Od sowy do Parszowa

Gdzieś w okolicy doliny rzeki Żarnówki, w malowniczym otoczeniu pobliskich lasów i pól leży miejscowość o nazwie, która aż się prosi, by odkryć tajemnicę jej nazwy. A zatem oddajmy głos legendzie…

Dawno, dawno temu, chociaż nie aż tak dawno jak może się wydawać, Jan III Sobieski opromieniony chwałą wiedeńską wracał do Warszawy. W drodze powrotnej przejeżdżał niedaleko niewielkiej, przemysłowej osady, i na drzewie niedaleko zauważył parę pięknych sów. A, że osada nazwy nie miała to król postanowił wspomóc mieszkańców i nazwał osadę „Parasów”. Mieszkańcy z czasem przekształcili ją najpierw w Parsów, a następnie w Parszów. Mawia się również, że do śródleśnej osady zwożono ludzi parszywych, czyli dotkniętych chorobą parcha – odmiany grzybicy. I to właśnie ci „parszywi” mieli przyczynić się do nazwania miejscowości Parszów.

Jak było naprawdę? To wiedzą tylko cystersi, do których osada należała, oraz król Jan III Sobieski.

Parszów to dawna osada przemysłowa, ale przemyśle i przyrodzie parszowskiej pisaliśmy w jednym z poprzednich artykułów z cyklu „cudze chwalicie, swego nie znacie”. Dziś pora na atrakcje sakralne.

Najważniejszym obiektem sakralnym Parszowa jest, usytuowany przy ulicy Szkolnej, kościół pod wezwaniem Zesłania Ducha Świętego. Kościół został wybudowany w okresie międzywojennym, w latach 1934-35, powód powstania świątyni w tak małej miejscowości był prozaiczny,  ciągle rosnąca liczba mieszkańców. Wcześniej za kościół służyła znajdująca się tam kaplica, lecz w latach trzydziestych XX wieku okazała się zbyt ciasna. Parszów wówczas liczył co najmniej dwukrotnie więcej mieszkańców, niż w momencie wybudowania kaplicy w 1837 roku. Wiadomo, że w końcówce XIX wieku Parszów liczył około 900 mieszkańców, natomiast w latach trzydziestych XX wieku mieszkańców było co najmniej 1500.

Parszowski kościół jest budowlą drewnianą, jednonawową. Świątynia pokryta jest dachem z ocynkowanej blachy. Kościół zbudowano staraniem księdza Józefa Sałka, wikariusza parafii Wąchock, późniejszego proboszcza. Kościół zaprojektowali architekci – Kazimierz Prokulski i Jerzy Bereńca. W 1936 roku biskup Jan Kanty Lorek erygował tu z wydzielonych wiosek parszowską parafię. Po II wojnie światowej kościół był kilkakrotnie remontowany, pierwszy remont miał miejsce w 1972 roku, następny w 1980, a ostatni w 2007 roku.

W ołtarzu głównym kościoła znajduje się obraz Matki Boskiej Częstochowskiej. Ścianę prezbiterium zdobi obraz patronki górników i hutników – świętej Barbary. Drugim ważnym obiektem sakralnym Parszowa jest stojąca obok kościoła kaplica. Murowaną kaplicę pod wezwaniem Aniołów Stróżów wybudowano w 1837 roku. Kaplicę tę ufundowali fabrykanci, górnicy oraz hutnicy z Parszowa oraz pobliskich Mostek. Kaplica ta charakteryzuje się oryginalnym wyglądem, ma kształt gwiazdy. Do czasów wybudowania drewnianej świątyni, w kaplicy Aniołów Stróżów odbywały się nabożeństwa. Obecnie jest to kaplica przedpogrzebowa. Kolejnym obiektem sakralnym miejscowości jest godna uwagi maleńka drewniana kapliczka Matki Boskiej Częstochowskiej, ustawiona na wysokim kamiennym cokole. Kapliczka ta znajduje się przy ulicy Stanisława Staszica, głównej trasie prowadzącej ze Starachowic do Skarżyska Kamiennej.

Według napisów umieszczonych na kamiennym cokole, obiekt ten wykonany został w 1879 roku, a jego fundatorką była Juliana Miernikowa. Kapliczka ta służyła i nadal służy jako obiekt, gdzie miejscowa ludność oddaje się modlitwom i zanosi prośby do patronki – Matki Boskiej Częstochowskiej. Jadąc w kierunku Skarżyska, kapliczka znajduje się tuż przy trasie, po jej prawej stronie.

Zgłoś naruszenie/Błąd