami, które moje środowisko kochało, a za które milicja i żulerka nas ścigały. Ludzie na prowincji nas wyzywali, z wzajemnością zresztą, bo oni w niedziele chodzili w białych koszulach, co było dla nas szczytem wiochy. Tak było z punkiem, ich postrzępionymi piórami, klejonymi na cukier na irokeza, agrafkami zamiast srebrnych kolczyków, ciężkimi glanami, pieszczochami i ćwiekami, obcisłymi spodniami rurkami – wszystko w opozycji do hipisowskich dzwonów w kwiatki i jeszcze bardziej wobec eleganckich garniturów ludzi biznesu. To pierwsze z brzegu przykłady.
Gdy patrzę na zdjęcia brazylijskich slumsów, piętrzące się wzgórza bud z blachy i dykty, w których mieszka bezdomna biedota, te zdjęcia są piękne. I te dzielnice są piękne. Choć mieszkać tam bym nie chciał. Oni uwielbiają intensywne kolory – sąsiadujące ze sobą blaszaki są niebieskie, żółte, zielone, pomarańczowe, tęczowe. Często tańczą na ulicach, kobiety są wtedy pełne erotyzmu, mężczyźni w gestach szarmanccy. W Polsce one zostałyby nazwane szmatami, panowie zostaliby wyzwani na solo. Są zbyt wyzywające, a oni zbyt macho i mają ciemną skórę.
Fotografie starych ludzi – Greków, ludzi Lakota, Arabów w turbanach, Afrykanów, Polek w chustach ze wsi – z twarzami przeoranymi tysiącami zmarszczek, czasem szczerbatych, ze spękanymi naczyniami w białkach oczu, ubranych w siermiężne koszule, sukmany, stroje ludowe – ludzie ci są po prostu piękni. Wieża Eiffla jest piękna. I indiańskie tipi jest piękne, zwłaszcza nocą, gdy wewnątrz płonie ognisko, by ludziom było ciepło.
Zabrało mi sporo czasu, by zrozumieć, że nie ma rzeczy brzydkich. I że nie ma ludzi brzydkich. Brzydkie mogą być tylko ich słowa i czyny. Potrzebowałem lat – od tego się w sumie zaczęło – by zrozumieć, że nie ma brzydkich drzew. I nie ma brzydkich psów. Ani zwierząt. Ani domów. To tylko my mamy zwichrowane poczucie estetyki i gust, od którego niełatwo się uwolnić.
Zależy, skąd jesteś i jak cię wychowano, nosisz w sobie wirusa estetyki, który albo ci każe ryknąć śmiechem bądź splunąć na widok drugiego człowieka – albo zachwycić się nim. Jak na warsztatach Billy’ego Williamsa. Tolerancja wobec różnych kultur, różnych odmian piękna, rożnych religii, ras, orientacji i akceptacja wszystkiego, co nas otacza, jest najwyższą formą życia.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS