Tokio 2020. Rafał Szumiec – paraolimpijczyk zimowy i letni

To będą bardzo intensywne dni dla polskich kolarzy. 31 sierpnia czeka ich jada indywidualna na czas (start w nocy z poniedziałku na wtorek), 1 września wyścig ze startu wspólnego, a dzień późnej jeszcze wyścig drużynowy.

Andrzej Klemba, Interia.pl: Ma pan za sobą starty w zimowych igrzyskach paraolimpijskich, a teraz czas na debiut w letnich. Chyba nie ma zbyt wielu takich sportowców?

Rafał Szumiec: – Znam tylko jedną taką osobę, ale może jest ich więcej. Startowałem w Vancouver i Soczi. Dużo większe emocje przeżywałem na tych pierwszych. W Kanadzie wszystko było bardzo dobrze zorganizowane i odbyły się w świetnych warunkach. W Soczi był duży kontrast. Sytuacja z zawłaszczeniem Krymu sprawiła, że igrzyska nie były tak otwarte. Nie czułem takiej pełnej sportowej radości. Cieszę się jednak, że miałem okazje w nich wystartować.

Rywalizował pan w narciarstwie, ale sport zaczął pan od kolarstwa górskiego. I to właśnie na zawodach miał pan wypadek…

– Tak właśnie było. Byłem kolarzem MTB, ale to były jeszcze czasy juniorskie. Trenowałem indywidualnie z myślą, że sport będzie bardzo istotną częścią mojego życia. Byłem już jedną nogą na AWF. Nie zdążyłem zacząć studiów, bo we wrześniu miałem ten wypadek. To były trudne chwile. Jedni szybko się przyzwyczajają, a u innych ciągnie się to dłużej. Nie było sytuacji, by ktoś musiał mnie namawiać do sportu, choć rodzina podsuwała różne pomysły. Na początku miałem jeszcze nadzieje, że wrócę do sportu pełnosprawnych i starałem się robić, co się da. Trzeba jednak było pogodzić się z tym, że tak nie będzie. Zaczynałem od koszykówki na wózkach i spróbowałem też kilku innych dyscyplin jak choćby pływania. Do narciarstwa zjazdowego dla niepełnosprawnych namówił mnie brat. Wcześniej oczywiście jeździłem na nartach.

Rower poszedł w kąt?

– Narciarstwo pozwoliło wrócić w góry. Na początku sport pełnił funkcję w rehabilitacji. Dawał też możliwość robienia tego, co wcześniej lubiłem – spotykania się ludźmi i radzenia sobie w nowej sytuacji. Kiedy jako osoba niepełnosprawna zacząłem startować w zawodach jest sporo spraw, które trzeba poukładać, a czasem przeskoczyć. Rower zawsze gdzieś obok był, ale najpierw na poważnie podszedłem do narciarstwa. Po igrzyskach w Soczi dałem sobie spokój z nartami i skupiłem się na kolarstwie. W końcu udało się zorganizować dobry rower hand bike. Wcześniej w Polsce tylko kilka osób jeździło na takim sprzęcie. Ja … czytaj dalej