Kapłan przygotowuje się do przyjęcia Ciała i Krwi Pańskiej, odmawiając w ciszy jedną z dwóch znajdujących się w mszale modlitw. Pierwsza z nich brzmi: „Panie Jezu Chryste, Synu Boga Żywego, Ty z woli Ojca, za współdziałaniem Ducha Świętego, przez swoją śmierć dałeś życie światu, wybaw mnie przez Najświętsze Ciało i Krew Twoją od wszystkich nieprawości moich i od wszelkiego zła; spraw także, abym zawsze zachowywał Twoje przykazania i nie dozwól mi nigdy odłączyć się od Ciebie”. Na początku tej modlitwy celebrans składa wyznanie wiary w dzieło zbawcze dokonane przez Trójcę Przenajświętszą. Eucharystia jest objawieniem się Trójcy, tzn. jest darem Ojca i obecnością Syna w mocy Ducha Świętego.
Następnie kapłan wypowiada trzy prośby: Aby przyjęcie Ciała i Krwi Chrystusa uwolniło go od zła, aby Jego mocą mógł zachować Boże przykazania i aby nigdy nie utracił Chrystusa. Jest więc tutaj mowa o słabości kapłana, który tak jak każdy człowiek poddawany jest wpływowi zła. Akcent jednak leży na prośbie o jedność z Chrystusem, która umacnia się przez przyjmowanie Go do swego serca. Chodzi o to, aby kapłan był zawsze złączony z Chrystusem w miłości, bo tylko wtedy będzie mógł odprawiać Mszę Świętą z należną czcią, co będzie się wyrażać w jego słowach, w jego postawie i w dostojnej formie celebracji.
Kapłan, trzymając Hostię w rękach, dotyka Miłości bez granic, dlatego też winien to czynić z miłością, co prawda ograniczoną, bo przecież tylko ludzką, ale z miłością pełną, tzn. taką, ile jej tylko potrafi pomieścić słabe, ludzkie serce, ale przecież ciągle tęskniące za Tym, który jest samą Miłością.
W drugiej modlitwie, którą celebrans odprawiający Mszę Świętą może odmówić przed Komunią Świętą, wraca pytanie o godność przyjęcia Chrystusa: „Panie Jezu Chryste, niech przyjęcie Ciała i Krwi Twojej nie ściągnie na mnie wyroku potępienia, lecz dzięki Twemu miłosierdziu niech mnie chroni oraz skutecznie leczy moją duszę i ciało”. To pytanie postawione już w akcie pokutnym i powtórzone w geście obmycia rąk po ofiarowaniu chleba i wina, opiera się na słowach św. Pawła: „kto spożywa chleb lub pije kielich Pański niegodnie, winny będzie Ciała i Krwi Pańskiej. Niech przeto człowiek baczy na siebie samego, spożywając ten chleb i pijąc z tego kielicha. Kto bowiem spożywa i pije nie zważając na Ciało [Pańskie], wyrok sobie spożywa i pije” (1 Kor 11,27-29).
Kapłan więc jeszcze raz, bezpośrednio przed przyjęciem Ciała i Krwi Pańskiej, uświadamia sobie swoją grzeszność i ją wyznaje. Właśnie dlatego zwraca się on do miłosiernego Boga i wyraża przekonanie, że Komunia Święta ma charakter leczący i umacniający jego duszę i ciało. W tej modlitwie jest więc podkreślona jeszcze raz moc miłosierdzia Bożego, która przemienia człowieka.
Ogólne wprowadzenie do Mszału rzymskiego mówi tak: „Modlitwą odmawianą po cichu kapłan przygotowuje się do owocnego przyjęcia Ciała i Krwi Chrystusa. Wierni czynią to samo, modląc się w milczeniu” (84). A więc uczestnicy Mszy Świętej powinni mieć możliwość duchowego przygotowania się – w ciszy – do przyjęcia Komunii Świętej. Ale kiedy mają to zrobić, skoro po śpiewie Agnus Dei zwykle zaraz słyszą „Oto Baranek Boży…”. Rozwiązanie jest następujące: W czasie „Baranku Boży” kapłan łamie chleb, a dopiero potem (po śpiewie) odmawia po cichu własną modlitwę; wierni w tym samym czasie modlą się w milczeniu. Następnie kapłan przyklęka i ukazując Hostię, zaprasza do przyjęcia Komunii Świętej.
Ojciec Pio do pewnego kapłana mówił tak: „Mój synu, my kapłani nie zawsze możemy zaraz po Mszy świętej oddawać się dziękczynieniu, dlatego połowę dnia przeznaczmy na dziękczynienie i połowę na przygotowanie się do Mszy świętej”.
W innym miejscu powie: „Niech cały dzień będzie przygotowaniem do Komunii Świętej i dziękczynieniem”. A na wyznanie jednego z penitentów, że czuje się niegodny Komunii Świętej, mówi tak: „Tak, to prawda, nie jesteśmy godni takiego daru, ale co innego znaczy zbliżyć się niegodnie, mając na sumieniu grzech śmiertelny, a co innego być niegodnym. Wszyscy jesteśmy niegodni, ale to On [Jezus] nas zaprasza, to On tego chce. Upokorzmy się i przyjmijmy Go sercem pełnym miłości” (Castello N., Negrisolo A., Ojciec Pio. Cud Eucharystii, Warszawa 2015, s. 62-63).
Przyjmijmy dzisiaj Jezusa w Komunii Świętej sercami pełnymi miłości!
Modlitwa Matki Teresy z Kalkuty (przed Komunią Świętą):
Maryjo, moja najukochańsza Matko, daj mi Twoje serce tak piękne, tak czyste, tak niepokalane, tak pełne miłości i pokory, abym mogła tak jak Ty przyjąć Jezusa i abym pospieszyła go dawać innym!.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS